Εγώ την λέω την αμαρτία μου…

Ενθουσιάστηκα, μαγεύτηκα, μπήκα στη λήθη, δημιούργησα το δικό μου σύμπαν κι έπειτα βγήκα απότομα: Ξέχασα και ξεχάστηκα. Και τώρα απλώς αναρωτιέμαι: Πως γίνεται να χωρέσει ένας άνθρωπος σε ένα τόσο δα συρτάρι γεμάτο αναμνήσεις; Πως μετατρέπεται μία οντότητα σε ανάμνηση; Πως γίνεται ο εαυτός μας παρελθόν και το παρελθόν ανυπόστατο;

Όπως ξεχνάμε τις παλιές μας συνήθειες, έτσι ξεχνάμε και τους ανθρώπους που τώρα δεν ανήκουν πια στο σύνολο των ατόμων που συναναστρεφόμαστε. Και είναι τελικά πολύ πιο εύκολο και πιο απλό, από το να πατήσεις delete. Κι αυτό γιατί, δεν είναι αναγκαία καμία κίνηση και καμία απόφαση. Είναι κάτι που απλώς συμβαίνει, μετά την εκούσια ή ακούσια απομάκρυνση.

Κι έτσι κυλάει ο καιρός για μας, αφήνοντάς μας πολλά για να θυμόμαστε. Εγώ όμως δεν μένω έτσι ευχαριστημένη. Δεν θέλω να θυμάμαι, θέλω μόνο να ζω. Πέρασα πολύ καιρό κόβοντας βόλτες μέσα στο συρτάρι, και το μόνο που θέλω τώρα είναι το μερτικό μου απ’ τη ζωή να το παίρνω με όλο μου το είναι, με τρόπο που να κάνει την απληστία να μοιάζει απάθεια. Γιατί αυτό είναι η ζωή: ένα δέντρο γεμάτο καρπούς. Όσο περισσότερους μαζέψεις, τόσο το καλύτερο.

Μακάριοι όσοι σκαρφαλώνουν στο δέντρο για να μαζεύουν τους πιο φρέσκους. Και οικτίρω αυτούς που περιμένουν από κάτω και μαζεύουν μόνο τους παραγινωμένους. Αυτοί δεν θα δοκιμάσουν ποτέ τι γεύση έχουν οι καρποί στο πιο ψηλό κλαδί του δέντρου. Αυτοί πάντα θα λένε πως τίποτα δεν έχει σημασία και θα μεγαλώνουν ολοένα το μηδενικό που κρέμασαν οι ίδιοι στον εαυτό τους σαν ταμπέλα. Στο τέλος δεν θα μείνει τίποτα για κείνους πέρα από το μηδενικό.

Τη σημασία του “σκαρφαλώματος” στο δέντρο ο καθένας την αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Τι έζησες; Τι πέρασες; Τι προσπέρασες; Πόσες ευκαιρίες άδραξες και πόσες τις περίμενες με σταυρωμένα χέρια; Και η λίστα των υπαρξιακών ερωτημάτων συνεχίζεται.

Ευτύχώς, άλλο ένα “τέτοιο” κείμενο έφτασε στο τέλος του.