Αν υπάρχει κάτι που να μου αρέσει στους ανθρώπους αυτό είναι η εξυπνάδα και ο δυναμισμός τους..Η ιδιαιτερότητα τους..Το θάρρος να είναι αυτοί που είναι και να μην τους νοιάζει τίποτα.
Προσωπικά δεν εχω ινδάλματα, αγαπημένους τραγουδιστές είδωλα και τέτοιες αηδίες...Αν μου αρέσει κάτι το θαυμάζω.Αν δεν μου αρέσει..χμ...έχω χιλιάδες διαφορετικές αντιδράσεις για όλα όσα δεν μου αρέσουν. :) Τι να κάνουμε;Αφού είμαι μεγάλο κωλόπαιδο. :) that s just me.
Στο θέμα μου.Για την Pink ήθελα να γράψω..Την παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια.Τους τελευταίους μήνες όμως έπαθα την πλάκα μου...Είναι σταρ..Είναι το όνειρο κάθε φασιονίστα...Είναι ένας καμβάς πάνω στον οποίο μπορείς να ζωγραφίσεις ότι μα ότι θέλεις...Και είναι ΚΑΙ φεμινίστρια!Δηλαδή μία έξυπνη γυναίκα που δεν της "κάνουν" τα υπολλείματα φαλλοκρατισμού της κοινωνίας του χθες...Περάσαμε πλέον σε νέα εποχή..Και ναι, υπάρχουν έξυπνες γυναίκες.Ντε φάκτο.Και ξέρουν και να οδηγούν!Οκ;
Σε κάποια βίντεο κλιπ της έχει 4 και 5 διαφορετικές εμφανίσεις και η μία είναι καλύτερη από την άλλη.Δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης της μίας με την άλλη..Είναι όλες μία και μία.Είναι όλες έργα τέχνης από καταπληκτικούς επαγγελματίες.Και η Pink ξέρει και μπορεί να υποστηρίζει το κάθε στυλ.Σαν να έχει μεσα της πολλούς ανθρώπους και να βγάζει τον κατάλληλο σε κάθε περίσταση...Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει...Ή εγώ έχω ερωτευτεί. Μου χα χα...Αποκλείεται.Απλά είναι υπέροχες οι αλλαγές. Θέλω να τις αντιγράψω όλες πάνω σε μοντέλα..Και μάλλον βρήκα τον τρόπο να το κάνω.Και γουστάρω...
Γουστάρω τόσο που μάλλον δεν θα γκρινιάξω ξανά μέχρι αύριο!Γιούπι!!!



Πρώτο έργο τέχνης...Μιλάμε για επιτελείο βετεράνων..Από τον μακιγιέρ μέχρι τον σκηνοθέτη όλοι έχουν κάνει καταπληκτική αξιοζήλευτη δουλειά!!!!



Δεύτερο...Φρέσκο νέο και ωραίο...Τι απίστευτες εναλλαγές είναι αυτές...Έχω πάθει πλάκα..Και όχι δεν μιλάω για την ερωτική σκηνή..Μιλάω για όλες τις υπόλοιπες ΚΑΙ αυτή.

Και τελικά κατάλαβα, πως όταν τα κύματα ηρεμήσουν, απλά θα ελπίζω να έχω πνιγεί στην καταιγίδα..Γιατί μετά δεν θα υπάρχει...
Κοιτάω γύρω μου και ενώ συνήθως βλέπω παλάτια, σαν να ρθε το ξημέρωμα και βλέπω ερείπια παντού...Ανοιγοκλέινω τα μάτια για να ξαναρθουν τα παλάτια, αλλά μετά από λίγο τα ερείπια πάλι επιστρέφουν...
Που κολλάω εγώ σε αυτά;

Ενώ οι περισσότερες αλήθειες πονάνε, αυτή είναι μία πραγματικότητα με την οποία συμβιβάζεσαι...Άνθρωπος είσαι...Ονειρεύεσαι...Αλλά ενώ κάποια όνειρα είναι καταδικασμένα να πραγματοποιηθούν, κάποια άλλα...χρειάζονται μεγάλο κόπο...Το παν είναι..να μη χάνεις τον μπούσουλα μέχρι να βρεις το δρόμο που σε φτάνει μέχρι τα όνειρά σου...




