Abstract
Μία γραμμή χωρίς συγκεκριμένο σχήμα…
Μόνο δωσ μου κίνηση…
Θα γίνω καμπύλη και θα δώσω χρώμα στον εαυτό μου…Θα γίνω κόκκινη σαν τα μάτια μου…Θα συνεχίσω να τρέχω…Θα γίνω ευθεία και θα δεχτώ επίθεση από άσπρες κουκκίδες…Θα αντικρούσω με ροζ δάκρυα…
Θα γίνω ξανά καμπύλη, μόνο που τώρα θα είμαι πράσινη…Τρέχοντας θα σχηματίσω ένα όμορφο λουλούδι…Ένα μαγικό ραβδί θα με αγγίξει και θα γίνω μωβ…Και θα ανατιναχτώ!!!
Και μετά θα μαζευτούν τα κομμάτια μου…Θα γίνω τριαντάφυλλο…Με διάθεση ρομαντική…Το χρώμα μου θα είναι γαλάζιο…Και τις άκρες των πετάλων μου θα τις χαιδέψει νεραιδένια ασημόσκονη…Θα χαμογελάσω…
Οι κουκκίδες μου θα αρχίσουν να πέφτουν…Και στο σημείο του κενού που θα ενωθούν και πάλι θα σηματίσω μία γυναίκα με μακριά μαλλιά να τυλίγουν το κεφάλι της και να χαιδεύουν τη γύμνια της. Το κορμί της θα είναι τεντωμένο, η μέση της θα σπάει προς τα πίσω, σε μία χορευτική κίνηση, έρωτα κι απόγωσης μαζί…Τα χέρια της θα είναι υψωμένα προς τα πάνω, τα δάχτυλά της θα είναι λυγισμένα, στις άκρες των νυχιών της θα υπάρχουν διαμάντια…
Γύρω της θα υπάρχει νερό…Αυτό θα κάνει τα μαλλιά της να αναδεύονται σε έναν ανάλαφρο χορό καλύπτοντας κάθε φορά και άλλο σημείο του σώματός της…Τα μάτια της θα είναι γαλάζια…Ίσως γκρί. Τα χείλη της θα ‘ναι μισάνοιχτα, οι λέξεις μετέωρες στη γλώσσα της…Και μόλις τα μάτια της κλείσουν, το κεφάλι της θα γείρει προς τα κάτω και τα χέρια της θα τυλίξουν τον κορμό της…Το όνειρο που ήταν θα αρχίσει να χάνει ύψος…
Η πτώση του ανθρώπου από τον Παράδεισο…
Γιατί όμως έπεσε η Εύα;Δεν έφαγε αυτή το μήλο…Ο Αδάμ δάγκωσε το μήλο κάποιας άλλης…Αλλά η Εύα γιατί να μην μείνει στον ονειρεμένο αυτό τόπο;
Γιατί αυτός ο τόπος υπάρχει μόνο για την Εύα και τον Αδάμ…Και όταν ένας από τους δύο εγκαταλείψει…Τότε ο τόπος αλλάζει…Η Εύα τιμωρείται…Ο Αδάμ αρχίζει να δαγκώνει μήλα από διάφορες μηλιές ακατάσχετα…Κι αν την Εύα δεν την τρομάζει τόσο αυτό, γιατί έπεσε πια από τα σύννεφα, τι παραπάνω μπορεί να χάσει;, την πικραίνει…Το δικό της μήλο σαπίζει…Και η κοιλιά του Αδάμ έχει φουσκώσει από ξένα μήλα…
Η Εύα…εξαυλώνεται μπροστά στα μάτια σου…Δεν χρειάζεται να μάθεις το τέλος της ιστορίας, άλλωστε δεν είναι και πολλές οι εναλλακτικές…
Ξαναγίνομαι μία καμπύλη…Βιάσου να με ξεχάσεις σαν να μήν υπήρχα…
Δημοσίευση σχολίου