Akon - Lonely

Απόψε....
Είναι μια παράξενη νύχτα...Διαφορετική από τις άλλες...
Πίνω καφέ και είναι 12 το βράδυ...Κανείς όμως δεν θα γκρινιάξει...
Θα έρθει το πρωί και κανείς δεν θα μου πει "Πάμε για ύπνο;Είναι αργά..."
Από επιλογή μου ήθελα απόψε να μείνω μόνη μου...Δεν ήθελα κανείς να δει πως θα περάσω το μεταβατικό στάδιο.
Φοβάμαι τη μοναξιά.Και ταυτόχρονα τη μισώ.
Και μοναξιά δε σημαίνει απλά το να είσαι μόνος...Μοναξιά σημαίνει να είσαι με κόσμο που δεν σε συγκινεί...
Τα καλά νέα ήρθαν και τα περιμένω.
Δεν είναι πως όλη μέρα κάθομαι και κλαίω τη μοίρα μου.
Καμία σχέση...Αλλωστε σκέφτομαι και τα καλά νέα.
Αλλά τώρα βράδιασε.
Και κοιτάζοντας γύρω μου πράγματα...Λείπει κάτι...
Μια φωνή, ένα γέλιο, η ενέργεια...
Όλα είναι ίδια...Μα λείπει το συμπλήρωμά τους...
Λείπει ο λόγος που αγαπάω το κάθε τι εδώ μέσα...

Σκότωσα την κατσαριδούλα στην κουζίνα.Και πραγματικά ελπίζω να ήταν η μοναδική.

Όχι δεν είναι αυτή αυτό που λείπει.Αλλά ήταν ένα καλό νέο.

Σκέφτομαι συνέχεια τρόπους να διασκεδάσω τον πόνο μου...
Ένας από αυτούς είναι να φτιάξω τούρτα σοκολάτα.Με συνταγή Παρλιάρου..Δική μου δυστυχώς δεν υπάρχει.Και κάποια τρουφάκια σοκολάτας.Που θέλω εδώ και καιρό να κάνω και όλο ξεχνάω.
Έπειτα λέω ν αρχίσω να γράφω εκείνο το βιβλίο που πάντα ήθελα να γράψω αλλά ποτέ δεν έβρισκα το χρόνο.
Ίσως παίξω λόττο, πάρω κάποιο λαχείο και χαμογελάσω ειρωνικά γιατί αποκλείεται να κερδίσω.
Ίσως επικοινωνήσω μ εκείνη την παλιά φίλη με την οποία τα τελευταία χρόνια έχουμε χαθεί.
Ίσως διαβάσω το έργο του Νίτσε...
Του Γιουγκ...
Του Αρκά...
Του Μανάρα...

Αυτό το τραγούδι λέει πολλά...Και μερικά από αυτά είναι σωστά..Δε με λένε Χρήστο...Αλλά είμαι χύμα..
Έχω υποκριθεί και υπήρξα κάποια που δεν είμαι...
Έχασα και κέρδισα...
Δεν λογοδοτώ για τίποτα...Πουθενά...Δε γουστάρω να λογοδοτήσω...
Απλά λογαριασμό κάνω κι αυτός για μένα και μόνο...

