Τα χέρια μου με τρώνε...
Θέλουν τόσο να αφεθούν ελεύθερα και να εκφραστούν, όμως καλώς ή κακώς έχω θέσει ορισμένα όρια στο τι μπορώ να γράφω εδώ και τι όχι... Θέλω να εκφράσω τη γνώμη μου να πετάξω το φαρμάκι μου, να ξελαφρώσω βρε αδελφέ! Αλλά δεν θα το κάνω...
Δεν είμαι εγώ αυτή της οποίας η γνώμη θα αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βλέπει τα πράγματα ο κόσμος. Και ούτε πρόκειται να γίνω. Ούτε και σε κάτι άλλο θα βοηθήσει η γνώμη μου.
Να οι λόγοι για τους οποίους δεν σχολιάζω όλα όσα συμβαίνουν. Πιστεύω ότι πιστεύει ο κάθε μέσος άνθρωπος. Ίσως λιγότερα από αυτόν, γιατί δεν ενημερώνομαι. Αλλά βλέπω τι συμβαίνει. Περίπου καταλαβαίνω τι φταίει. Και ας έχω κάποια σημεία κενά. Και ας υπάρχουν πράγματα στα οποία δεν πάει καν το μυαλό μου. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που δεν γνωρίζω όλους τους παράγοντες κάποιου αποτελέσματος. Ούτε και η τελευταία. Δεν είμαι παντογνώστης. Είμαι ένας μέσος γνώστης, με μία μέση αντίληψη.
Είμαι ένας άνθρωπος που αλληλεπιδρά με άλλους ανθρώπους και έχει μπουχτίσει πια να ακούει για την ανεργία που θερίζει. Τηλεφωνώ σε φίλους και γνωστούς και όλοι φοβούνται ότι θα χάσουν τη δουλειά τους. Εγώ ήδη την έχω χάσει. Άρα δεν έχω τίποτα πια να φοβηθώ.
Μείωση κατά 30% στους μισθούς... Κομμένα τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα. Και αυτή η ανάσα που έπαιρνε ο κόσμος κόβεται...
Πριν λίγους μήνες "υπήρχαν τα λεφτά για να σωθεί η Ελλάδα", λίγο καιρό μετά "δεν υπήρχε σάλιο" και τελικά ιδού:
Πολλοστή αύξηση του ΦΠΑ μέσα σε 2 χρόνια (με συγχωρείτε, έχω χάσει το μέτρημα).
Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι αυτά τα δύο αλληλεπιδρούν μεταξύ τους.
Ποιο είναι το νόημα όλων αυτών; Να μειωθεί η ζήτηση στο ελάχιστο; Να φτάσει το κράτος να παίρνει σχεδόν το μισό της αξίας ενός προϊόντος; Και το καθαρό κέρδος των παραγωγών να μειωθεί αν τυχόν χαμηλώσουν τις τιμές για να συνεχίσει ο κόσμος να αγοράζει; Πως θα κινηθεί το χρήμα έτσι;
Με εκνευρίζει η πρωτόγονη συνήθεια του ανθρώπου μόλις έρθουν τα δύσκολα να βολεύει μόνο τον εαυτό του. Με εκνευρίζει διπλά όταν βλέπω να γίνεται με τέτοιο θράσος. Η Ελλάδα δεν αγαπάει τα παιδιά της.
Στεναχωριέμαι όταν τετραμελείς οικογένειες κοντεύουν να χάσουν το σπίτι τους, γιατί δεν τους πληρώνουν, για να πληρώσουν κι αυτοί με τη σειρά τους το δάνειό τους στην τράπεζα...
Και μέσα στην ίδια χώρα που άνθρωποι μένουν άνεργοι, δεν έχουν λεφτά για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες, ακόμη και κάνοντας δύο δουλειές, υπάρχουν ονειροπαρμένοι και καλοξοδευτές.