Οι φίλοι μου είναι κραυγές στη σιωπή
οι φίλοι μου φώτα κινδύνου στο σκοτάδι
μόνοι σαν δέντρα των κορφών, σαν προσευχή
παιδιά που δε γυρίζουνε στο σπίτι τους το βράδυ

Οι πιο πολλοί λατρεύουν τις αργίες
μα οι φίλοι μου μισούν τις Κυριακές
κρύβονται πίσω από τα φώτα στο λιμάνι
βάζουν φωτιές, βάζουν φωτιές

Σ' αρπάζει από τα μαλλιά η ασημένια σφήκα
βραδιές βραδιές και σε τινάζει πάνω
έκανα δρόμο να σε δω μα δε σε βρήκα
στέκω στις μύτες των ποδιών, μα δε σε φτάνω

Κακή εποχή κακές στιγμές μου φέρνει
χώμα μυρίζω μοβ σκιές βλέπω θαμπά
σαν ένα σαπιοκάραβο που στα ρηχά ξεσέρνει
σαν του Ιούδα φίλημα θα φύγω μακριά

Ξέρεις πώς είναι να διαβάζεις στο σκοτάδι
ξέρεις πώς είναι να δακρύζεις στα κρυφά
φώτα της πόλης και μεγάλοι άδειοι δρόμοι
τα όνειρα της Κυριακής κοστίζουν ακριβά

Και σταματημό δεν θα έχω...Να κι άλλα δύο..Που δεν θα μπορούσαν να λείπουν...Τις κόβω τώρα εγώ...Τις κόβω λέω...

Έχω πει πόσο ξενέρωτη ήταν για μένα η "διασκευή" του Unforgiven από την it-singer με τα ωραία γυαλια και την λεπτή φωνή;Το μετέτρεψε σε σκυλοτράγουδο και τα ραδιόφωνα το έπαιζαν κιόλας!Δηλαδή μπορεί να άρεσε σε κάποιον;;;Κάποια τραγούδια, απλά δεν διασκευάζονται.Πρέπει να μένουν ατόφια...Όπως πρωτακούστηκαν...Γιατί οτιδήποτε άλλο είναι παραφωνία...Βρήκα όμως τη λύση...Άλλαξα σταθμό στο ραδιόφωνο...

Λίγο άσχετη η εισαγωγή...
Here is my favourite song...
Here are my favourite lyrics...
Πως να μην κολλήσεις με ένα τραγούδι που μόλις το ακούς το νιώθεις δικό σου;Νιώθεις ότι γράφτηκε για σένα;Και γαμώτο...ΤΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΦΩΝΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ???




How could he know this new dawn’s light
Would change his life forever?
Set sail to sea but pulled off course
By the light of golden treasure
Was he the one causing pain
With his careless dreaming?
Been afraid, always afraid
Of the things he’s feeling
He could just be gone
He would just sail on
He would just sail on

How can I be lost?
If I’ve got nowhere to go?

Searched for seas of gold
How come it’s got so cold?
How can I be lost?
In remembrance I relive
And how can I blame you
When it’s me I can’t forgive?

These days drift on inside a fog
It’s thick and suffocating
This seeking life outside its hell
Inside intoxicating
He’s run aground like his life
Water’s much too shallow
Slipping fast down with the ship
Fading in the shadows now
A castaway
Blame all gone away
Blame gone away
How can I be lost
If I’ve got nowhere to go?
Searched for seas of gold
How come it’s got so cold?
How can I be lost?
In remembrance I relive
And how can I blame you
When it’s me I can’t forgive?
Forgive me, forgive me not
Forgive me, forgive me not
Forgive me, forgive me not
Forgive me, forgive me
Why can’t I forgive me?
Set sail to sea but pulled off course
By the light of golden treasure
How could he know this new dawn’s light
Would change his life forever
How can I be lost
If I’ve got nowhere to go?
Searched for seas of gold
How come it’s got so cold?
How can I be lost?
In remembrance I relive
So how can I blame you
When it’s me I can’t forgive?

Αυτό το ποίημα με ακολουθεί από παιδί...Είναι του Βάρναλη...Και είναι πάντα στο μυαλό μου...

Χτίσαμε σ' ελπίδες το κάστρο της νίκης μας...
Σαν χάθηκαν οι ελπίδες
το ξαναχτίσαμε με ιδανικά..
Σαν ξέφτισαν τα ιδανικά
το ξαναχτίσαμε με τα δάκρυά μας...
Σαν στέγνωσαν τα δάκρυά μας
το ξαναχτίσαμε με το αίμα μας...
Σαν στέγνωσε το αίμα μας
αναρωτηθήκαμε...
Άξιζε;

Νιώθω μια γλυκιά κούραση να βαραίνει τα πόδια μου....
Είναι ωραία να κουράζεσαι από τη δουλειά...Κατά κάποιον τρόπο...Και είναι ακόμη πιο ωραία να είσαι κουρασμένος στην αρχή του Σαββατοκύριακου...Εκτιμάς περισσότερο την αξία του έτσι...
Μου είναι αδύνατον να προγραμματίσω όλα όσα πρέπει να γίνουν μέσα σε 2 μέρες...Πρώτα θα ξεκουραστώ...Όταν τελειώσω με αυτή την σημαντική ασχολία, ίσως διαβάσω ή ίσως δω καμιά ταινία....Κάποια στιγμή θα επισκεφτώ την οικογένειά μου...Και μετά θα κωλοβαρέσω...Και θα είναι τέλεια...

