Θα ήθελα να αποθηκεύσω κάπου μία ανάμνηση...Μία ανάμνηση που για κάποιες στιγμές ήταν πραγματικότητα..Και την πραγματικότητα την έζησα μαζί σου...
Είναι ωραίο να ζεις την αλήθεια όταν αυτή είναι τόσο ευχάριστη..Σχεδόν ηδονική...
Συμβαίνουν περίεργα πράγματα..Παράξενες συμπτώσεις...Και όμως το αντίκρυσμα που έχουν στο μετά είναι τεράστιο... Γιγάντιο... Ευχάριστο...
Όταν σταμάτησα να κυνηγάω τη χαρά...Όταν πλέον δεν είχε μείνει κανένα πάθος για να του παραδωθώ...Όταν έπιασα πάτο και είδα ότι δεν πάει άλλο πιο κάτω...Σε είδα...Σαν ένα απαλό, λευκό, όμορφο χέρι που μου άπλωσε ο Θεός, για να με τραβήξει από τον βούρκο...Έναν βούρκο που οι περισσότεροι άνθρωποι εύχονται να έχουν κυλιστεί...Και μόλις πιάσουν κι αυτοί πάτο να τον σιχαθούν...Όπως εγώ...Μέχρι να έρθει κάποιος που να τους κάνει να δουν ότι αυτός ο βούρκος δεν είναι το παν...Δεν είναι λόγος για να ζεις...Ο λόγος για να ζεις και ο λόγος να προσπαθείς είναι κάτι ανώτερο...Και πολύ διαφορετικό από αυτόν το βούρκο...Ζήσε για να είσαι ευτυχισμένος...Απλά ευτυχισμένος...