Αυτό το διάβασα σε αφίσα προχθές...
Ακόμα δεν καταλαβαίνω αν συμφωνώ ή όχι..Θα φανεί...

Οι "ψυχικά άρρωστοι" απειλούν την κανονική ροή, απειλούν τους ίδιους τους τούς εαυτούς. (Εδώ δεν συμφωνώ...Δεν χρειάζεται να είσαι ψυχικά άρρωστος για να αποτελείς απειλή για τον εαυτό σου και τους άλλους.Και ούτε όλοι οι ψυχικά άρρωστοι είναι επικίνδυνοι..Οι περισσότεροι είναι αρνάκια και δεν πειράζουν ούτε μύγα...) Ο έλεγχος και η καταστολή τους προκύπτει ως αναγκαιότητα. (Δηλαδή όταν δεν μπορεί να βρεθεί λύση σε ένα πρόβλημα τότε απλά θάβουμε το πρόβλημα;Αυτό κάνει η επιστήμη; ) Οι θεαματικοί μηχανισμοί άλλωστε αυτό προβάλλουν και σύσσωμη η κοινωνία εσωτερικεύοντας και αναπαράγοντας το απαιτεί. (Τι εσωτερικεύει η κοινωνία;Και τι απαιτεί;Αφού τυγχάνω μέλος αυτής θα δώσω εγώ την απάντηση...Η κοινωνία ζητά ανθρώπινες λύσεις.Η κοινωνία ζητά ειδική φροντίδα γι αυτούς τους ανθρώπους.Η κοινωνία ζητά να μην ξεχνάει όλο το επιτελείο ψυχιάτρων ότι έχει να κάνει με ανθρώπους και όχι με ζώα, φυτά και πράγματα...Η κοινωνία ζητά αυτό που ζητούσε πάντα.Εξέλιξη.Σε αυτόν όμως τον τομέα δεν έρχεται.Και δεν είναι εξέλιξη η δημιουργία του καλύτερου χημικού σκευάσματος για να μεταμορφώσει έναν άνθρωπο σε φυτό μέσα σε λίγη ώρα.Αλλά ένας τρόπος η ασθένεια να θεραπευτεί.) Δεν πρέπει να υπάρχουν παρά μονάχα ως διαγνώσεις και διαταραχές. (Λάθος.Πρέπει να υπάρχουν σαν γεγονότα.Γιατί γεγονότα είναι.Όχι μερικές δύσκολες λέξεις γραμμένες πρόχειρα με ηλίθια γράμματα σ ένα χαρτί.)

Η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΠΛΑΚΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΗ. (Κάπου εδώ αναζήτησα τον τίτλο του κειμένου για να καταλάβω σε ποιους αναφέρεται...Ή εγώ είμαι χαζή ή αυτός που επιμελήθηκε αυτό το κείμενο δεν ήξερε να γράφει.Ας πούμε ότι μιλάει για τους ψυχικά ασθενείς.Άρα λέμε ότι η διαφορετικότητα των ασθενών καταπλακώνεται από την ταφόπλακα της ταυτότητάς τους.Χμ...Τώρα το κατάλαβα...Οι άνρθρωποι αυτοί στιγματίζονται.Και έτσι δεν προχωράνε.Γιατί ο κόσμος αρνείται να τους δεχτεί.Γιατί η μηχανή του κόσμου λειτουργεί μόνο με σωστά εργαλεία.Όχι με χαλασμένα.Και τα υπόλοιπα παραμένουν τροφή της μηχανής.Αναλώσιμα υλικά.Και κάπου εδώ καταλαβαίνω ότι μιλάει για το ανύπαρκτο ενδιαφέρον που δείχνει το κράτος.Μεγάλη κουβέντα ανοίξαμε τώρα.Αλλά δεν είναι το κράτος το θέμα μας.Το κράτος το ξέρουμε και δεν ελπίζουμε σε απατηλά όνειρα.Αυτό που ελπίζουμε είναι οι γιατροί που καλούνται να ΘΕΡΑΠΕΥΣΟΥΝ και ΔΕΝ ΘΕΡΑΠΕΥΟΥΝ.)

