Ακούμε ότι mainstream μαλακία πλασάρεται, αλλά τα καλά κομμάτια, που δεν έχουν πλασαριστεί τα έχουμε χεσμένα. Γιατί; Μήπως επειδή δεν τα ακούν οι cool φίλοι μας; Και ποιος τους γαμεί; Κι αν δεν έχουμε δικό μας γούστο ποιος μας γαμεί κι εμάς;

Ξεχάστε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα και ψαχτείτε… Χάνετε πολλά και τεράστια κομμάτια…

Ένα παράδειγμα…

Το συγκεκριμένο συγκρότημα δεν είναι από τα πολύ γνωστά. Παρ’ όλα αυτά έχει γράψει ιστορία.

Είναι από τα πιο αντιστασιακά, έξω από το ρεύμα της εποχής, ποιοτικά συγκροτήματα που υπάρχουν στην ιστορία της ροκ. Σε μία συνεχή και άδικη κόντρα με τους γνωστούς Guns N Roses, έγραψαν και τραγούδησαν κομμάτια όπως το 4 more years, το Lullaby, το Love Destruction, Hero και πολλά άλλα.

Δυστυχώς όμως πολύς κόσμος δεν τους ξέρει.

Δεν με απασχολεί (ειλικρινά με αφήνει αδιάφορη) το γούστο του καθενός. Αλλά είναι κρίμα η ροκ κοινότητα να αγνοεί ένα τέτοιο συγκρότημα.

Αυτά για τώρα.

Η νέα μου λατρεία… Το τραγούδι αυτό είναι τόσο δυνατό όσο πρέπει, έχει καταπληκτικούς στίχους και δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο… Παλιό μεν, διαχρονικό δε.

Στίχοι:

Far out scenery, the year 2000
You like destruction, well let`s get started
The country`s broke, the kids retarded
Crime stained lovers, in cities rotted

Love my hatred, love my treason
It`s what you wanted and that`s my reason
Caught you livin` the empty feeling
A corporate handout to you is pleasing

You love destruction
You love, love, love, love, love, love

So what maggot, you rock star moron
You make me vomit, now pass the bourbon
I don`t take shit, I bow to no one
Don`t pledge allegiance to flags, I burn `em

Εγώ την λέω την αμαρτία μου…

Ενθουσιάστηκα, μαγεύτηκα, μπήκα στη λήθη, δημιούργησα το δικό μου σύμπαν κι έπειτα βγήκα απότομα: Ξέχασα και ξεχάστηκα. Και τώρα απλώς αναρωτιέμαι: Πως γίνεται να χωρέσει ένας άνθρωπος σε ένα τόσο δα συρτάρι γεμάτο αναμνήσεις; Πως μετατρέπεται μία οντότητα σε ανάμνηση; Πως γίνεται ο εαυτός μας παρελθόν και το παρελθόν ανυπόστατο;

Όπως ξεχνάμε τις παλιές μας συνήθειες, έτσι ξεχνάμε και τους ανθρώπους που τώρα δεν ανήκουν πια στο σύνολο των ατόμων που συναναστρεφόμαστε. Και είναι τελικά πολύ πιο εύκολο και πιο απλό, από το να πατήσεις delete. Κι αυτό γιατί, δεν είναι αναγκαία καμία κίνηση και καμία απόφαση. Είναι κάτι που απλώς συμβαίνει, μετά την εκούσια ή ακούσια απομάκρυνση.

Κι έτσι κυλάει ο καιρός για μας, αφήνοντάς μας πολλά για να θυμόμαστε. Εγώ όμως δεν μένω έτσι ευχαριστημένη. Δεν θέλω να θυμάμαι, θέλω μόνο να ζω. Πέρασα πολύ καιρό κόβοντας βόλτες μέσα στο συρτάρι, και το μόνο που θέλω τώρα είναι το μερτικό μου απ’ τη ζωή να το παίρνω με όλο μου το είναι, με τρόπο που να κάνει την απληστία να μοιάζει απάθεια. Γιατί αυτό είναι η ζωή: ένα δέντρο γεμάτο καρπούς. Όσο περισσότερους μαζέψεις, τόσο το καλύτερο.