Τους πρώτους τους ζηλεύω. Είναι άνθρωποι που ακόμη πιστεύουν ότι κρίση δεν υπάρχει. Και όταν κάποιος τους πει ότι δεν τα βγάζει πέρα με μία δουλειά, του λένε ευθαρσώς "Πιάσε και δεύτερη". Κάποιοι άλλοι ονειροπαρμένοι ξέρουν για την κρίση, πιστεύουν ότι υπάρχει, αλλά δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη το μέγεθος του προβλήματος. Αυτοί, τα ξέρουν όλα, είναι μέσα σε όλα, δεν τους ξεφεύγει τίποτα, αλλά όταν έρθεις στο προκείμενο, παράγοντες όπως η ηλικία, ο βαθμός ανωριμότητας, το χρήμα που διαθέτει η οικογένειά τους και αυτοί το τρώνε με τεράστιες μασέλες, σε κάνουν να απογοητεύεσαι. Όχι για κανέναν άλλο λόγο. Αλλά επειδή τους μίλησες. Επειδή σπατάλησες χρόνο και ενέργεια για να τους δώσεις να καταλάβουν.
Οι δεύτεροι υπήρχαν από πάντα. Τι κι αν συμβαίνει ότι συμβαίνει; Εγώ θα αγοράσω μία Λαμποργκίνι γιατί το είχα καημό από πάντα. Και θα πάρω κι εκείνα τα Γκούτσι παπούτσια που είδα στη βιτρίνα. Επίσης θα πάω στο Παρίσι, γιατί δούλεψα ένα μήνα και κουράστηκα. Και μετά, φυσικά, σπα. Όχι οπουδήποτε. Στο καλύτερο ξενοδοχείο! Όσο πιο πολλά ξοδεύω, τόσο δεν με πιάνει η κρίση. Και να μην ξεχάσω εκείνο το παλτό με τα τρία χιλιάρικα.. Είναι ευκαιρία!
Μικρές καθημερινές αδικίες...
Ένας περιληπτικός απολογισμός του Απρίλη λοιπόν...
Έχασα τη δουλειά μου, όχι γιατί δεν ήμουν αρκετά καλή για να την κρατήσω, αλλά γιατί τα ψίχουλα που έπαιρνα για μισθό τα ήθελε για να πληρώνει το νοίκι.
Γίνονται πορείες, τράπεζες σπάνε, μέσα σε λίγο καιρό οι αστυνομικοί που βλέπω στο δρόμο πολλαπλασιάστηκαν, κάποιοι ειρωνεύονται, κάποιοι ονειρεύονται, κάποιοι μιλάνε για χούντα και κατοχή...
Το κεφάλι μου είναι βαρύ, όχι από κάποια ανοιξιάτικη γρίππη, αλλά γιατί μέσα σε λίγο καιρό δέχτηκα overdose ενημέρωσης για πολιτική και οικονομία, πράγματα τα οποία ως τώρα απέφευγα γιατί έκαναν κακό στον οργανισμό μου. Έχω ένα φούσκωμα στο στήθος, ένα βάρος ένα "Ουφ! Δεν αντέχω! Πως σκατά γίναμε έτσι;" και δεν θα φύγει ούτε σε 5 χρόνια απ ότι μου λένε. Διαβάζω θεωρίες ψυχολόγων για το άγχος που γεννάει η κρίση, και ενώ πριν λίγο καιρό τα κορόιδευα τώρα τα ζω. Ευτυχώς που πλήρωσα το λογαριασμό μου. Τώρα περιμένουν κι άλλοι. Πληρώνω, πληρώνω, πληρώνω... Σε λίγο θα πληρώνω μέχρι και τον αέρα που αναπνέω...
Απ ότι ακούω, οι απεργίες και οι πορείες δεν είναι αποδεκτές από κάποιους... Δηλαδή από τη μία ο κόσμος αναγκάζεται να ζει αυτή την κατάσταση, αλλά από την άλλη δεν πρέπει να διαμαρτύρεται.
Κουράστηκα. Με κούρασες Ελλάδα...
Νιώθω λίγο αμήχανα τώρα, μπαίνοντας ξανά μετά από καιρό, βλέποντας πως όσο έλειπα, κάποιοι διάβασαν τις σκέψεις που αποτύπωσα σ’ αυτό το παράξενο memoire…