Σήμερα ρώτησα κάποια κυρία ετών 55 αν θα φύγει το Σαββατοκύριακο...Και τότε αυτή μου άρχισε έναν θλιβερό μονόλογο για το πόσο δύσκολο είναι για μία γυναίκα να δραπευτεύει στα 55 της που έχει να φροντίσει σπίτι, οικογένεια και γέρους γονείς...
Βλέπω και από αλλού παραδείγματα...Πολλές γυναίκες βαριούνται ή κουράζονται πολύ περισσότερο φεύγοντας για διήμερο παρά μένοντας σπίτι...Τόσο βαρετή είναι πλέον η ζωή;
Και ποιος λέει/είπε ότι η ευθύνη του σπιτιού και της οικογένειας είναι μόνο της γυναίκας;
Με πιάσανε βέβαια τα φεμινιστικά μου εκείνη την ώρα, έτοιμη ήμουν να κάνω επανάσταση, γιατί όλα αυτά τα καθιερωμένα και άδικα όσον αφορά τις ευθύνες μιας γυναίκας εμένα με τρελαίνουν, αλλά δεν μίλησα...
Ήταν αργά πια να πω σε μία 55χρονή ότι είχε κι αυτή δικαίωμα να ζήσει...Είχε ήδη γίνει σκλάβα της οικογένειάς της...Και δύσκολα αλλάζεις αυτές τις συνήθειες...Το παράδειγμα με τα πλακάκια αν και άδικο τα λέει όλα..Αν τα στρώσεις καλά από την αρχή πατάς πάνω τους μια ζωή...Και το ίδιο και η παροιμία όπως έστρωσες κοιμήσου...

Κι αν κυκλοφορούν βιβλία για επίλυση τέτοιων θεμάτων...Όλα προτείνουν αλλαγές...Αλλά πραγματικά δεν ξέρω αν όσοι τα γράφουν εζησαν ποτέ αυτή την καταπίεση...Δεν μπορεί ένας άνθρωπος να σταματήσει κάποια μέρα ξαφνικά να φροντίζει για κάτι για το οποίο φρόντιζε χρόνια και να ρίξει την ευθύνη του κάπου αλλού...Ακόμη κι αν είναι κάτι απλό, όπως πχ το πλύσιμο των πιάτων ή το συμμάζεμα του σαλονιού...Φαντάσου τώρα και ότι άλλο έχει να κάνει μία μάνα-σύζυγος-εργαζόμενη....Πως να ξεκουραστεί και πως να βρει χρόνο για τον εαυτό της;

Η σημερινή γενιά πάλι διαφέρει...Ευτυχώς...

Ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί ότι μαλακία ακούω και βλέπω πρέπει να τη σέβομαι και να διαφωνώ μόνο εμμέσως πλην σαφώς μαζί της;Δηλαδή εντάξει ρε φίλε...Τα λες τα κουλά σου, κάπως την έχεις δει, φταίει η σκατοκατάσταση δε λέω...Αλλά άραξε ρε σύ και λίγο στα κυβικά σου...Βούτα τη γλώσσα σου μέσα στο κεφάλι σου, καταλάβαινε πότε αυτά που λες είναι παπαριές!
Επιπλέον επειδή συγχίστηκα και με κάτι άλλο τώρα...
Είναι δυνατόν ρε;;Να έχεις αφήσει τη ζωή σου και να ασχολείσαι με αηδίες;Δηλαδή κάπου...Δες την θέση σου..Δες που βρίσκεσαι και πως...Χαράμι να πάει το κοφτερό μυαλό σε μαλακίες δηλαδή ο κόσμος να χαλάσει;Ε όχι είπαμε...
Κάπου, κάπως, κάποτε ένας μπάρμπας είπε κάτι που όλοι σήμερα έξυπνοι και ηλίθιοι θεωρούν σοφό. "Μέτρον άριστον" είπε ο μπάρμπας...Ξαναδές το λέω εγώ.Διάβασέ το πολλές φορές..Όσες χρειαστεί για να καταλάβεις τι θέλει να πει ο ποιητής...Να σου το βάλω και στο μπλέντερ....Πάει ο εγκέφαλος μου..Κάηκε...Όχι άλλο κάρβουνο!