Και τελικά κατάλαβα, πως όταν τα κύματα ηρεμήσουν, απλά θα ελπίζω να έχω πνιγεί στην καταιγίδα..Γιατί μετά δεν θα υπάρχει...
Κοιτάω γύρω μου και ενώ συνήθως βλέπω παλάτια, σαν να ρθε το ξημέρωμα και βλέπω ερείπια παντού...Ανοιγοκλέινω τα μάτια για να ξαναρθουν τα παλάτια, αλλά μετά από λίγο τα ερείπια πάλι επιστρέφουν...
Που κολλάω εγώ σε αυτά;

Ενώ οι περισσότερες αλήθειες πονάνε, αυτή είναι μία πραγματικότητα με την οποία συμβιβάζεσαι...Άνθρωπος είσαι...Ονειρεύεσαι...Αλλά ενώ κάποια όνειρα είναι καταδικασμένα να πραγματοποιηθούν, κάποια άλλα...χρειάζονται μεγάλο κόπο...Το παν είναι..να μη χάνεις τον μπούσουλα μέχρι να βρεις το δρόμο που σε φτάνει μέχρι τα όνειρά σου...




Οι φίλοι μου είναι κραυγές στη σιωπή
οι φίλοι μου φώτα κινδύνου στο σκοτάδι
μόνοι σαν δέντρα των κορφών, σαν προσευχή
παιδιά που δε γυρίζουνε στο σπίτι τους το βράδυ

Οι πιο πολλοί λατρεύουν τις αργίες
μα οι φίλοι μου μισούν τις Κυριακές
κρύβονται πίσω από τα φώτα στο λιμάνι
βάζουν φωτιές, βάζουν φωτιές

Σ' αρπάζει από τα μαλλιά η ασημένια σφήκα
βραδιές βραδιές και σε τινάζει πάνω
έκανα δρόμο να σε δω μα δε σε βρήκα
στέκω στις μύτες των ποδιών, μα δε σε φτάνω

Κακή εποχή κακές στιγμές μου φέρνει
χώμα μυρίζω μοβ σκιές βλέπω θαμπά
σαν ένα σαπιοκάραβο που στα ρηχά ξεσέρνει
σαν του Ιούδα φίλημα θα φύγω μακριά

Ξέρεις πώς είναι να διαβάζεις στο σκοτάδι
ξέρεις πώς είναι να δακρύζεις στα κρυφά
φώτα της πόλης και μεγάλοι άδειοι δρόμοι
τα όνειρα της Κυριακής κοστίζουν ακριβά