Κανονικά και μέχρι τώρα τα βίντεο και τα ποιήματα τα έβλεπα σαν μέσο διασκέδασης...Ψυχαγωγίας...Χαλάρωσης..Και διασκέδασης ξανά...

Έλα όμως που δεν είναι όλα έτσι...Έλα που υπάρχουν στιγμές που ξεχνάμε τι γίνεται γύρω μας..Και είναι πράγματα που έχουμε ακούσει, συζητήσει και κατηγορήσει πολλές φορές...Πάρα πολλές..
Μα εγώ, εμείς, όπως και όλος ο κόσμος στα δύσκολα δύσκολα φαινόμαστε δυνατοί...Δύσκολα αντιμετωπίζουμε κάτι σωστά.

Για ποιο πράγμα γκρινιάζω πάλι σήμερα;Λέγεται ενδοοικογενειακή βία...
Αλλά πιστεύω ότι αυτές οι λέξεις δεν μπορούν να χωρέσουν ή να απεικονίσουν στο ελάχιστο την βαρβαρότητα και τη φρίκη την οποία περιγράφουν...
Μάθαμε να δινουμε σε όλα έναν τίτλο...Μία ταμπέλα...Και έτσι κρατιόμαστε σε ασφαλή απόσταση από αυτά.
Εκατοντάδες πέθαναν στο Ιράκ..Λέμε "Έγινε πόλεμος στο Ιράκ" και συνεχίζουμε τη ζωή μας..
Ο άντρας επιστρέφει μεθυσμένος σπίτι του και χτυπάει τη γυναίκα του...Λέμε "ενδοοικογενειακή βια". Τα παιδιά του ακούν τη μαμά τους να ουρλιάζει και να φωνάζει βοήθεια, θέλουν να βγουν από τις κρυψώνες τους και να σταματήσουν αυτό το κακό. Λέμε "ενδοοικογενιακή βία".Τα παιδιά δεν χρειάζεται να βγουν από τις κρυψώνες τους γιατί ο μπαμπάκας τα βρήκε και τα χτυπάει ενώ τα βρίζει..Λέμε "ενδοοικογενειακή βία". Η μαμά αναίσθητη στην κουζίνα δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα, ο μπαμπάς συνεχίζει να κάνει αυτό που έκανε και πριν με αποτέλεσμα να τραυματίσει σοβαρά ένα από τα παιδιά του.Λέμε "Ε ρε και να ήμουν μπροστά να έβλεπε αυτός τι θα πάθαινε." Δεν ήμασταν όμως...
Έστω ότι κάποιος γείτονας καλεί την αστυνομία για να δει τι συμβαίνει, φοβούμενος να αντιμετωπίσει την φρίκη που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι συνάνθρωποί του (σσ μία γυναίκα και δύο παιδιά). Η μαμά έπεσε και χτύπησε γι αυτό έχει μώλωπες..Το παιδί είναι κόκκινο γιατί έκλαιγε..Το άλλο παιδί είναι μπλε γιατί έπεσε την ώρα που έπαιζε μπάλα....Και ο πατέρας βρωμοκοπάει αλκοόλ γιατί...;;;Τον έλουσε κανένα φορτηγό με ουσίσκι στο δρόμο;
Ο πατέρας που επιστρέφει σπίτι και γίνεται τόσο βίαιος μπορεί να είναι ο ίδιος άνθρωπος με τον οποίο έχουν οι γείτονες μία καλημέρα...Ο ευγενικός, χαμηλών τόνων, ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ΚΑΙ ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΣ που επειδή την μαγκιά του ξέρει ότι δεν μπορεί να την δείξει αλλού, την δείχνει εκεί που τον παίρνει. Και επειδή είναι ένας αποτυχημένος, ένα χαμένο κορμί και το γνωρίζει επίσης, δεν αντέχει τον εαυτό του..Και πίνει...Νιώθωντας ο ανόητος ότι αυτό θα τον κάνει να νιώσει καλύτερα...ή να δείξει καλύτερα...Την πέφτει στην μπαργούμαν και τη σερβιτόρα, αλλά τρώει χυλόπιτα.Οι κονσομασιονίστ τον ξέρουν και τον χαιρετάνε μόλις τον δουν.Τους έχει δωσει αρκετό χαρτζιλικάκι...
Βιάζει τη γυναίκα του;Ναι.Γιατί;Ιδέα δεν έχω.Δεν είμαι ψυχολόγος.