Ο χρόνος λένε είναι ο καλύτερος γιατρός...
Ψέμματα είναι...
Έρχονται στιγμές που νιώθεις ότι ο χρόνος κυλάει εναντίον σου...
Μεγαλώνεις....Καταστάσεις έρχονται στο τέλος τους...Και ουσιαστικά εσύ μένεις απλός παρατηρητής..
Πόσα δεν θα άλλαζα τώρα...Στερνή μου γνώση.....
Τίποτα δεν θα ταν το ίδιο..
Πάνε χρόνια που έχανα τον καιρό μου με το να αναρωτιέμαι "Και αν τελικά διάλεγα εκείνο;" ή "Και αν είχα προσπαθήσει λίγο περισσότερο;" ή "Και αν του είχα πει αυτά που είχα ανάγκη να του πω;"
Και μετά λένε πως είναι καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες...
Αυτό που μου αρέσει είναι και αυτό που με σκοτώνει...
Οι πολλές επιλογές...
Πάντα έχω πολλές επιλογές...Και ποτέ μα ποτέ δεν επιλέγω..Και αν πρέπει να επιλέξω τότε πάντα διαλέγω το πιο λάθος...
Είναι μαγικό αυτό που συμβαίνει...
Μπορεί για όλους τους άλλους να είμαι οκ και να έχω ένα σωστό λόγο, όμως για μένα και για ότι με αφορά ποτέ δεν πήρα θέση...Και αν πήρα δεν ήταν ποτέ η σωστή...
Υπάρχει μόνο ένα πράγμα που δεν μετάνιωσα...Και αυτό ήταν ότι άλλαξα...Άλλαξα βλέψεις, άλλαξα εικόνες....
Και από τα όνειρά μου δεν επιστρέφω.....Γιατί δεν μπορεί να με αναγκάσει κανείς...
Απ τη ζωή μου όμως;
Και αν έφυγα ήταν γιατί το ζήτησα και το ήθελα...
Γιατί από όλα όσα μου δινόταν πιο πολύ με κέρδιζε η φυγή..Κι ας μην ήταν ποτέ ενδεδειγμένη λύση για μένα...Και ας την κορόιδευα...
Είναι γλυκιά η γεύση της φυγής... Πολύ γλυκιά...
Μα όταν γυρνάς σ εκείνα που ήθελες ν αφήσεις και όταν πρέπει να νιώσεις ότι άφησες πίσω σου...
Τελικά τη ζωή μου τη ζω δύο φορές...
Τη μία για να κάνω ότι γουστάρω και τη δεύτερη για να δω με τα μάτια μου τι μαλακίες έκανα...
Και να μάθαινα και κάτι από όλα αυτά;
Το μόνο που έμαθα είναι ότι για όλα χρειάζομαι ευκαιρίες...
Λες κι η ζωή είναι μια σελίδα και τη γράφω με μολύβι....Κι αν δε μου αρέσει κάτι παίρνω τη σβήστρα και το σβήνω...
Έτσι λειτουργώ..
Ότι με πικραίνει το αφήνω πίσω μου...
Κάνω κάτι και αν δε μ αρέσει το ξεχνάω...

ΚΟΙΤΑ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ

Έκατσα και έγραψα τους στίχους και σας τους παρουσιάζω...
Αν έχουν λάθη συγνώμη, αλλά βαριακούω λιγάκι.. :)))
(αν ακούσετε κάποιο ποστάρετέ το για να το διορθώσω άμεσα..Θα ήμουν ευγνώμων)

Άσε με μόνο μου να βρω το δρόμο μου
Μέσα στον κόσμο μου αναπνέουν ζωντανές μικρές στιγμές
Χαρούμενες κι απλές, μοναδικές κι αλώβητες
Οι σκέψεις μου απρόσιτες
Μα είναι βράδια που τις βάζω σε τάξη κι αυτές.
Μα άλλα βράδια χάνομαι στη μοναξιά της μοναξιάς
Μ' ένα μολύβι γράφοντας ή ένα μικρόφωνο κρατώντας
Παλεύοντας με τους καημούς από τα χείλη στεναγμούς
Δίνω φτερά στους λιγοστούς μα ανίκητους παλμούς
Σκίζοντας ουρανούς
Καθώς αισθάνομαι τα λάθη μου μαχαίρι
Που κόβει το σωστό στα δυο και πάλι με μπερδεύει
Μα φτάνει η στιγμή έρχεται ο καιρός
τη βλέπω διαφορετικά κι ο κόσμος με μαγεύει
Κι έτσι αρχίζω απ την αρχή
Σώμα, ψυχή, σιωπή, κραυγή γίνονται ένα στο τραγούδι πάνω
Πάλι ψιθυρίζω αναλαμπές
Μεσάνυχτα, κοιτώντας σε κατάματα
Ζωή, πραγματικότητα τα μάτια σου αντικρύζω
Δε γυρνώ στα παλιά, κοιτάω μπροστά και ονειρεύομαι
Σιωπηλές αγάπες με ματιές, λέξεις πολλές, σκυφτές
Φύγαν οι ενοχές κι οι τύψεις, γίνανε πληγές πολλές
Σ' αυτούς που τον καθρέφτη φοβούνται να κοιτάνε

Κοίτα τον ήλιο
Κοίτα τον πως πετάει ψηλά
Απ το μπαλκόνι σου γυμνός
Και σήκω σου φωνάζει
Να ψάξεις και να βρεις αυτή την ομορφιά
Που ο κόσμος με τα λάθη του κατάφερε, σκεπάζει

