Αυτό το ποίημα με ακολουθεί από παιδί...Είναι του Βάρναλη...Και είναι πάντα στο μυαλό μου...

Χτίσαμε σ' ελπίδες το κάστρο της νίκης μας...
Σαν χάθηκαν οι ελπίδες
το ξαναχτίσαμε με ιδανικά..
Σαν ξέφτισαν τα ιδανικά
το ξαναχτίσαμε με τα δάκρυά μας...
Σαν στέγνωσαν τα δάκρυά μας
το ξαναχτίσαμε με το αίμα μας...
Σαν στέγνωσε το αίμα μας
αναρωτηθήκαμε...
Άξιζε;