Καταφύγιο

Με συνοδεύει μία γενική κούραση αυτές τις μέρες...
Έχω ψιλοξενερώσει με διάφορα πράγματα....
Παρ' όλα αυτά είμαι χαρούμενη. Χωρίς λόγο. Και αυτή τη χαρά δεν θέλω να την μοιραστώ με κανέναν.
Σκεφτομαι... Τι ωραία που είναι όταν πρωτογνωρίζεις κάποιον. Σου προκαλεί έκπληξη και περιέργεια... Το μόνο που θέλεις είναι να συναντιέσαι μαζί του όσο περισσότερο μπορείς για να μαθαίνεις πράγματα γι' αυτόν, να μιλάτε, να απολαμβάνεις τη συντροφιά του. Όχι μόνο σε φιλικές, αλλά και σε ερωτικές σχέσεις. Ειδικά στις δεύτερες, οι πρώτες μέρες είναι μεθυσμένες μέρες.... Υπέροχες μέρες. Αυτός ο ενθουσιασμός... Η αδικαιολόγητη χαρά... Η υπερκινητικότητα. Η γενναιότητα. Όλα αυτά που μας κάνουν άλλους ανθρώπους. Ευτυχισμένους, χαρούμενους. Όχι μίζερους. Όταν ερωτευόμαστε ξεφεύγουμε απ τη ρουτίνα χωρίς να το προσπαθήσουμε. Ακόμη και η μέρα στην δουλειά είναι πιο συναρπαστική. Ακόμη και η επιστροφή στο σπίτι είναι πιο ευχάριστη.
Και έπειτα... Είναι και τα ραντεβού...
Είναι ωραίο που οι άνθρωποι τον πρώτο καιρό βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό. Γίνονται ρομαντικοί... Μιλάνε όμορφα... Γλυκά... Σου λένε ωραία πράγματα... Και τους λες ωραία πράγματα... Κάθε λέξη, κάθε βλέμμα κρύβει ένα νόημα... Μιλάτε και νιώθεις να πετάνε καρδούλες γύρω γύρω..
Τι όμορφες στιγμές... Τι ωραίο καταφύγιο...
Μου αρέσουν τα ραντεβού... Και ας μου έχουν πει ότι τα ραντεβού της φαντασίας μου είναι καπιταλιστικά...
Θέλω το δείπνο με κεριά... Να μου το ετοιμάσει εκείνος... :)
Θέλω το αγαπημένο μου κρασί...
Ωραία ρομαντική μουσική...
Κάτι... Για να δω ότι προσπάθησε για να με ευχαριστήσει, αν όχι να με εντυπωσιάσει...
Θέλω γλυκόλογα...
Θέλω αγκαλιές...
Έναν χορό...
Θέλω να μιλάω για το φεγγάρι... Για τη θάλασσα, για τα αστέρια... Να μιλάω για πράγματα που δεν έχουν σημασία... Αλλά με βοηθούν να ξεδιπλώσω το ρομαντισμό μου, να απολάυσω τη στιγμή...
Κάποτε... Είχα ένα τέτοιο ραντεβού... Δεν μου είχε κάνει το τραπέζι... Και εγώ τα άναψα τα κεριά... Είχε στρώσει το κρεβάτι.. Αλλά το είχε στρώσει τόσο ωραία που ντράπηκα να ξαπλώσω... Ξάπλωσα, βέβαια... Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα...
Ήταν τόσο ωραία εκείνη η βραδιά... Το ίδιο και οι άλλες που ακολούθησαν...
Θυμάμαι ήμασταν μια νύχτα στον καναπέ. Εκείνος καθόταν... Κι εγώ είχα το κεφάλι μου στα πόδια του και είχα ξαπλώσει στον καναπέ. Θα πρέπει να ακούγαμε μια μπαλάντα... Και νομίζω υπήρχαν και κεριά... Δε θυμάμαι. Το μόνο που θυμάμαι, ήταν να με κοιτάει με τόση γλυκα και να μου χαιδεύει το πρόσωπο. Γαμώ το! Πάντα συγκινούμαι όποτε το θυμάμαι! Μου χαμογελούσε. Ήταν τόσο γλυκός... Και μύριζε υπέροχα...
Δεν ξέρω γιατί. Αλλά είχα αυτή την ηλίθια εμμονή να του εξομολογηθώ τα πάντα. Λες κι αυτό θα με λύτρωνε... Τώρα που το σκέφτομαι ήταν περιττό... Όλα έπρεπε να τα ξεχάσω. Να τα αφήσω πίσω. Γιατί το παρελθόν είναι παρελθόν. Γιατί είχα υποσχεθεί μία καινούρια αρχή...
Τι τα θυμάμαι τώρα; Πάνε χρόνια από τότε...