Η ομορφιά του κόσμου που όλο σκοτώνεται, πληγώνεται
Στα τελάρα των εμπόρων της μιζέριας μας πεθαίνει κι ανασταίνεται
Χάνεται στα τοπία της γκριζούπολης
Μα η εικόνα μας απέχει
Αντέχει στο μαύρο φως μέσα έχει
Κι έτσι σημάδια αφήνει
Γλυκό το φως που δεν σβήνει αυτού του ήλιου που μου φωτίζει το δρόμο
Κύκνειο άσμα στον πόνο έκανα εδώ και καιρό
Και έτσι χρόνο το χρόνο από την τρέλλα αυτού του κόσμου επιβιώνω
Και κοίτα κι εσύ να μη χαθείς στις παρεκκλίσεις των σειρήνων της εύκολης ζωής
Ο εαυτός σου θα σε σώσει
Κι εκεί να στηριχτείς κι εκεί να στηριχτείς
Μη φοβηθείς σαν παν τα πράγματα στραβά
Έχεις τόσα ψυχικά αποθέματα
Τόσα χιλιάδες βλέματα που σου λένε προχώρα και μη δώσεις τη χαρά
Σ' όλους αυτούς που σε θέλουν τελειωμένο, ξεγραμμένο απ τη ζωή
Ήρθε τώρα η στιγμή από τη ρίζα να κοπεί κάθε σου τάση για φυγή
Κοίτα τον ήλιο μια στιγμή που χαράζει την αυγή
Ο στεναγμός από τα χείλη σου να σβήσει να χαθεί...

Κοίτα τον ήλιο
Κοίτα τον πως πετάει ψηλά
Απ το μπαλκόνι σου γυμνός
Και σήκω σου φωνάζει
Να ψάξεις και να βρεις αυτή την ομορφιά
Που ο κόσμος με τα λάθη του κατάφερε να σκεπάσει

Να μαστε πάλι
Φως μπήκε και πάλι στο δωμάτιο
Και χαράξε καθώς ο ήλιος άλλαξε
Σκέψη άραξε στη γαλήνη φεύγοντας απ το τέλμα
Πετάξαμε στον ουρανό αδιαφορώντας για ότι άλλους αφορά
Δεν κάνουμε τη διαφορά, εκφραζόμαστε απλά
Με όσα πράγματα κρατάμε ακόμα αληθινά
Μέσα μας υπάρχει ομορφιά
Κοίτα τον ήλιο πως πετάει ψηλά
Απ το μπαλκόνι σου ξανά και σου χαμογελά

Άνεμος φύσηξε και σάρωσε και σήκωσε κι ανύψωσε το είναι μου
Απ το γκρεμό το γλίτωσε
Και πάλι πίσω να μαι πίσω να μαι σ ότι ρίζωσε
Στην καρδιά μου μέσα υπάρχει ακόμα ότι με πείσμωσε
Στο νου μου ψυθιρίζουν ακόμα στ' αυτιά μου κρυφά οι φωνές του ουρανού
Γυρνάν στα μάτια μου μορφές νεκρών παντού
Γυρνάει παντού η ψυχή αυτού του ελεύθερου τρελού μικρού
Τα γέλια του πνίγουν φιγούρες
Και σβήνουν γκριμάτσες καθωσπρεπισμού που τη χαρά μολύνουν
Πνίγουνε
Βγήκαν στα συντρίμμια
Απ τις βιτρίνες όσα αξίζουνε
Είδα στα γυαλιά τις φάτσες σας να καθρεφτίζουνε
Ζούνε φοβισμένοι στους καθρέφτες που ακολουθούνε όλοι
Υπάρχουνε στους όρους που από παιδιά ακούνε
Πως πρέπει να γίνουν
Πως πρέπει ν ακούνε
Πως πρέπει να βλέπουν μέσα απ το ψέμα τους ότι δούνε
Κεραυνοί πριν βγούνε
Τη λύσσα μου ατόφια ηχογραφούνε
Ζουν
Πεθαίνουν
Σ ακούνε
Μ ΑΚΟΥΝΕ!

