Θα θελα να μουν γραμμή…

Μία γραμμή χωρίς συγκεκριμένο σχήμα…

Μόνο δωσ μου κίνηση…

Θα γίνω καμπύλη και θα δώσω χρώμα στον εαυτό μου…Θα γίνω κόκκινη σαν τα μάτια μου…Θα συνεχίσω να τρέχω…Θα γίνω ευθεία και θα δεχτώ επίθεση από άσπρες κουκκίδες…Θα αντικρούσω με ροζ δάκρυα…

Θα γίνω ξανά καμπύλη, μόνο που τώρα θα είμαι πράσινη…Τρέχοντας θα σχηματίσω ένα όμορφο λουλούδι…Ένα μαγικό ραβδί θα με αγγίξει και θα γίνω μωβ…Και θα ανατιναχτώ!!!

Και μετά θα μαζευτούν τα κομμάτια μου…Θα γίνω τριαντάφυλλο…Με διάθεση ρομαντική…Το χρώμα μου θα είναι γαλάζιο…Και τις άκρες των πετάλων μου θα τις χαιδέψει νεραιδένια ασημόσκονη…Θα χαμογελάσω…

Οι κουκκίδες μου θα αρχίσουν να πέφτουν…Και στο σημείο του κενού που θα ενωθούν και πάλι θα σηματίσω μία γυναίκα με μακριά μαλλιά να τυλίγουν το κεφάλι της και να χαιδεύουν τη γύμνια της. Το κορμί της θα είναι τεντωμένο, η μέση της θα σπάει προς τα πίσω, σε μία χορευτική κίνηση, έρωτα κι απόγωσης μαζί…Τα χέρια της θα είναι υψωμένα προς τα πάνω, τα δάχτυλά της θα είναι λυγισμένα, στις άκρες των νυχιών της θα υπάρχουν διαμάντια…

Γύρω της θα υπάρχει νερό…Αυτό θα κάνει τα μαλλιά της να αναδεύονται σε έναν ανάλαφρο χορό καλύπτοντας κάθε φορά και άλλο σημείο του σώματός της…Τα μάτια της θα είναι γαλάζια…Ίσως γκρί. Τα χείλη της θα ‘ναι μισάνοιχτα, οι λέξεις μετέωρες στη γλώσσα της…Και μόλις τα μάτια της κλείσουν, το κεφάλι της θα γείρει προς τα κάτω και τα χέρια της θα τυλίξουν τον κορμό της…Το όνειρο που ήταν θα αρχίσει να χάνει ύψος…

Η πτώση του ανθρώπου από τον Παράδεισο…

Γιατί όμως έπεσε η Εύα;Δεν έφαγε αυτή το μήλο…Ο Αδάμ δάγκωσε το μήλο κάποιας άλλης…Αλλά η Εύα γιατί να μην μείνει στον ονειρεμένο αυτό τόπο;

Γιατί αυτός ο τόπος υπάρχει μόνο για την Εύα και τον Αδάμ…Και όταν ένας από τους δύο εγκαταλείψει…Τότε ο τόπος αλλάζει…Η Εύα τιμωρείται…Ο Αδάμ αρχίζει να δαγκώνει μήλα από διάφορες μηλιές ακατάσχετα…Κι αν την Εύα δεν την τρομάζει τόσο αυτό, γιατί έπεσε πια από τα σύννεφα, τι παραπάνω μπορεί να χάσει;, την πικραίνει…Το δικό της μήλο σαπίζει…Και η κοιλιά του Αδάμ έχει φουσκώσει από ξένα μήλα…

Η Εύα…εξαυλώνεται μπροστά στα μάτια σου…Δεν χρειάζεται να μάθεις το τέλος της ιστορίας, άλλωστε δεν είναι και πολλές οι εναλλακτικές…

Ξαναγίνομαι μία καμπύλη…Βιάσου να με ξεχάσεις σαν να μήν υπήρχα…

Πέρασα μέσα από μικρούς δρόμους, μεγάλους δρόμους, με παρέα, μόνη…Ζήτησα πολλά από τους άλλους…

Ζήτησα όσα νόμιζα πως μου άξιζαν…Αχάριστη και άπληστη πάντα… Ίσως τελικά ότι περνάω να μου αξίζει…Γιατί όπως λέει και μία παλιά κινέζικη παροιμία όπως έστρωσες κοιμάσαι…

Πότε όμως έστρωσα εγώ έτσι ώστε να χωρέσουν στο κρεβάτι μου τόσα και τόσοι;Πότε κάλεσα εγώ “φιλεναδίτσες με τις οποίες έκοψα επαφή”, έναν νταβατζή πάνω απ το κεφάλι μου, να μου ρουφάει το μεδούλι, να έχει παιχνιδάκι την λύπη μου και τη χαρά μου και να μου πετάει λιγοστά ψίχουλα ζητώντας μου ευγενικά και παρακαλετά να “σκάσω γιατί είμαι πολύ λίγη για να μιλήσω”;

