Kυνικά, ωμά, απλά..
Όχι δεν είμαι πάντα έτοιμη για κοινωνικές επαφές...Σπάνια...Ναι...
Και όχι δεν έχω πάντα υπομονή...
Είναι στιγμές σαν κι αυτή που θέλω απλά να ακούω...Να γράφω...Να μην μιλάω...Να καπνίζω...Και να πίνω καφέ...Αν και λίγο αλκοόλ δεν θα με χάλαγε τώρα..



Όχι ότι βοηθάει σε κάτι...Απλά...Δεν μπορώ καλύτερα...
Όχι ότι δεν εκτιμώ...Απλά χρειάζομαι μία ώρα να γυρίσω πίσω...Στο παιδικό μου δωμάτιο...Στην ζεστασιά αυτού του εφιάλτη...Στην σπίθα που αργόφεγγε για τόσες χιλιάδες ώρες...Στην απαλή ήρεμη ασφαλή μονοτονία και μιζέρια που μου πρόσφεραν οι τέσσερις ροζ τοίχοι που με τον καιρό γίναν κίτρινοι...
Που όταν μεγάλωσα αρκετά για να μην έχω ροζ δωμάτιο το έκανα κόκκινο...Αράβικο...Χμ..Κι όμως...Ξέρω...Αν ξαναγυρίσω εκεί μέσα θα θαφτώ για πάντα...Θα είμαι ζωντανή νεκρή.Πως το λένε;Undead.
Γουστάρω να ζω...It s more my style...



Aλλά να...
Τις στιγμές (γιατί ευτυχώς είναι μόνο στιγμές) που η ύπαρξή σου στάζει απογοήτευση, δεν θες να την κολλήσεις σε άλλους...
Και τι να πεις πια όταν τίποτα δεν σου κάνει;
Μακάρι να είχα το χάρισμα να μιλάω όμορφα...Ακόμη κι αυτό το μικρό που έχω να πω θα το στόλιζα με ομορφιά και χάρη και θα το χάριζα...
Αλλά δεν μπορώ..

Ωμά και κυνικά...Χωρίς πολλά πολλά...Χρησιμοποιώ τον λόγο πρακτικά...Μιλάω μόνο αν έχω κάτι να πω...Σαν έφηβη..Σαν ηλίθιο μικρό παιδάκι...Μπορεί να περάσουν ώρες χωρίς να βγει λέξη...Απλά γιατί δεν υπάρχει λόγος...Δεν υπάρχει ερέθισμα...Δεν υπάρχει υπόβαθρο και τρόπος να μιλήσω...Κι αν το κάνω, θα βγουν μόνο ασυναρτησίες...Πάντα βγαίνουν μόνο ασυναρτησίες...

Νομίζω ότι έχω Αλτσχάιμερ...Πάντως σίγουρα έχω πονοκέφαλο..Όλη μέρα...Αλλά δεν θέλω ησυχία...Γουστάρω φασαρία...Βαβούρα...

συγνώμη για την σιωπή μου...δεν το κάνω ηθελημένα...

Πόνος..
Κάποια μέρα ο πόνος θα περάσει...
Σκέψεις...
Οι ίδιες και οι ίδιες σκέψεις...
Το μισώ όταν το μυαλό μου γυρνάει ξανά και ξανά στις ίδιες βαρετές και μονότονες διαδρομές...Ειδικά τώρα που έχει ανάγκη ο νους να δραπετεύσει...
Αν κλείσω τα μάτια ο πόνος θα γίνει ακόμη πιο έντονος...
Ως πότε θα υπάρχει αυτή η διαδρομή;Και γιατί, ποιος, που την έβαλε στο χάρτη μου;Με ρώτησαν μήπως αν την θέλω;Όχι...Φταίω κι εγώ που πάει τόσος καιρός κι ακόμα δεν την ξερίζωσα...Και όχι μόνο δεν την ξερίζωσα αλλά την αφήνω να με ξεριζώνει...Λες και υπάρχουν στιγμές που όλο μου το είναι περιστρέφεται από αυτό...Λες και με καθορίζει μία μόνο ατυχής συγκυρία...
Τι είπα;
Ατυχής συγκυρία;Χα!
Έτσι το λέμε τώρα....Γελάσαμε πάλι...Δηλαδή αν έβγαζα ένα σπυρί κάπου..άβολα θα το ονόμαζα κι αυτό ατυχή συγκυρία;
Δεν ονοματίζω το δρόμο...Τα ονόματα δίνουν δύναμη ακόμη και σε κάτι ασήμαντο...Και έτσι θέλω να το βλέπω: κάτι ασήμαντο...
Το σύννεφο μία γίνεται πυκνότερο μία αραιότερο...



Ψάχνω τη λύση...
Όλη μου τη ζωή ψάχνω κάποια λύση...
Τι ηλίθια που είμαι...
Λες και μπορώ με μία λέξη ή με μία πράξη να σώσω τον εαυτό μου απ την ντροπή...
Μάλλον είναι καλύτερα να με συνηθίσω...Είμαι κάποια που ψάχνει να βρει λύση για κάτι που την κάνει να ντρέπεται...



Και πάλι ευτυχώς που γύρω μου υπάρχουν όμορφα πράγματα...ΜΕ κάνουν να ξεχνιέμαι...Απ τη ζωή μου...Που όσο πάει...
Δεν ξέρω...
Ίσως απλά να ναι μύρλα του πόνου...
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια...Ίσως πάλι φταίω κι εγώ..

Κι αν είναι όλα ψέμματα...Τότε είμαι πολύ ευτυχισμένη...Απλά δεν το ξέρω ακόμη...