Κοίταξε τον ήλιο κοίτα πως πετάει ψηλά
Πηγαίνω σε τόπους που μου θυμίζουν μια παιδική μου ζωγραφιά
Πηγαίνω εκεί που μπορώ να φτάσω ένα βήμα πιο κοντά
Μ ανθρώπους που στο πρόσωπό μου συναντάνε τη χαρά

Κοίτα τον ήλιο κι αν δεν τον βλέπεις μη φοβάσαι
Αύριο πάλι θα χαράξει κι αύριο πάλι χαραυγή θα είναι εκεί
Δεν θα ξεχάσει
Να σαι κει να θυμηθείς
Να σαι πιστός και γενναιόδωρος σε όσα σου χεις τάξει
Μη λυπάσαι
Όσο πονάς να πολεμάς
Να μην ξεχνάς
Ότι χαθεί δεν θα χαθεί αν δεν τ αφήσεις γι αυτό
Δάκρυ άδικα μη χύσεις για όσα σ έχουν αφήσει
Η νοσταλγία διαφυγή δεν δίνει
Δένει δεν λύνει
Λοιπόν δεμένος μη μείνεις
Πέτα ψηλά και μακριά
Κοίτα τον ήλιο κι αν λείπει βρες κάτι άλλο για σένα
Βρες κάτι άλλο να δίνει
Έχει ο κόσμος ομορφιές
Μαγευτικές διαδρομές που σε καλεί ν ανακαλύψεις...
Να περπατάς χρόνο χαμένο μην αφήνεις να φεύγει
Μοναχός με συντροφιά τον εαυτό σου
Κολλητός σου και εχθρός σου
Αδελφός σου μα συνάμα ξένος
Απομονωμένος
Κατα διαστήματα ο χρόνος σου κυλά αργά
Όσο γυρνάς κοιτάς, χάνεσαι, παραπατάς
Με τα παλιά κολλάς, δεν ξεκολλάς
Αφήνεις πίσω μονοπάτια
Όμορφα μέρη προσπερνάς
Γι αυτό γυρνάς κοιτάς μπροστά ξεχνάς, πετάς...

«Για να δούμε λοιπόν, πόσο καλοί είστε στην αμερικανική ιστορία;» λέει η
δασκάλα. «Ποιος είπε ?δώστε μου ελευθερία ή δώστε μου θάνατο?;»

Κάποιοι μουρμουρίζουν αλλά κανείς δεν σηκώνει το χέρι του, εκτός από τον καινούριο:

«Ο Πάτρικ Χένρυ το 1775 στη Φιλαδέφεια», απαντά.

«Μπράβο Σουζούκι, και ποιος είπε: ?Κυβέρνηση του λαού, από το λαό και για τολαό;», ξαναρωτά την τάξη η δασκάλα.

«Ο Αβραάμ Λίνκολν, το 1863 στο Γκέτυσμπουργκ», απαντά και πάλι ο Σουζούκι.

Η δασκάλα κοιτάζει αυστηρά την τάξη και λέει: «Ντροπή σας! Ο Σουζούκι είναι γιαπωνέζος και ξέρει την αμερικανική ιστορία καλύτερα από σας!»

Τη σιωπή στην τάξη σπάει μια μικρή φωνή από τα πίσω θρανία: «Ρε δεν πάτε να γαμηθείτε όλοι, μαλάκες γιαπωνέζοι!»

«Ποιος το είπε αυτό;;;» ρωτάει αυστηρά η δασκάλα.

Ο Σουζούκι σηκώνει το χέρι του και χωρίς να περιμένει λέει: «Ο στρατηγός
Μακάρθουρ, το 1942, στη διώρυγα του Παναμά και ο Λι Ιακόκα, το 1982 στη γενική συνέλευση της Τζένεραλ Μότορς.

Η τάξη βυθίζεται στη σιωπή. «Θέλω να ξεράσω», ακούγεται μια ξεψυχισμένη φωνή.

«Ποιος το είπε αυτό;;;» ξαναρωτάει με το ίδιο βλοσυρό ύφος η δασκάλα.

Και ο Σουζούκι πετάγεται πάλι: «Ο Τζορτζ Μπους ο πρώτος, στον πρωθυπουργό Τανάκα κατά τη διάρκεια επίσημου δείπνου στο Τόκιο το 1991».

Ένας μαθητής σηκώνεται όρθιος και ξεσπάει: «Ρε δε μας παίρνεις καμιά πίπα, λέω γω!!!»

Και ο Σουζούκι, ψύχραιμα: «Μπιλ Κλίντον στη Μόνικα Λουίνσκι, το 1997, στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου».

Δυο τρεις μαθητές πετάγονται και φωνάζουν: «Α γαμήσου ρε μαλακισμένο,
Σουζούκι».

Ατάραχος ο γιαπωνέζος: «Βαλεντίνο Ρόσι, παγκόσμιο πρωτάθλημα μοτοσικλέτας, ράλι Νότιας Αφρικής, το 2002».