Όταν ευχόμουν να είμαι ευτυχισμένη δεν εννοούσα εικονικά…Εννοούσα πραγματικά…

Θέλω τόσο να φύγω….Τόσο μα τόσο… (εγώ σ αυτό το σκηνικό δεν θέλω πια να συμμετέχω)

Περπατώντας απόψε βρέθηκα μπροστά σε ένα μεγάλο γκρίζο δέντρο, στην άκρη μιας πλατείας…Ήταν μόνο του…Τα φώτα τόνιζαν τις ρίζες και μέρος του κορμού του…Ο κορμός του ήταν λίγο μεγαλύτερος από το σώμα μου…Ξαφνικά το χρώμα του μου φάνηκε ελκυστικό…Ήθελα να είχε μία πόρτα, να μπω μέσα, και να βρεθώ σε ένα λιβάδι με ξωτικά…

Ναι ρε παίχτη…Τρελάθηκα. Δικαίωμα την τρέλα έχω κι εγώ έχεις κι εσύ έχουμε όλοι…Άντε παράτα με τώρα…

Νυχτώνει…

Νύχτωσε…Δεν απολαμβάνω πολύ φως αυτό το καιρό φυλακισμένη εδώ μέσα…Μου λείπει η ευκολία να απλώνω το χέρι και οι ακτίνες του ήλιου να ζεσταίνουν τα δάχτυλά μου…Μου λείπει να ξέρω ότι είμαι ασφαλής…Μου λείπει να μελαγχολώ χωρίς λόγο…Καλά να περνάς παίχτη…

Εγώ είμαι εδώ…Και περιμένω να ψοφήσω…

Είμαι εδώ…Και η υπομονή μου εξαντλείται…

Είμαι εδώ…Και κουράστηκα…

Είμαι εδώ…Αλλά είμαι και αλλού…Κάπου σ έναν όμορφο τόπο με τους φίλους μου τα ξωτικά…

Εκεί μάλλον καταλήγω…

Και τώρα που όλα ρημάχτηκαν...Σου δίνω τις καλύτερες ευχές μου...Φοράω το σκισμένο μου τζιν και τα λιωμένα μου σταράκια και μπαίνω σε μία μάχη που ξέρω ότι θα χάσω...Κάποιοι θα με πουν αυτόχειρα...Εγώ όμως δεν θέλω φεύγοντας (σύντομα ή όχι) να πω πως έζησα μία ζωή μέσα στην ασφάλεια και δεν ακολούθησα ποτέ κανέναν επικίνδυνο δρόμο ή δεν πήρα ποτέ κανένα ρίσκο…

Έκανα γαμώτη μου ανοίγματα…Και όμως νιώθω πως όλα έχουν κλείσει…Νιώθω ότι δεν έχω από που να στηριχτώ… Και ξέρεις κάτι ρε παίχτη;Κουράστηκα να λέω ψέματα στον εαυτό μου κάθε μέρα πως όλα είναι καλά… Κουράστηκα και να μου λένε συνέχεια ψέματα πως είναι όλα καλά… Τίποτα δεν είναι καλά… Υποφέρω… Και αν συνεχίσω θα υποφέρω κι άλλο, απλά θα παριστάνω ότι και τώρα… Ότι δεν είμαι αρκετά έξυπνη για να καταλάβω ότι υποφέρω…

 

Κέρατάς, δαρμένος, αλήτης, ρέμπελος και ρεμπεσκές…

Είναι μέρες τώρα που νομίζω ότι είμαι έγκυος…Είναι μέρες τώρα που ξέρω ότι δεν είμαι, απλά το νομίζω… Εφηβική φοβία… Κι όμως…Είμαι τόσο χρονών… Άλλοι στην ηλικία μου έχουν παιδιά, σπίτι, μία καλή δουλειά και είναι υπέυθυνοι για όλα αυτά…Εγώ είμαι ότι έγραψα πιο πάνω…

Ένα δαρμένο σκυλί που δεν βρίσκει πια τον λόγο να γαβγίσει…Δεν θέλει να γλύφει άλλο τις πληγές του…Όλο το σώμα του είναι μία πληγή…Παραπονεμένα λόγια…Κλάψες…

Κάνε μου τη χάρη ρε παίχτη και βούλωστο πια…Άσε με μία φορά να τα πω χωρίς να ντρέπομαι…Χωρίς να φοβάμαι ότι κάτι έχω να χάσω…Η υπόληψή μου χάθηκε από την στιγμή που αντίκρυσα τον πρώτο μου συνάνθρωπο…

Φοβάμαι το κρύο, σαν χελιδόνι

Θέλω να πετάξω…Σαν χελιδόνι…

Έχω φτερά, σαν χελιδόνι

Και αλυσίδες, σαν άνθρωπος…