Γίναμε τροφή για τα θηρία...

Τα νιάτα μας ξοδεύτηκαν με το να κυνηγάμε ένα όνειρο, που ακόμα δεν έγινε δικό μας...

Δεν πλησιάζεται αυτό το όνειρο...

Και αν προσπαθείς για πάντα να το πιάσεις, ξέρεις πόσος καιρός είναι το πάντα;

Ξέρεις;

Υπολογισμοί, προσθέσεις, αφαιρέσεις, μέρος της ζωής μας μεταφράζεται σε στεγνά μαθηματικά...Οι ανάγκες μας μπαίνουν σε παρενθέσεις...

Επιβιώνουν μόνο οι δυνατοί..

Γιατί οι άνθρωποι υπάκουσαν στο νόμο της φύσης και στη φύση επιβιώνουν μόνο όσοι έχουν ισχύ...

Υπέρ των αδυνάτων μόνο οι περίοικοι...Μα στο τέλος οι περίοικοι κουράζονται, βαριούνται...

Δεν με νοιάζει να είμαι ισχυρή..Θέλω απλά να ζω, χωρίς να ενοχλώ κανέναν..

Και είμαι τόσο χαρούμενη...Και όμως συμβαίνουν όλα αυτά...

Και στη μέση εγώ...

Μια στάση εδώ..

Αν το υλικό των ονείρων είναι η χρυσόσκονη, εγώ λάμπω............

Άρα γιατί παραπονιέμαι;

Σήμερα ένα άλλο όνειρο με πασπάλισε με τη δική του χρυσόσκονη...Με δρόσισε σαν όαση στην έρημο...Σαν κατεύθυνση στο χάος....

Και ήμουν ακόμη πιο χαρούμενη...

Και πάλι σήμερα "έπεσα"...

Ίσως να τό χει η μέρα...

Ίσως απλά να φταίει και ο τρόπος που σκέφτομαι και ενεργώ...

Για ποιο πράγμα έχω προσπαθήσει με όλη μου την ψυχή;Μόνο για ένα...Μόνο γι αυτό που άξιζε και ήταν η ουσία της ζωής μου...

Μα κάπου κάπου παύω να κάνω προσπάθεια...Αφήνω τον εαυτό μου να εκφραστεί με άνεση, ελεύθερα...Και ναι είναι καλύτερα έτσι...

Μα δεν υπάρχει μόνο μία σκέψη να με τριβελίζει...Υπάρχουν κι άλλες...

Υπάρχει το όνειρο...Ή μήπως εφιάλτης...

Μήπως εγώ δεν είμαι αρκετή γι αυτό το όνειρο;

Κι αν ναι, τότε γιατί είναι δικό μου;;;

Δε θέλω να χάσω το όνειρό ούτε και να χαθώ κυνηγώντας το...

Δεν θέλω να χαθώ...

Δεν θέλω να χαθώ...

Εδώ να μείνω...

Είναι τόσο παράξενα...

Τόσο περίεργα...

Καθόλου μονότονα...

Τα χρώματα δεν έχουν σημασία...

Θα μπορούσαν να ναι εκατομμύρια χρώματα...Ή θα μπορούσαν να ναι 150...Και να τα βλέπω όλα...

Γιατί με νοιάζουν τα χρώματα;

Γιατί με νοιάζει το οτιδήποτε;

Γιατί νιώθω πως με πιέζει ο χρόνος;

Γιατί σήμερα ένιωσα τόσο ανίκανη να αναλάβω ακόμη και την παραμικρή ευθύνη;

Γιατί αυτό το κόμπλεξ με γέμισε ηττοπάθεια;

Και γιατί ήταν η ηττοπάθεια που νίκησε τελικά;

΄

Μήπως είμαι πράγματι μέτρια;

Μήπως πρέπει να συνηθίσω στην ιδέα;

Μήπως είμαι θύμα του εαυτού μου και όχι των περιστάσεων;

Τι να έκανα όμως;;;

Όχι τότε...

Πιο ύστερα...

Τι να έκανα;

Ήμουν και τότε ηττοπαθής...

Βοήθησαν πολλά...

Τι περιμένει από μένα ο κόσμος;

Να φέρω ξαφνικά τα πάνω κάτω;

Όταν αποφασίσεις μία αλλαγή δεν είναι μόνο ο τίτλος που μετράει...

Το "είσαι ότι δηλώνεις" μας τελείωσε...

Δεν είναι κι ωραίο..Αξιοκρατικό....

Θέλω ότι δηλώνω αυτό να είμαι...

Θέλω να δηλώνω...

Και να είμαι....

Ή μαλλον...

Χέστηκα....

Δε θέλω να δηλώνω...

Μόνο να είμαι...

Πως όμως;;;

Τόσα φρένα....

Όπου πας κι όπου πατάς φρένα...

Όχι άλλα φρένα...

Κάποτε πρέπει να πατηθεί και το ρημάδι το γκάζι...

Να δοκιμαστεί η μηχανή στο φουλ...

Γιατί αλλιώς ο καιρός θα την σκουριάσει και η καινούρια μηχανή που φτιάχτηκε για να τρέχει με χίλια, θα σκουριάσει...Και θα πάει χαράμι...Έχοντας τρέξει μόνο με δέκα...

Δεν είναι κρίμα;

Ρωτάω δεν είναι κρίμα;

Ναι είναι κρίμα...

Ευχαριστώ....

Βαρέθηκα....

Δε θέλω να δώσω άλλες εξηγήσεις στον εαυτό μου....

Φτάνει πια....