Πολύ κακό για το τίποτα...

ΦΟΒΟΣ...

Ένα τόσο γιγάντιο συναίσθημα ειπωμένο σύντομα...Σε πέντε μόνο γράμματα αποτυπωμένη η πλέον ψυχοφθόρα κατάσταση...

Ο φόβος φέρνει πανικό...

Ο πανικός τρέμουλο....

Γυμνώθηκε η ψυχή...

Κρύωσε...

Πάγωσε.....

Αυτές οι ώρες δεν θα μου λείψουν...

Κι ας τις ξεχάσω σαν να μην υπήρξαν μόλις έρθει το αύριο...

Τι δύσκολα που είναι όταν φοβάσαι...

Όσο λογικός κι αν είσαι δεν μπορείς να σκεφτείς λογικά....

Και έτσι πέφτεις....

Πέφτεις...

Πέφτεις όσο θέλει το αρρωστημένο μυαλό σου.... (Είπα λογικός...δεν είπα τέλειος..)

Διαβάζεις, παίζεις, βγαίνεις, ακούς μουσική, μιλάς με κόσμο, γράφεις...

Κάνεις ότι μπορείς για να μην σε κυριαρχήσει αυτό το συναίσθημα...

Δεν θέλεις να πνιγείς...

Αρκετές βραδιές στη ζωή σου πέρασαν άσχημα...

Μία ακόμα δεν τη χρειάζεσαι και ναι σε πειράζει....

Γράφεις μα τα χέρια σου τρέμουν....

Ακούς όποια βλακεία θυμηθείς....

Προσπαθείς να σκεφτείς θετικά....

Καπνίζεις το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο....

Κοιτάς το ρολόι....

Η ώρα είναι περασμένη και δεν γίνεται να αρχίσεις τα τηλέφωνα...

Κρίμα....

Η σιωπή σε τρομάζει...

Ρε γαμώτο...

Δεν ήσουν τόσο χέστης εσύ...

Κι έγινες...

Βαριέσαι να σηκωθείς να πας μεχρι τον καθρέφτη και να φτύσεις τα μούτρα σου...

Αλλά ντρέπεσαι...

Νιώθεις σαν αγρίμι...Δαρμένο....

Συνεχίζεις να ψάχνεις για κάτι που θα σε κάνει να συνέλθεις....

Το να τα παρατάς στη μέση δεν βοηθάει...

Συνέχισε να ψάχνεις...

Όλο και κάτι θα βρεις...

Όχι Λαζόπουλο...

Τον έμαθες απ έξω...

Άλλο- άλλο.....

Κάτι που θα σε αποσπάσει είναι οτιδήποτε άσχετο με αυτό που σε τρομάζει τώρα...

Ακόμα και οι ειδήσεις...

Ακόμη και τα κουτσομπολιά...

Με την αίσθηση όμως ότι αυτά θα σε κάνουν να αισθανθείς χειρότερα, συνεχίζεις να ψάχνεις...

Σκέφτεσαι να ανοίξεις τη ν τηλεόραση...

Το τηλεχειριστήριο είναι μακριά, αλλά αν είναι για καλό θα την κάνεις τη θυσία...

Αλλά δεν είναι...

Τέτοια ώρα έχει μόνο θρίλερ...

Και έτσι που τρέμεις τώρα είναι το τελευταίο που θέλεις...

Ας πάψει αυτή η σιωπή...

Ας ακουστεί ένα γλύκό γέλιο κάπου στο βάθος...

Ας ακουστεί ένα ανέκδοτο...

Ή μία ατάκα....

Όχι άλλη σιωπή...

Όχι άλλες φωνές...

Πιάστηκες με το να έχεις τα αυτιά σου τεντωμένα και να είσαι σε επιφυλακή...

Ο παραμικρός θόρυβος σε τρομάζει..

Θες να ουρλιάξεις....

Να κάνεις θόρυβο...

Δεν υπάρχει λόγος όμως..

Πρέπει να ηρεμήσεις...

Αν ήσουν κουτάβι θα σε χάιδευες...

Γιατί όμως κλωτσάς την ψυχή σου να πάει ακόμα πιο βαθιά μέσα στο βούρκο;

Σε καταπίνουν οι φοβίες σου...

Κλείνεις τα μάτια...

Δεν θέλεις να σκεφτείς τίποτα...

Αφού είναι αργά θα μπορούσες να κοιμηθείς....

Αλλά ακόμα δεν νυστάζεις....

Μετά από 4 λίτρα καφέ θα ήταν απίθανο....

Ουφ!!!

Το ότι είναι τόσο εύκολο να το πάρεις απόφαση ότι είσαι ένας άνθρωπος που δεν είναι ανάγκη να πανικοβάλλεται χωρίς λόγο, κάνει την κατάστασή σου ακόμη πιο άβολη...

Εκτός από φοβισμένος τώρα νιώθεις και ηλίθιος...

Ότι σου αρέσει συνήθως τώρα σου φαίνεται απόκοσμο...

Κατά έναν περίεργο τρόπο προσπαθώντας να φτάσεις στην έξοδο του λαβύρινθου, εκεί που συναντάς το φως εκεί κάνεις πίσω...

Σου αρέσει αυτή η κατάσταση;

Όχι...

Θυμώνεις....

Όχι δεν είσαι τόσο αδύναμο πλάσμα....

Απλώνεις το χέρι...

Νιώθεις τα δάκτυλά σου να ζεσταίνονται στις αχτίδες του φωτός...

Κάνεις ένα μικρό βήμα....

Το χέρι σου δεν συναντάει καμία αντίσταση....

Προσπαθείς να χαλαρώσεις τους ώμους σου...

Είναι δύσκολο...

Κάντο....

Κάνεις άλλο ένα βήμα...

Τώρα το φως σε τυλίγει....

Και να που βγήκες...

Να που γύρισες....

Ευτυχώς που γύρισες...