Μακάριοι όσοι σκαρφαλώνουν στο δέντρο για να μαζεύουν τους πιο φρέσκους. Και οικτίρω αυτούς που περιμένουν από κάτω και μαζεύουν μόνο τους παραγινωμένους. Αυτοί δεν θα δοκιμάσουν ποτέ τι γεύση έχουν οι καρποί στο πιο ψηλό κλαδί του δέντρου. Αυτοί πάντα θα λένε πως τίποτα δεν έχει σημασία και θα μεγαλώνουν ολοένα το μηδενικό που κρέμασαν οι ίδιοι στον εαυτό τους σαν ταμπέλα. Στο τέλος δεν θα μείνει τίποτα για κείνους πέρα από το μηδενικό.

Τη σημασία του “σκαρφαλώματος” στο δέντρο ο καθένας την αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Τι έζησες; Τι πέρασες; Τι προσπέρασες; Πόσες ευκαιρίες άδραξες και πόσες τις περίμενες με σταυρωμένα χέρια; Και η λίστα των υπαρξιακών ερωτημάτων συνεχίζεται.

Ευτύχώς, άλλο ένα “τέτοιο” κείμενο έφτασε στο τέλος του.

3 χρόνια…

Τόσα κατάφερα να κλέψω…

4 μήνες…

Πριν το εμείς μείνει μετέωρο…

Γιατί μου το θύμισαν;

Σε όλους εσάς που έχετε επιλέξει “παρακολούθηση” του μπλογκ μου και για όλους όσους μπαίνουν καθημερινά, θα ήθελα να πω ένα ευχαριστώ.

Κάνοντας αυτό το μπλογκ, δεν περίμενα πως θα έχει αναγνώστες κι όμως απ’ ότι βλέπω έχει. Νιώθω λίγο αμήχανα τώρα, μπαίνοντας ξανά μετά από καιρό, βλέποντας πως όσο έλειπα, κάποιοι διάβασαν τις σκέψεις που αποτύπωσα σ’ αυτό το παράξενο memoire…

Πλέον δεν γράφω συχνά έδώ, μα για όποιον θέλει να διαβάσει κι άλλα κείμενά μου ας πάει εδώ:

http://www.plats.gr/author/aeriko/

Είναι ότι νεότερο έχω γράψει, αφότου σταμάτησα να γράφω στο μπλογκ.. Βέβαια θα συνεχίσω να γράφω και εδώ, αλλά όχι με τόση συνέπεια… Σε ένα memoire μπορεί να γράφεις κάθε μέρα, αλλά μπορεί και μία φορά στους 3 μήνες…

Και πάλι ευχαριστώ για την προτίμηση και…

Να είστε όλοι καλά!

