Σύννεφα...

Πόνος..
Κάποια μέρα ο πόνος θα περάσει...
Σκέψεις...
Οι ίδιες και οι ίδιες σκέψεις...
Το μισώ όταν το μυαλό μου γυρνάει ξανά και ξανά στις ίδιες βαρετές και μονότονες διαδρομές...Ειδικά τώρα που έχει ανάγκη ο νους να δραπετεύσει...
Αν κλείσω τα μάτια ο πόνος θα γίνει ακόμη πιο έντονος...
Ως πότε θα υπάρχει αυτή η διαδρομή;Και γιατί, ποιος, που την έβαλε στο χάρτη μου;Με ρώτησαν μήπως αν την θέλω;Όχι...Φταίω κι εγώ που πάει τόσος καιρός κι ακόμα δεν την ξερίζωσα...Και όχι μόνο δεν την ξερίζωσα αλλά την αφήνω να με ξεριζώνει...Λες και υπάρχουν στιγμές που όλο μου το είναι περιστρέφεται από αυτό...Λες και με καθορίζει μία μόνο ατυχής συγκυρία...
Τι είπα;
Ατυχής συγκυρία;Χα!
Έτσι το λέμε τώρα....Γελάσαμε πάλι...Δηλαδή αν έβγαζα ένα σπυρί κάπου..άβολα θα το ονόμαζα κι αυτό ατυχή συγκυρία;
Δεν ονοματίζω το δρόμο...Τα ονόματα δίνουν δύναμη ακόμη και σε κάτι ασήμαντο...Και έτσι θέλω να το βλέπω: κάτι ασήμαντο...
Το σύννεφο μία γίνεται πυκνότερο μία αραιότερο...



Ψάχνω τη λύση...
Όλη μου τη ζωή ψάχνω κάποια λύση...
Τι ηλίθια που είμαι...
Λες και μπορώ με μία λέξη ή με μία πράξη να σώσω τον εαυτό μου απ την ντροπή...
Μάλλον είναι καλύτερα να με συνηθίσω...Είμαι κάποια που ψάχνει να βρει λύση για κάτι που την κάνει να ντρέπεται...



Και πάλι ευτυχώς που γύρω μου υπάρχουν όμορφα πράγματα...ΜΕ κάνουν να ξεχνιέμαι...Απ τη ζωή μου...Που όσο πάει...
Δεν ξέρω...
Ίσως απλά να ναι μύρλα του πόνου...
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια...Ίσως πάλι φταίω κι εγώ..

Κι αν είναι όλα ψέμματα...Τότε είμαι πολύ ευτυχισμένη...Απλά δεν το ξέρω ακόμη...