Μέσα σε κάθε μέρα, σκονισμένη, βουρκωμένη, χαλασμένη από πικρά λόγια και λάθος πράξεις και μετάνοια και λύπη σκοτεινή από την ιδέα "Τώρα είμαι χάλια και τίποτα δεν μπορεί να με κάνει να συνέλθω" πρέπει κάπου να υπάρχει ένα παράθυρο ή μία πόρτα, απ όπου η ψυχή μας πρέπει να αντλεί το φως της...

Σιχαίνομαι να γίνομαι γλυκανάλατη..Δεν μου πάει κιόλας το σπορ..Αστα και βραστα..
Συνήθως όταν εγώ είμαι χάλια φροντίζω να το κάνω σωστά...
Σλόγκαν τύπου "Άσε με δεν είμαι καλά", "Και εσύ που να ξέρεις τι περνάω εγώ;", "Κανείς δεν με καταλαβαίνει εμένα.." έχουν την τιμητική τους....Χύνω και λιγοστά δάκρυα στο βωμό της άπειρης θλίψης μου για το τίποτα...Το τίποτα που με απασχολεί...Γιατί σπανίως έχω στεναχωρηθεί για κάτι σημαντικό...
Στα σοβαρά θέματα παραείμαι στωική..
Όχι δεν είμαι emo...Απλά το να είμαι χάλια το φχαριστιέμαι εξίσου με το να είμαι καλά.
Eίμαι σοβαρά γιατρέ μου;;;