Ο Άλλος λόγος φιμώνεται και εξηγείται από τους έλλογους λόγους γύρω από την τρέλα που δομούν την υπάρχουσα πραγματικότητα.. (Kαι ξανά.Εγώ είμαι καθυστερημένη ή αυτός σκέφτεται αλλά δεν γράφει ότι πρέπει παρά μόνο αποσπάσματα;Ο Άλλος είναι ο άλλογος;Ας πούμε ναι...οκ δεκτό.Πολύ σωστά τα λέει.Μιας και αυτό που λείπει στους ασθενείς είναι η ελευθερία της έκφρασης με τη μορφή όμως του σεβασμού στις απόψεις τους.Ότι κι αν πουν το θεωρούμε a priori λάθος. Σόρι τι να κάνω είμαι και χαζή..) Οι τρελοί είναι βρώμικοι, οι φυσιολογικοί καθαροί. Η σιωπή απέναντι στην τρέλα είναι ένα κοινό μυστικό. 'Οσοι την υποστηρίζουν δεν δέχονται τίποτα να παρέμβει στην ομαλότητά τους. "Όχι ξενώνες αποκατάστασης στη γειτονιά μας" φωνάζουν. Στη γωνία ελλοχεύει ο Άλλος κίνδυνος -η σιωπηρή και άμεση απειλή της τρέλας στη συνείδηση του κόσμου. Ο φόβος ενός θανάτου εν ζωή. (Πολύ σωστά τα λέει και πολύ ωραία εδώ...Όντως...Φόβος είναι..Γιατί όλοι ξέρουμε ότι από τη λογική στην τρέλα η απόσταση δεν είναι μεγάλη...Φτάνει ένα τσακ και όλα αλλάζουν.Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνουμε και αυτό φοβόμαστε.Εκφράζει τη γνώμη όλου του κόσμου και τη στάση του απέναντι στους ψυχικά άρρωστους.Όπως και να τους αποκαλέσεις ποτέ δεν θα αισθανθείς άνετα με ένα τέτοιο άτομο απέναντί σου.Όχι γιατί φοβάσαι μην κολλήσεις..Αλλά γιατί φοβάσαι ότι δεν θα έχεις την απαραίτητη υπομονή να συγκρατηθείς σε όλα όσα θα σου πει και θα σου κάνει ή που δεν θα σου πει και δεν θα σου κάνει.Ξέρεις ότι έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο όπως κι εσύ, μόνο που ελπίζεις να φερθεί λίγο πιο φυσιολογικά..Και δεν καταλαβαίνεις για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό.Τα θεωρείς όλα κάτι παιδαριώσες.Ένα πείσμα άρνησης της αντίληψης της πραγματικότητας...Ξέρεις όμως ότι καταλαβαίνει τα πάντα.Με το δικό του τρόπο μεν αλλά καταλαβαίνει τα πάντα..Και κάπου βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι αυτός που δεν καταλαβαίνει και δεν δέχεται την πραγματικότητα είσαι εσύ ο ίδιος..Εσύ ο λογικός, ο καθαρός, ο κανονικός. Κι ας ξέρεις ότι καμία από αυτές τις λέξεις δεν είναι απόλυτη.Το καταλαβαίνεις, γιατί ζεις.Το ζεις.Κι ας είναι το μικρό σου μυστικό.Το μοιράζεσαι με πολλούς.
Καταλαβαίνω τους γείτονες...Κι ας μην ήμουν ποτέ ανάμεσά τους.Φοβούνται να μη στιγματιστούν, φοβούνται πως θα χάσουν την υπομονή τους, φοβούνται τη φρίκη που ίσως αντικρύσουν.Γιατί ακόμη και οι ξενώνες για τρελούς είναι κάτι άγνωστο και τρομακτικό για τον έξω κόσμο..Ακούγονται φήμες..Ακούγονται άσχημα πράγματα.Κι όμως κάπου πρέπει να στεγαστούν κι αυτοί.Τι άνθρωποι είμαστε αν δεν σεβόμαστε τις μειονότητές της κοινωνίας μας;)

Κάτι τέτοιο πρέπει να αποφευχθεί. Η υγιής κοινωνία τοποθετείται σ έναν αγώνα δρόμου για την "ψυχική ασθένεια" για να διασφαλίσει την ύπαρξή της.Αυτό που πρέπει τώρα να κάνουμε είναι να προλάβουμε το "κακό" από τη ρίζα του και όπου αυτό δεν είναι εφικτό να το κατευνάσουμε με τη σταδιακή του ενσωμάτωση στις κοινωνικές νόρμες. Μαζί με τις πρακτικές εγκλεισμού αναδύεται τώρα το επιχείρημα της πρόληψης και της πρώιμης παρέμβασης. Το άτομο γίνεται αντιληπτό ως βιολογική μονάδα, αποκομμένη από τις κοινωνικές-εξουσιαστικές σχέσεις και αντιμετωπίζεται με εξευτελιστικές πεντάλεπτες συνεδρίες, με ψυχοφάρμακα, προγράμματα προαγωγής ψυχικής υγείας, ηλεκτροσόκ, καθηλώσεις... (και δουλειά έτσι δεν γίνεται...Νεαρά μου επιστήμη, grow up πριν πάνε κι άλλοι χαμένοι στο βωμό της μάθησής σου...Είναι άνθρωποι όχι αναλώσιμα υλικά...Και αν εσύ δεν το βλέπεις τότε κανείς άλλος δεν θα το δει)