Κόλαση στην τάξη, οι μαθητές ουρλιάζουν και πετάνε καρέκλες, η δασκάλα έχει σωριαστεί λιπόθυμη και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο διευθυντής: «Ε, μα την Παναγία δεν έχω ξαναδεί τέτοιο μπουρδέλο».

Και στο βάθος ακούγεται πάλι η φωνή του Σουζούκι: «Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κώστας Καραμανλής, το 2004, στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησής του».

http://b-track.blogspot.com/2009/06/brithish-airways.html


Ποιος έλειπε από το σχολιασμό της επικαιρότητας;
Όποιος το βρει κερδίζει μανταλάκι...
Διαβάστε και κλάψτε και εσείς από συγκίνηση και υποβόσκωντα ψυχολογικά τραύματα...

Ντάλα μεσημέρι...
Πίκρα...
Περπάτημα αρκετή ώρα προς την κοντινοτερη στάση....
Λεωφορείο......
Βρώμα δυσωδία ιδρωτίλα....
Και σαν να μη φτάνει αυτό 2 ΜΑΛΑΚΕΣ να χτυπάν τα κομπολόγια τους λες και ήταν στο καφενείο του κωλοχωριού τους!
Χεστήκαμε ρε φίλε αν βαριέσαι!
Χεστήκαμε και αν έκοψες το κάπνισμα!
Δεν μας ενδιαφέρει αν το παίζεις!
Πως το λένε; Στα τέτοια μας!
Βρισίδια....
Και φυσικά το δράμα ήρθε να συμπληρώσει αυτό το ΒΟΔΙ ο οδηγός του αστικού..
Βολτίτσα νομίζεις ότι πας;
Ή βγήκες με την Πόρσε και θες να την δείξεις και να ψωνιστείς;
Μήπως είχες ακουμπισμένα αυγά κάτω από το κάθισμά σου;
Ε τότε γιατί πας σαν κότα;;;;
Γιατί μέσα σε 1 ώρα έκανες μια διαδρομή που χρειαζόταν μόνο ένα μισάωρο;
Χάνουμε το λεωφορείο..
Και βρίζω...
Βρίζω τον οδηγό που αν δεν ήταν τόσο κοιμισμένος θα φτάναμε έγκαιρα και δεν θα χρειαζόταν να περιμένουμε το επόμενο..
Βρίζω τους μαλάκες με τα κομπολόγια που μακάρι να μπορούσα να τους πω εκείνη την ώρα που ακριβώς να τα βάλουν!Σιχτίρι!
Οι τσίχλες μας ενοχλούν..
Τα κινητά δεν πρέπει να τα χρησιμοποιούμε...
Το κάπνισμα απαγορεύεται..
Να μας σπάνε όμως τα ούμπαλα με το κομπολόι επιτρέπεται ε;
Κυριακάτικα με ντάλα ήλιο να κάνω τόση απόσταση και μάλιστα σε τόσο χρόνο (τον τριπλάσιο από τον κανονικό) και να έχω τον έναν μπροστά να χει να πλυθεί από..πάντα; και τον άλλον τσάκαρ τσούκαρ!
Κατεβαίνουμε από το λεωφορείο...
Για 5 λεπτα έχουμε χάσει το λεωφορείο που ήρθαμε να πάρουμε...
Στα δρομολόγια στο Ίντερνετ έγραφε ότι το επόμενο είναι σε τρεισίμιση ώρες....
Φέρτε μου έναν τοίχο να χτυπήσω το κεφάλι μου!!!!!!
Τρέχω προς την στάση να δω μήπως έχει και άλλα δρομολόγια......
Και ΝΑΙ! ευτυχώς είχε!Σε μία ώρα..
Το μωρό πεινάει..Κι εγώ πεινάω...Πεινάμε κι οι δύο...
Πηγαίνουμε να φάμε...
Βάλσαμο το φαγάδικο...Με το ερ κοντισιονάκι του,με την ησυχία του,με όλα του....
Σκασμένοι πια από φαγητό ξεκινάμε αισίως το ταξίδι για "του χουριού"...
Εκεί το μωρό ψάχνει για διάβαση........Γελάω...Δεν υπάρχει διάβαση...Χαχαχα!!!
Παίρνουμε το αμαξάκι (που μόνο μέσα στο χωριό οδηγώ) και πάμε να ψηφίσω..
Μετά βολτούλα να του δείξω τα ανύπαρκτα αξιοθέατα τυ χωριού...
Δυό σβουνιές εδώ, τρία προβατάκια εκεί, μία στάνη παραπέρα..Και τα νεόκτιστα..Οι μικροί και πανάκριβοι μαγνήτες νεόπλουτων...Δίπλα από τις στάνες...Χαχαχα!Παρ όλα αυτά εκφράζω τον ευσεβή μου πόθο να αποκτήσω μια μέρα ένα τέτοιο...
Μετά καφέ...Και τέλος επιστροφή στον πολιτισμό......

