Σήματα καπνού...

Kυνικά, ωμά, απλά..
Όχι δεν είμαι πάντα έτοιμη για κοινωνικές επαφές...Σπάνια...Ναι...
Και όχι δεν έχω πάντα υπομονή...
Είναι στιγμές σαν κι αυτή που θέλω απλά να ακούω...Να γράφω...Να μην μιλάω...Να καπνίζω...Και να πίνω καφέ...Αν και λίγο αλκοόλ δεν θα με χάλαγε τώρα..



Όχι ότι βοηθάει σε κάτι...Απλά...Δεν μπορώ καλύτερα...
Όχι ότι δεν εκτιμώ...Απλά χρειάζομαι μία ώρα να γυρίσω πίσω...Στο παιδικό μου δωμάτιο...Στην ζεστασιά αυτού του εφιάλτη...Στην σπίθα που αργόφεγγε για τόσες χιλιάδες ώρες...Στην απαλή ήρεμη ασφαλή μονοτονία και μιζέρια που μου πρόσφεραν οι τέσσερις ροζ τοίχοι που με τον καιρό γίναν κίτρινοι...
Που όταν μεγάλωσα αρκετά για να μην έχω ροζ δωμάτιο το έκανα κόκκινο...Αράβικο...Χμ..Κι όμως...Ξέρω...Αν ξαναγυρίσω εκεί μέσα θα θαφτώ για πάντα...Θα είμαι ζωντανή νεκρή.Πως το λένε;Undead.
Γουστάρω να ζω...It s more my style...



Aλλά να...
Τις στιγμές (γιατί ευτυχώς είναι μόνο στιγμές) που η ύπαρξή σου στάζει απογοήτευση, δεν θες να την κολλήσεις σε άλλους...
Και τι να πεις πια όταν τίποτα δεν σου κάνει;
Μακάρι να είχα το χάρισμα να μιλάω όμορφα...Ακόμη κι αυτό το μικρό που έχω να πω θα το στόλιζα με ομορφιά και χάρη και θα το χάριζα...
Αλλά δεν μπορώ..

Ωμά και κυνικά...Χωρίς πολλά πολλά...Χρησιμοποιώ τον λόγο πρακτικά...Μιλάω μόνο αν έχω κάτι να πω...Σαν έφηβη..Σαν ηλίθιο μικρό παιδάκι...Μπορεί να περάσουν ώρες χωρίς να βγει λέξη...Απλά γιατί δεν υπάρχει λόγος...Δεν υπάρχει ερέθισμα...Δεν υπάρχει υπόβαθρο και τρόπος να μιλήσω...Κι αν το κάνω, θα βγουν μόνο ασυναρτησίες...Πάντα βγαίνουν μόνο ασυναρτησίες...

Νομίζω ότι έχω Αλτσχάιμερ...Πάντως σίγουρα έχω πονοκέφαλο..Όλη μέρα...Αλλά δεν θέλω ησυχία...Γουστάρω φασαρία...Βαβούρα...

συγνώμη για την σιωπή μου...δεν το κάνω ηθελημένα...