Ψάχνοντας να βρω τις χαμένες μου ισορροπίες...
Είναι ωραίο να τελειώνει κάτι που σε κουράζει... Είναι άσχημο να μην ξέρεις τι να κάνεις αφού τελειώσει...
Έχω έναν εφιάλτη... Έναν κακό εφιάλτη... Μακάρι να μην βγει αλήθεια...
Κάτι μέσα μου έσπασε. Δεν θέλω να το παραδεχτώ αλλά έσπασε... Δεν ήταν και λίγο...
Και που να το πω; Ποιο αυτί θα τεντωθεί για να το ακούσει; Σε ποιον μπορώ να το εμπιστευτώ; Σε κανέναν...
Περνώ τις ώρες μάταια... Κάποτε οι ώρες θα τελειώσουν. Και τότε θα χει μείνει μόνο η μοναξιά. Αυτήν θα προσπαθώ να διασκδάσω. Επί ματαίω. Ότι κι αν κάνω πάντα θα μένω μόνη. Στο μυαλό μου θα ναι πάντα μία σκέψη. Που θα λείπει από το πλάι μου... Για αρκετό καιρό...
Νιώθω σαν κυνηγημένη από αυτόν τον εφιάλτη. Βλέπω κάθε μου προσπάθεια να πέφτει στο κενό, νιώθω να γκρεμίζομαι. Άλλαξα... Και πολύ φοβάμαι ότι αυτό θα φέρει άλλες αλλαγές. Πιο άσχημες.
Δεν θέλω να αρχίσω τις κακές συνήθειες. Θέλω μόνο να βγω από τη δίνη αυτού του εφιάλτη. Θέλω να μην με απειλεί πια. Θέλω να μην είναι αυτή η κατάληξη...
Εγώ, η αισιόδοξη και δυναμική... Απλά θα σκοτώσω το πνεύμα μου. Θα λυγίσω τη δύναμη μου... Και θα γίνω μονοκύτταρος οργανισμός... Δεν θα καλύπτω πλέον άλλες ανάγκες πέρα από τις βασικές. Φαί, νερό... Και ίσως ύπνο... Δεν θέλω να καταλήξω εκεί...
Δεν θέλω η ευτυχία να κυλήσει σα νερό από τα δάχτυλά μου... Ζητάω ζωή, όχι θάνατο. Μη φύγεις ζωή από δίπλα μου...Μείνε κοντά μου... Εκεί σε χρειάζομαι. Εκεί σε έχω ανάγκη...
Κράτα με μακριά από αυτό το μαυσωλείο... Λυπήσου με... Δεν ξέρω. Μόνο κράτησέ με μακριά. Φοβάμαι. Φοβάμαι για μένα.
Ήδη φωνάζω κι όμως δεν μου απαντά κανείς. Είμαι λοιπόν τόσο μόνη;
Αυτό θα γίνει τελικά; Θα μείνω αιώνια ερημίτης με μια ανάμνηση ζωής;
Ο μπούσουλας έχει χαθεί. Τα σενάρια έχουν αλλάξει. Πλέον δεν είμαι σίγουρη. Όχι ότι ήμουν ποτέ.