Ηθικό δίδαγμα:
Μου τη δίνουν τα κομπολόγια.
Μου τη δίνουν οι κοιμισμένοι και αργοί οδηγοί.
Μου τη δίνουν όσοι μπαίνουν σε λεωφορείο και βρωμάνε.
Μου τη δίνει να περιμένω εκατό ώρες για μία απόσταση που γίνεται μέσα σε τρία τέταρτα.
Μου τη δίνει να με βγάζουν βίντεο όταν παρκάρω και να γελάνε.
Μου τη δίνει να έχει τόση ζέστη όταν ταξιδεύω.Προτιμώ δροσιά.
Μου τη δίνει η θάλασσα που βρωμάει σα βόθρος μέσα στην καυτή ζέστη του καλοκαιριού.
Μου τη δίνουν όλοι εκείνοι οι ηλίθιοι που ενώ ξέρουν τι χαμός γίνεται στους δρόμους τέτοια μέρα, φεύγουν μέρα μεσημέρι αυθ'ημερόν για να πάνε σε κάποιο παραλιακό μέρος για μπάνιο και μάλιστα από μία συγκεκριμένη διαδρομή.ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΔΙΑΔΡΟΜΗ!Να φύγετε κύριοι!Να πάτε αλλού!Δεν έχει μόνο μία θάλασσα η Ελλάδα!
Άντε πήραμε ένα τιμόνι και πάμε;Ε όχι!
Μου τη δίνουν τα πάντα!Μου τη δίνουν όλα!
Παρακαλώ να μην επαναληφθούν!

Βοήθειά μου..

TO ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ ΜΟΥ....(ΟΤΑΝ ΤΟ ΑΑΑΑΧ ΚΟΥΛΑ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΑΑΑΧ ΚΑΜΕΛ!!)



Παρακολουθείτε σε απ ευθείας μετάδοση τον ανθρώπινό μου πόνο....
Γιατί είναι πράγματι πόνος...
Η ώρα 5.20 το πρωί..Υπνος ακόμη δεν μου έρχεται....Και ούτε θ ρθει ως τις 7...Δεν κάθομαι να περιμένω τζάμπα, αν και νιώθω μια νύστα από τις 10...
Αύριο ξυπνάω νωρίς (10) για να πάω να ασκήσω το αναφαίρετο δικαίωμά μου να πω κι εγώ ανώνυμα ποιος από όλους θέλω να μας εκπροσωπήσει στην Ευρώπη...Σώθηκαν...Τέλος πάντων..Θα ρίξω εκεί την ψήφο μου να πάει στην ευχή..Όχι για μένα...Για τη φουκαριάρα τη μάνα μου, που μόλις της είπα ότι δεν βρίσκω λόγο να κάνω τέτοιο ταξίδι Κυριακάτικα με το λεωφορείο για να κάνω κάτι που ούτως ή άλλως δεν με αφορά προσπάθησε με κάθε μέσο να με μεταπείσει...Πρώτα με το καλό..
"Έλα βρε κορίτσι μου..Ρίξε την ψήφο σου σαν σκεφτόμενος άνθρωπος που ασχολείται με τα κοινά..Γιατί τα κοινά είναι σημαντικό πράγμα και όλοι πρέπει να ασχολούνται μ αυτά.."
"Είμαι σκεφτόμενος άνθρωπος μαμά..Γι αυτό δεν έχω καμία όρεξη να ασχοληθώ με τα κοινά.."
"Τι μούτρα θα έχουμε όμως στην Ευρώπη αν πάνε τόσα λίγα άτομα να ψηφίσουν όμως;"
"Ε τα ίδια που είχαμε πάντα..."
"Το να μην ψηφίζεις σε κάνει αγνώμονα" (εδώ είχε αρχίσει να φορτώνει..το τηλέφωνο έβγαζε καπνούς)
"Όχι...Το να μην ψηφίζεις σημαίνει ότι δεν σου κάνει τίποτα από όλα αυτά.."
"Ε έστω ψήφισε ένα χ, ψ κόμμα!!!"
"Μα αν εγώ και άλλα πόσα άτομα ψηφίσουν ένα χ, ψ κόμμα για πλάκα αυτό το κόμμα ίσως βγει!!!"
Τέλος πάντων να μην πολυλογώ...Μετά κόπων και βασάνων είπα ότι θα πάω...Και υποσχέθηκα να μη ρίξω λευκό ή άκυρο...
Στο προβλημά μου τώρα...
Δε μου φτάνει ότι σε 5 ώρες πρέπει να κάνω 2 ώρες ταξίδι....
Μου τελειώσαν και τα τσιγάρα τώρα!!!!!!!!
Θα τρελαθώ...
Ο καφές και ο χυμός έχουν επίσης τελειώσει... (Πρέπει να κάνω καινούριο καφέ τώρα, αλλά σιγά να μην..σε λίγο θα πάω στο κρεβάτι)
Αυτά είχα να πω.Ζω ένα δράμα...Και είστε μάρτυρες του δράματός μου..
Φανατικοί καπνιστές που ξέμειναν νωρίς το πρωι από τσιγάρα θα με νιώσουν....
Ηδη αισθάνομαι τις ζωτικές μου λειτουργίες να πέφτουν...
Σβήνω....Δεν αισθάνομαι καλά...
Ναι ρε!Έτσι θα γκρινιάζω μέχρι να φιλοτιμηθεί κάποιος να μου φέρει τσιγάρα!

