Πως σκατά τα μπέρδεψα έτσι;

Πήρα το θάρρος να κάνω μία απογραφή...Τζάμπα πράμα... Αποτέλεσμα μηδέν εις το πηλίκον... Και επειδή είναι κάτι τόσο πεζό που ακόμη κι ένα παιδάκι το γράφει ανώδυνα, υπενθυμίζω: το μηδέν στην περίπτωση αυτή είναι πραγματικός αριθμός.

Τι σκατά κάνω εδώ πάνω τόσα χρόνια; Τι κάθομαι και κάνω;

Γιατί ξαφνικά  μετανιώνω για όλη μου τη ζωή;Απλό είναι. Κάποιοι ζουν έτσι κάποιοι αλλιώς. Κάποιοι πληγώνονται, κάποιοι σε γράφουν, κάποιοι παρεξηγιούνται, κάποιους γράφεις. Ε και; Έτσι δεν ήταν πάντα;

Στην τελική δεν άλλαξε κάτι. Θυμώνω με τον μόνο άνθρωπο που δεν κατάφερα να κάνω δικό μου τόσα χρόνια. Εμένα. Δηλαδή μένουμε και επιμένουμε σταθερά στο μηδέν. Ούτε πιο πάνω ούτε και πιο κάτω...

Κλείνω τώρα αυτιά και μάτια... Δεν θέλω να δω ούτε να ακούσω ούτε να καταλάβω και ούτε να υποψιαστώ αυτό που θα μου φέρει απογοήτευση.. Θέλω να είμαι άπληστη στην κατάχρηση του δικαιώματός μου για ευτυχία... Την περιέργως εννοούμενη ευτυχία που υπάρχει τώρα... Σαν ένα μαύρο πρόβατο ανάμεσα σε χίλια λευκά... Αυτή την ευτυχία.