Η δασκάλα στο σχολείο βλέπει το μικρό με τους μώλωπες και με φρίκη προσπαθεί να κάνει κάτι...Αλλά δεν γίνεται.
Οι γείτονες βλέπουν αλλά δεν κάνουν τίποτα...
Τα παιδιά μεγαλώνουν (αν είναι τυχερά (ή άτυχα;)) μέσα σε ένα άθλιο και απάνθρωπο περιβάλλον...

Και εμείς αναρωτιόμαστε αν θα ήταν σωστό να καλέσουμε την αστυνομία...Ή το χαμόγελο του παιδιού.Και αν μέχρι να το αποφασίσουμε είναι ήδη αργά;

Αν υπάρχει κάτι που να μου αρέσει στους ανθρώπους αυτό είναι η εξυπνάδα και ο δυναμισμός τους..Η ιδιαιτερότητα τους..Το θάρρος να είναι αυτοί που είναι και να μην τους νοιάζει τίποτα.
Προσωπικά δεν εχω ινδάλματα, αγαπημένους τραγουδιστές είδωλα και τέτοιες αηδίες...Αν μου αρέσει κάτι το θαυμάζω.Αν δεν μου αρέσει..χμ...έχω χιλιάδες διαφορετικές αντιδράσεις για όλα όσα δεν μου αρέσουν. :) Τι να κάνουμε;Αφού είμαι μεγάλο κωλόπαιδο. :) that s just me.
Στο θέμα μου.Για την Pink ήθελα να γράψω..Την παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια.Τους τελευταίους μήνες όμως έπαθα την πλάκα μου...Είναι σταρ..Είναι το όνειρο κάθε φασιονίστα...Είναι ένας καμβάς πάνω στον οποίο μπορείς να ζωγραφίσεις ότι μα ότι θέλεις...Και είναι ΚΑΙ φεμινίστρια!Δηλαδή μία έξυπνη γυναίκα που δεν της "κάνουν" τα υπολλείματα φαλλοκρατισμού της κοινωνίας του χθες...Περάσαμε πλέον σε νέα εποχή..Και ναι, υπάρχουν έξυπνες γυναίκες.Ντε φάκτο.Και ξέρουν και να οδηγούν!Οκ;
Σε κάποια βίντεο κλιπ της έχει 4 και 5 διαφορετικές εμφανίσεις και η μία είναι καλύτερη από την άλλη.Δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης της μίας με την άλλη..Είναι όλες μία και μία.Είναι όλες έργα τέχνης από καταπληκτικούς επαγγελματίες.Και η Pink ξέρει και μπορεί να υποστηρίζει το κάθε στυλ.Σαν να έχει μεσα της πολλούς ανθρώπους και να βγάζει τον κατάλληλο σε κάθε περίσταση...Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει...Ή εγώ έχω ερωτευτεί. Μου χα χα...Αποκλείεται.Απλά είναι υπέροχες οι αλλαγές. Θέλω να τις αντιγράψω όλες πάνω σε μοντέλα..Και μάλλον βρήκα τον τρόπο να το κάνω.Και γουστάρω...
Γουστάρω τόσο που μάλλον δεν θα γκρινιάξω ξανά μέχρι αύριο!Γιούπι!!!



Πρώτο έργο τέχνης...Μιλάμε για επιτελείο βετεράνων..Από τον μακιγιέρ μέχρι τον σκηνοθέτη όλοι έχουν κάνει καταπληκτική αξιοζήλευτη δουλειά!!!!



Δεύτερο...Φρέσκο νέο και ωραίο...Τι απίστευτες εναλλαγές είναι αυτές...Έχω πάθει πλάκα..Και όχι δεν μιλάω για την ερωτική σκηνή..Μιλάω για όλες τις υπόλοιπες ΚΑΙ αυτή.

Και τελικά κατάλαβα, πως όταν τα κύματα ηρεμήσουν, απλά θα ελπίζω να έχω πνιγεί στην καταιγίδα..Γιατί μετά δεν θα υπάρχει...
Κοιτάω γύρω μου και ενώ συνήθως βλέπω παλάτια, σαν να ρθε το ξημέρωμα και βλέπω ερείπια παντού...Ανοιγοκλέινω τα μάτια για να ξαναρθουν τα παλάτια, αλλά μετά από λίγο τα ερείπια πάλι επιστρέφουν...
Που κολλάω εγώ σε αυτά;

Ενώ οι περισσότερες αλήθειες πονάνε, αυτή είναι μία πραγματικότητα με την οποία συμβιβάζεσαι...Άνθρωπος είσαι...Ονειρεύεσαι...Αλλά ενώ κάποια όνειρα είναι καταδικασμένα να πραγματοποιηθούν, κάποια άλλα...χρειάζονται μεγάλο κόπο...Το παν είναι..να μη χάνεις τον μπούσουλα μέχρι να βρεις το δρόμο που σε φτάνει μέχρι τα όνειρά σου...