No matter what happens....Just be sure you are living your live...




Οκ...Ξανάρθε...
Η παλιά (οκ..ίσως όχι και τόσο παλιά..) τρελλή (οκ..ίσως λίγο περισσότερο τρελλή) καλή (hell yeah!!!) μου διάθεση....
Τώρα πια είμαι αλλεργική μόνο σε ότι μπορεί να μου χαλάσει τη διάθεση...
Από κρεμασμένα μούτρα, γλυκανάλατα και ξενέρωτα λόγια μέχρι και ειδήσεις....
Α ναι ξέχασα να το αναφέρω ως τώρα...
Δεν βλέπω ειδήσεις!
Δεν ενημερώνομαι!
Είναι σαν να ζω στο βουνό και να κοιτάω μόνο προς τα πάνω...Τόσο χάι η δικιά σου..!
Προς τα κάτω (στον κόσμο και ότι του συμβαίνει δεν δίνω καμία σημασία)..
Βέβαια έρχονται ώρες που η φασαρία που προκαλεί ένα γεγονός και ο ντόρος που γίνεται αποσπά για λίγο την προσοχή μου...Αλλά πάντα για λίγο μόνο...
Δεν κυνηγάω τις εξελίξεις....
Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική...
Το μόνο που με νοιάζει είναι εγώ, η οικογένειά μου, οι γνωστοί και οι φίλοι μου να περνάμε καλά.
Δεν είμαι εγώ το άτομο που θα γράψει παράπονα για πολιτικούς...Για κόμματα...Για την εκκλησία...Για ομάδες...Για..Για...Για..
Εγώ απλά την πλάκα μου θέλω να κάνω εδώ όπως και παντού...
Δεν θα δημιουργήσω έναν ψεύτικο κόσμο ιδανικών για να χαθώ μέσα και μετά να μην με συνεφέρει ούτε λουτρό με παγάκια (σαν εκείνο το μπάνιο που κάνανε σε κάτι ασθενείς στο "Ιατρικές Υποθέσεις" ή "House MD".
Θα δημιουργήσω ότι δημιουργώ πάντα...
Ένα κλίμα "χαχα-μπούχου" όπου κι εγώ που γράφω αλλά κι εσύ που διαβάζεις μπορείς να γράψεις το κοντό και το μακρύ σου...Ένα χώρο στον οποίο θα αισθάνομαι άνετα να πω τη γνώμη μου, να ακούσω μουσική, να κάνω χαβαλέ, να παίξω με λέξεις, να παίξω γενικά...
Δεν τα μπορώ τα σοβαρά φιλοσοφικά βαριά λόγια...Αν και σίγουρα θα με δεις να τα γράφω κι αυτά...
Στην τελική μπορεί να γράψω τόσες ασυναρτησίες κι εσύ να μην έχεις όρεξη ούτε να απαντήσεις...
Πάντως δεν θα θελα να περιμένεις σοβαρές τοποθετήσεις, ηθικά διλλήματα (σοβαρότερα από του τύπου "τι να μαγειρέψω σήμερα;")...Τίποτα...Ειλικρινά ούτε ξέρω γιατί γράφω..Αλήθεια...
Και πραγματικά δεν έχω ιδέα πόσο ακόμα θα γράφω...και αφού ουσιαστικά δεν έχω κάτι να πω δεν ξέρω τι θα γράφω!
Ίσως αναλύσω την έννοια του χαλαρά...
Ίσως με δεις κάποια μέρα να γκρινιάζω για την όποια κατάντια....
Ίσως πάλι γράψω καμιά συνταγή ελλείψη άλλου θέματος...
Τέλος πάντων...Δεν αγχώνομαι...
Το θέμα είναι σφαιρικο κι ο μπακλαβας γωνία...
Καλά να περάσεις όσο διαβάζεις..
Κι αν κάτι σε χαλάσει, μη διστάσεις να μου το πεις.
Τσίου!

