Κρύα βραδιά απόψε γαμώτο…

Πέρασα μέσα από μικρούς δρόμους, μεγάλους δρόμους, με παρέα, μόνη…Ζήτησα πολλά από τους άλλους…

Ζήτησα όσα νόμιζα πως μου άξιζαν…Αχάριστη και άπληστη πάντα… Ίσως τελικά ότι περνάω να μου αξίζει…Γιατί όπως λέει και μία παλιά κινέζικη παροιμία όπως έστρωσες κοιμάσαι…

Πότε όμως έστρωσα εγώ έτσι ώστε να χωρέσουν στο κρεβάτι μου τόσα και τόσοι;Πότε κάλεσα εγώ “φιλεναδίτσες με τις οποίες έκοψα επαφή”, έναν νταβατζή πάνω απ το κεφάλι μου, να μου ρουφάει το μεδούλι, να έχει παιχνιδάκι την λύπη μου και τη χαρά μου και να μου πετάει λιγοστά ψίχουλα ζητώντας μου ευγενικά και παρακαλετά να “σκάσω γιατί είμαι πολύ λίγη για να μιλήσω”;

Όταν ευχόμουν να είμαι ευτυχισμένη δεν εννοούσα εικονικά…Εννοούσα πραγματικά…

Θέλω τόσο να φύγω….Τόσο μα τόσο… (εγώ σ αυτό το σκηνικό δεν θέλω πια να συμμετέχω)

Περπατώντας απόψε βρέθηκα μπροστά σε ένα μεγάλο γκρίζο δέντρο, στην άκρη μιας πλατείας…Ήταν μόνο του…Τα φώτα τόνιζαν τις ρίζες και μέρος του κορμού του…Ο κορμός του ήταν λίγο μεγαλύτερος από το σώμα μου…Ξαφνικά το χρώμα του μου φάνηκε ελκυστικό…Ήθελα να είχε μία πόρτα, να μπω μέσα, και να βρεθώ σε ένα λιβάδι με ξωτικά…

Ναι ρε παίχτη…Τρελάθηκα. Δικαίωμα την τρέλα έχω κι εγώ έχεις κι εσύ έχουμε όλοι…Άντε παράτα με τώρα…

Νυχτώνει…

Νύχτωσε…Δεν απολαμβάνω πολύ φως αυτό το καιρό φυλακισμένη εδώ μέσα…Μου λείπει η ευκολία να απλώνω το χέρι και οι ακτίνες του ήλιου να ζεσταίνουν τα δάχτυλά μου…Μου λείπει να ξέρω ότι είμαι ασφαλής…Μου λείπει να μελαγχολώ χωρίς λόγο…Καλά να περνάς παίχτη…

Εγώ είμαι εδώ…Και περιμένω να ψοφήσω…

Είμαι εδώ…Και η υπομονή μου εξαντλείται…

Είμαι εδώ…Και κουράστηκα…

Είμαι εδώ…Αλλά είμαι και αλλού…Κάπου σ έναν όμορφο τόπο με τους φίλους μου τα ξωτικά…

Εκεί μάλλον καταλήγω…