Επικό τραγούδι...

Η μελωδία του είναι τόσο αρμονική που κάπου βαθιά σε πονάει...

Ξέρεις πως είναι όλα όμορφα...Όλα ήρεμα...Όπως ακριβώς μετά ή πριν από μία μεγάλη καταστροφή...Και αυτό σε τρομάζει...Για λίγο...Και μετά συνεχίζεις να ακούς την ήρεμη μελωδία..
Και όλα τα ξεχνάς...

Γεννιόμαστε...
Αγαπάμε...
Αγαπιόμαστε...
Λατρεύουμε...
Ζούμε...
Κάνουμε επιλογές...
Κάνουμε λάθη...
Ζητάμε συγχώρεση...
Μαθαίνουμε...
Αγαπάμε...
Αγαπιόμαστε...
Δουλεύουμε...
Μας δουλεύουν...
Ζούμε...
Τα καταφέρνουμε...
Αγαπάμε..
Αγαπιόμαστε...
Βλέπουμε...
Ακούμε...
Προσέχουμε...
Τώρα έχουμε τον χρόνο, την υπομονή, τα μάτια και τα αυτιά...
Πριν ήταν όλα απασχολημένα...
Γινόμαστε κάθε μέρα όλο και πιο σοφοί...
Γιατί μάθαμε...
Γιατί μας μάθανε...
Γιατί ξέρουμε...
Γιατί μας ξέρουν...
Γιατί δεν μας ξέρουν..
Γιατί δεν ξέρουμε...
Ναι, δεν ξέρουμε...
Αγαπάμε...
Αγαπιόμαστε...



Υπάρχουν κι άλλα...
Μα ο χρόνος είναι πολύτιμος...
Τι κι αν πέθανε για πάντα ο Παράδεισος; Εγώ τον βρήκα τον δικό μου τον Παράδεισο... Τον βρήκα, τον λευτέρωσα και λευτερώθηκα μαζί του...
Κυνηγημένος απ του νου την ξιπασιά ήταν κρυμμένος μες στα βάθη της ψυχής μου...
Εδώ οι μέρες κυλάνε όμορφα...Ήσυχα....
Καφές.

Η απάντηση στην ερώτηση σου...
Και μία επεξήγηση...Δια χειρός Λίτσας Καραμπίνη...

Εδώ οι μέρες κυλάνε όμορφα...Ήσυχα....


Yes son...We re soldiers...
But as long as we have one reason to be happy soldiers we remain humans...