Stroumfita' s tale

Το στρουμφοχωριό by night είναι ήσυχο συνήθως...Αλλά απόψε αυτή η ησυχία μοιάζει περίεργη...
Ο παπα-Στρουμφ ανάβει τσιγάρο καθώς η Στρουμφίτα σηκώνεται νωχελικά απ το κρεβάτι και φοράει το νυχτικάκι της...Βαδίζει προς το παράθυρο...Κοιτάει έξω...Σκοτάδι...
Παρατηρεί τα φώτα από τα σπίτια των υπόλοιπων Στρουμφ.
Ο μάγειρας είναι στην κουζίνα ακόμη...Η τεράστια φιγούρα του λιπόσαρκου σώματος του αχνοφαίνεται πίσω από την κουρτίνα....Το θηρίο ετοιμάζεται να επιτεθεί σε μία ανυπεράσπιστη τούρτα...Με την αηδιαστική εικόνα του μάγειρα να καταβροχθίζει με τον πλέον εμετικό τρόπο μία τούρτα στρέφει το κεφάλι της προς άλλη κατεύθυνση...Σε αναζήτηση νέων εμπειριών...
Η ρομαντική ψυχή του χωριού ξενυχτάει άλλη μία νύχτα γράφοντας ποιήματα για τον αγαπημένο του...Ξενέρωτα λογάκια δίχως κανένα νόημα που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν ούτε σε αυτόν που τα γράφει ούτε σε αυτόν που τα διαβάζει...Για ποιο λόγο λοιπόν να χάνει κανείς άδικα τον ύπνο του γράφοντας;Και ειδικότερα γράφοντας ποίηση; Πφφ...
Ο Δρακουμέλ αυτοεξορίστηκε...Πήρε την Ψιψινέλ, μάζεψε ότι σάπιο τσιμπράγκαλο είχε και έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση...Προφανώς κάποιος του είπε ότι υπάρχει κάπου ένα μέρος με γιγάντια στρουμφάκια με γεύση κοτόπουλου, διαφορετικού όμως χρώματος και φυσικά πιο νωθρά...
Τι σημασία έχει όμως απόψε;

Η νύχτα θέλει λίγο σασπένς...Και αφού δεν είναι ο Δρακουμέλ εδώ για να ψυχαγωγήσει το επί τόσα χρόνια πιστό κοινό του, ποιος θα την αναλάβει βραδιάτικα αυτή την αγγαρεία;
Η Στρουμφίτα τινάχτηκε.Σαν να της φάνηκε πως είδε μία σκιά να περνάει γρήγορα στο σκοτάδι...Γύρισε προς τον Παπα-Στρουμφ έτοιμη να μοιραστεί τη χαρά της..Έτοιμη να του πει ότι επιτέλους υπήρχε κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον από αυτό που προσπαθούσε να της κάνει τόσες ώρες χωρίς να τα καταφέρνει...
Τι κρίμα όμως...Τον είχε πάρει ο ύπνος...
"Κωλόγερε..." μουρμούρισε η Στρουμφίτα...
Ξαναγύρισε προς το παράθυρο ελπίζοντας σε δύο πράγματα...Πρώτον, η σκιά να μην ήταν της φαντασίας της...Μιας και όταν ένα στρουμφ βαριέται το μυαλό του μπορεί να του παίξει παράξενα παιχνίδια...Δεύτερον, να ξαναέβλεπε τη σκιά.Και αν μπορούσε να ήταν και ανθρώπινη σκιά, ένος άντρα λόγου χάρη καθόλου δεν θα την πείραζε...Είχε σιχαθεί με τους ίδιους και τους ίδιους μπλε βρωμύλους...Ήθελε ή μάλλον χρειαζόταν μία αλλαγή..
Περίμενε στο παράθυρο για ένα ακόμη σημάδι..Και να το που φάνηκε...
Σαν νοικοκύρης που προσέχει το σπιτικό του, σε πιο...playboyish μορφή, με το ροζ baby doll που μετά βίας κάλυπτε αυτά που έπρεπε να καλύψει, κατέβηκε τις σκάλες του σπιτιού και σχεδόν έτρεξε προς την εξώπορτα.Την άνοιξε και βγήκε έξω...
Ήταν ζεστά..Αλλά και να μην ήταν δεν χρειάζεται να το μάθει κανείς..Ένα σέξι πλάσμα σαν την Στρουμφίτα απαγορεύεται να κρυώνει..Αλλιώς τι θα κάνανε όλοι οι ηδονοβλεψίες;Και ποιος θα καθόταν να της σχεδιάζει χειμερινά και καλοκαιρινά ρούχα;Σε αυτό η ιστορία της την αδίκησε...Εφ όσον παρουσίαζε μία ιδέα...Το απόλυτο θυληκό ανάμεσα σε τόσους άντρες και έναν πούστη, άξιζε νομίζω να έχει την προσωπική του collection από σέξι ρουχαλάκια και γοβάκια...
Η ώρα όμως περνάει...Και με τη συζήτηση αφαιρέθηκα και ξέχασα να σας πω ότι η Στρουμφίτα, με την τόσο αφόρητη ανία, βρέθηκε να περιπλανιέται στο σκοτεινό δάσος -με το baby doll και τα χνουδωτά της παντοφλάκια...Τα οποία φυσικά και μένουν πεντακάθαρα ακόμη και σε βούρκο να πέσει...

H συνέχεια ακολουθεί σε επόμενο ποστ...