ΑΝΤΙΨΥΧ

Υπάρχουν πράγματα που δεν τα ξεπερνάς εύκολα...Και με την πρώτη μαυρίλα σου ξανάρχονται...
Καταστάσεις από τα παλιά που σου κόστισαν την αξιοπρέπεια και την ηρεμία σου.Και σκέφτεσαι..."Τι βλάκας ήμουν που αντέδρασα έτσι...Μα κι έτσι να μην αντιδρούσα...Υπάρχει σωστή αντίδραση ποτέ σε τέτοιες περιπτώσεις;"
Υπάρχουν φορές που μαζί με το δίπλα σου άτομο συναντάς προκλήσεις...Δοκιμάζεται η αντοχή σου και το ενδιαφέρον του ατόμου που είναι δίπλα σου...Και η μοναδική κίνηση που πρέπει να γίνει δεν περνάει από το χέρι σου αλλά από το χέρι του διπλανού σου.
Εγώ τα έχασα...Όπως κάθε φορά που ήθελα να κάνω στη ζωή μου κουμάντο εγώ και όμως βρέθηκε κάποιος και μου αφαίρεσε αυτό το δικαίωμα χωρίς καν να με ρωτήσει...
Πραγματικά τα έχασα.Ήταν τέτοιο το σοκ και τέτοιο το πλήγμα που το μυαλό μου ακόμη και σήμερα αδυνατεί να σκεφτεί κάτι καλό ή πιο ορθό.
Αντίδραση είναι και η έλλειψη αντίδρασης...Αλλά τι σημασία έχουν οι δικές σου αντιδράσεις όταν δεν ενδιαφέρεται κανείς;Και πως τελικά μπορεί κάποιος να πετύχει στη ζωή του όταν δεν ξέρει να ελιχθεί στα δύσκολα και να μπαλώσει τέτοιες καταστάσεις;Πως να τον πάρει ο κόσμος και η ίδια η ζωή στα σοβαρά όταν αναλώνεται σε χαζομάρες;Όταν ταξιδεύει σε αποχαυνωτικούς συνειρμούς, δραπετεύει μα επιστρέφει άπραγος και με άδεια χέρια;
Κάτι τέτοιες ώρες μισείς τον εαυτό σου και όλους τους γύρω σου...Νιώθεις ξένος, απομονωμένος, έρημος και άχρηστος...Γεμάτος θυμό κ πίκρα...Και θες να βγάλεις άκρη...Μα δε μπορείς.Νιώθεις ότι ο κόσμος γελάει μαζί σου πίσω από την πλάτη σου.Νιώθεις πως ότι κάνεις τζάμπα το κάνεις.Για την ψυχή που λέει ό λόγος, αφού δεν υπάρχει αντίκρυσμα.Μηδενίζεις την αυτοεκτίμηση σου..Και τη μειώνεις μέχρι το μείον άπειρο...
Και τελικά τι;
Πάλι με τους δικούς σου δαίμονες παλεύεις...Και πάλι το πρόβλημα δε λύνεται...
Μόνο σ εμένα φαίνεται μάταιο αυτό;Τι φταίει;Το γυναικείο μυαλό που υπεραναλύει;Που ψάχνει βελόνα στ άχυρα;Φταίω εγώ;Φταις εσύ;Φταίει ο καιρός;Φταίει το ότι έκανα δουλειές και γι αυτό εκνευρίστηκα;Φταίει η αυπνία εδώ κ 3 μέρες;Και το χάλια πρόγραμμά μου;Ή το ότι έχω άλλα χειρότερα να σκεφτώ και το αποφεύγω γι αυτό έρχονται ώρες που κάνω σκέψεις που μου βγάζουν το ίδιο συναίσθημα με αυτά που απωθώ;Θυμός και μια μοιρολατρεία του κακομοίρη...
Δεν είμαι εγώ.Δεν ήμουν εγώ.Και να που ήμουν.Κι ας μην υπήρχα.Κι ας το έζησα.Κι ας το ζω.