Με συνοδεύει μία γενική κούραση αυτές τις μέρες...
Έχω ψιλοξενερώσει με διάφορα πράγματα....
Παρ' όλα αυτά είμαι χαρούμενη. Χωρίς λόγο. Και αυτή τη χαρά δεν θέλω να την μοιραστώ με κανέναν.
Σκεφτομαι... Τι ωραία που είναι όταν πρωτογνωρίζεις κάποιον. Σου προκαλεί έκπληξη και περιέργεια... Το μόνο που θέλεις είναι να συναντιέσαι μαζί του όσο περισσότερο μπορείς για να μαθαίνεις πράγματα γι' αυτόν, να μιλάτε, να απολαμβάνεις τη συντροφιά του. Όχι μόνο σε φιλικές, αλλά και σε ερωτικές σχέσεις. Ειδικά στις δεύτερες, οι πρώτες μέρες είναι μεθυσμένες μέρες.... Υπέροχες μέρες. Αυτός ο ενθουσιασμός... Η αδικαιολόγητη χαρά... Η υπερκινητικότητα. Η γενναιότητα. Όλα αυτά που μας κάνουν άλλους ανθρώπους. Ευτυχισμένους, χαρούμενους. Όχι μίζερους. Όταν ερωτευόμαστε ξεφεύγουμε απ τη ρουτίνα χωρίς να το προσπαθήσουμε. Ακόμη και η μέρα στην δουλειά είναι πιο συναρπαστική. Ακόμη και η επιστροφή στο σπίτι είναι πιο ευχάριστη.
Και έπειτα... Είναι και τα ραντεβού...
Είναι ωραίο που οι άνθρωποι τον πρώτο καιρό βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό. Γίνονται ρομαντικοί... Μιλάνε όμορφα... Γλυκά... Σου λένε ωραία πράγματα... Και τους λες ωραία πράγματα... Κάθε λέξη, κάθε βλέμμα κρύβει ένα νόημα... Μιλάτε και νιώθεις να πετάνε καρδούλες γύρω γύρω..
Τι όμορφες στιγμές... Τι ωραίο καταφύγιο...
Μου αρέσουν τα ραντεβού... Και ας μου έχουν πει ότι τα ραντεβού της φαντασίας μου είναι καπιταλιστικά...
Θέλω το δείπνο με κεριά... Να μου το ετοιμάσει εκείνος... :)
Θέλω το αγαπημένο μου κρασί...
Ωραία ρομαντική μουσική...
Κάτι... Για να δω ότι προσπάθησε για να με ευχαριστήσει, αν όχι να με εντυπωσιάσει...
Θέλω γλυκόλογα...
Θέλω αγκαλιές...
Έναν χορό...
Θέλω να μιλάω για το φεγγάρι... Για τη θάλασσα, για τα αστέρια... Να μιλάω για πράγματα που δεν έχουν σημασία... Αλλά με βοηθούν να ξεδιπλώσω το ρομαντισμό μου, να απολάυσω τη στιγμή...
Κάποτε... Είχα ένα τέτοιο ραντεβού... Δεν μου είχε κάνει το τραπέζι... Και εγώ τα άναψα τα κεριά... Είχε στρώσει το κρεβάτι.. Αλλά το είχε στρώσει τόσο ωραία που ντράπηκα να ξαπλώσω... Ξάπλωσα, βέβαια... Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα...
Ήταν τόσο ωραία εκείνη η βραδιά... Το ίδιο και οι άλλες που ακολούθησαν...
Θυμάμαι ήμασταν μια νύχτα στον καναπέ. Εκείνος καθόταν... Κι εγώ είχα το κεφάλι μου στα πόδια του και είχα ξαπλώσει στον καναπέ. Θα πρέπει να ακούγαμε μια μπαλάντα... Και νομίζω υπήρχαν και κεριά... Δε θυμάμαι. Το μόνο που θυμάμαι, ήταν να με κοιτάει με τόση γλυκα και να μου χαιδεύει το πρόσωπο. Γαμώ το! Πάντα συγκινούμαι όποτε το θυμάμαι! Μου χαμογελούσε. Ήταν τόσο γλυκός... Και μύριζε υπέροχα...
Δεν ξέρω γιατί. Αλλά είχα αυτή την ηλίθια εμμονή να του εξομολογηθώ τα πάντα. Λες κι αυτό θα με λύτρωνε... Τώρα που το σκέφτομαι ήταν περιττό... Όλα έπρεπε να τα ξεχάσω. Να τα αφήσω πίσω. Γιατί το παρελθόν είναι παρελθόν. Γιατί είχα υποσχεθεί μία καινούρια αρχή...
Τι τα θυμάμαι τώρα; Πάνε χρόνια από τότε...

Και έτσι απλά οι φόβοι μου βγήκαν αληθινοί........
Μέσα σε μια συζήτηση έγιναν όλα ξεκάθαρα. Δεν άκουσα τίποτα απ' όσα ευχόμουν να ακούσω. Πικρές λέξεις έβγαιναν αβίαστα από το στόμα... Χωρίς ενδιαφέρον. Απλά σαν πληροφορίες.

Δεν είμαι εγώ γι' αυτά. Δεν το χω.
Δεν έχω όρεξη ούτε να τα πω...
Δεν έχω όρεξη για τίποτα.
Σηκώθηκα ξανά με κλάμματα. Πόσο άδεια είναι η ζωή μου τελικά...
Και πόσο μπάσταρδο πράγμα αυτή η διαίσθηση...

Είμαι δυνατή, αλλά όχι αρκετά δυνατή ώστε να κρατήσω κάποια πράγματα στη ζωή μου. Γιατί κρατιέται ακόμη η ζωή μου;
Δεν θέλω άλλες άσχημες μέρες. Δεν θα τις αντέξω. Ήδη πονάω. Ξέροντας... Νιώθωντας...