Οι φίλοι μου είναι κραυγές στη σιωπή
οι φίλοι μου φώτα κινδύνου στο σκοτάδι
μόνοι σαν δέντρα των κορφών, σαν προσευχή
παιδιά που δε γυρίζουνε στο σπίτι τους το βράδυ

Οι πιο πολλοί λατρεύουν τις αργίες
μα οι φίλοι μου μισούν τις Κυριακές
κρύβονται πίσω από τα φώτα στο λιμάνι
βάζουν φωτιές, βάζουν φωτιές

Σ' αρπάζει από τα μαλλιά η ασημένια σφήκα
βραδιές βραδιές και σε τινάζει πάνω
έκανα δρόμο να σε δω μα δε σε βρήκα
στέκω στις μύτες των ποδιών, μα δε σε φτάνω

Κακή εποχή κακές στιγμές μου φέρνει
χώμα μυρίζω μοβ σκιές βλέπω θαμπά
σαν ένα σαπιοκάραβο που στα ρηχά ξεσέρνει
σαν του Ιούδα φίλημα θα φύγω μακριά

Ξέρεις πώς είναι να διαβάζεις στο σκοτάδι
ξέρεις πώς είναι να δακρύζεις στα κρυφά
φώτα της πόλης και μεγάλοι άδειοι δρόμοι
τα όνειρα της Κυριακής κοστίζουν ακριβά

Και σταματημό δεν θα έχω...Να κι άλλα δύο..Που δεν θα μπορούσαν να λείπουν...Τις κόβω τώρα εγώ...Τις κόβω λέω...

Έχω πει πόσο ξενέρωτη ήταν για μένα η "διασκευή" του Unforgiven από την it-singer με τα ωραία γυαλια και την λεπτή φωνή;Το μετέτρεψε σε σκυλοτράγουδο και τα ραδιόφωνα το έπαιζαν κιόλας!Δηλαδή μπορεί να άρεσε σε κάποιον;;;Κάποια τραγούδια, απλά δεν διασκευάζονται.Πρέπει να μένουν ατόφια...Όπως πρωτακούστηκαν...Γιατί οτιδήποτε άλλο είναι παραφωνία...Βρήκα όμως τη λύση...Άλλαξα σταθμό στο ραδιόφωνο...

Λίγο άσχετη η εισαγωγή...
Here is my favourite song...
Here are my favourite lyrics...
Πως να μην κολλήσεις με ένα τραγούδι που μόλις το ακούς το νιώθεις δικό σου;Νιώθεις ότι γράφτηκε για σένα;Και γαμώτο...ΤΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΦΩΝΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ???




How could he know this new dawn’s light
Would change his life forever?
Set sail to sea but pulled off course
By the light of golden treasure
Was he the one causing pain
With his careless dreaming?
Been afraid, always afraid
Of the things he’s feeling
He could just be gone
He would just sail on
He would just sail on

How can I be lost?
If I’ve got nowhere to go?

Searched for seas of gold
How come it’s got so cold?
How can I be lost?
In remembrance I relive
And how can I blame you
When it’s me I can’t forgive?

These days drift on inside a fog
It’s thick and suffocating
This seeking life outside its hell
Inside intoxicating
He’s run aground like his life
Water’s much too shallow
Slipping fast down with the ship
Fading in the shadows now
A castaway
Blame all gone away
Blame gone away
How can I be lost
If I’ve got nowhere to go?
Searched for seas of gold
How come it’s got so cold?
How can I be lost?
In remembrance I relive
And how can I blame you
When it’s me I can’t forgive?
Forgive me, forgive me not
Forgive me, forgive me not
Forgive me, forgive me not
Forgive me, forgive me
Why can’t I forgive me?
Set sail to sea but pulled off course
By the light of golden treasure
How could he know this new dawn’s light
Would change his life forever
How can I be lost
If I’ve got nowhere to go?
Searched for seas of gold
How come it’s got so cold?
How can I be lost?
In remembrance I relive
So how can I blame you
When it’s me I can’t forgive?