Η ζωή είναι ωραία...
Κι ας λένε κάποιοι κομπλεξικοί ότι τα έχει με άλλον...
Με όλους τα έχει....

Που λες προχθές, εκεί που καθόμουν άνετα στον καναπέ μου ήρθε μια φλασιά..Έτσι ξαφνικά ένιωσα μιαν αόριστη θλίψη...Να ταν επειδή πεινούσα;Να ταν επειδή είχα μείνει μόνο με 5 ευρώ στο πορτοφόλι;Να ταν επειδή είχε μια συννεφιά έξω κι εγώ προτιμώ τις ηλιόλουστες μέρες;Δεν ξέρω...
Αυτό που ξέρω είναι ότι πολύ μου κακοφάνηκε...
Εκεί που είσαι όλη μέρα χαχαμπούχα να σε πιάνει το ανάποδο και να μη μιλιέσαι να μην έχεις όρεξη ούτε μουσική ν ακούσεις...Ε είναι χάλια...Δεν παλεύεται..
Και μ έπιασε μια ανησυχία ότι ίσως...Ξαφνικά...Μέσα σε μια στιγμή πίστεψα πως....
ΜΕΓΑΛΩΣΑ!!!!
Μου πήρε αρκετή ώρα...
Αλλά μπορώ να πω ότι τελικά τα κατάφερα...
Τα μάτια μου πήγαν στο ρολόι..Και ναι!Ήταν πολύ νωρίς ακόμη για να σταματήσω να κάνω βλακείες...
Έβαλα την πιο ανεβαστική μουσική στο ραδιόφωνο...
Μπήκα στο φέις και άρχισα να πειράζω όποιον έβρισκα.....
Είδα ότι δεν γίνεται απολύτως τίποτα έτσι...Τα άτομα που μπορούν και ξέρουν πως να ανταποκριθούν σωστά στα ερεθίσματά μου, δυστυχώς δεν ήταν διαθέσιμα...
Δεν πειράζει όμως..
Επειδή είμαι και πολύ μεγάλη καρδιά συνέχισα ν ακούω χαλαρά τη μουσικούλα μου.....
Μέχρι να μου έρθει η επιφοίτηση να ασχοληθώ με κάτι πιο παραγωγικό....
Μην περιμένεις να διαβάσεις κάτι το συνταρακτικό...
Αυτό που έγινε τελικά (γιατί το νιώθω ότι η αγωνία σου έφτασε στο κατακόρυφο) ήταν να πάω για ύπνο κατά το ξημέρωμα, πλήρως ξενέρωτη και να ευχηθώ να ξυπνήσω την επόμενη μέρα με κέφια...
Τελικά...
Αυτό που κατάλαβα ήταν ότι υπάρχουν καλές και κακές μέρες...
Τις καλές καλό είναι να τις ζείς...
Τις κακές καλύτερα να πέφτεις για ύπνο....

Μέσα σε κάθε μέρα, σκονισμένη, βουρκωμένη, χαλασμένη από πικρά λόγια και λάθος πράξεις και μετάνοια και λύπη σκοτεινή από την ιδέα "Τώρα είμαι χάλια και τίποτα δεν μπορεί να με κάνει να συνέλθω" πρέπει κάπου να υπάρχει ένα παράθυρο ή μία πόρτα, απ όπου η ψυχή μας πρέπει να αντλεί το φως της...

Σιχαίνομαι να γίνομαι γλυκανάλατη..Δεν μου πάει κιόλας το σπορ..Αστα και βραστα..
Συνήθως όταν εγώ είμαι χάλια φροντίζω να το κάνω σωστά...
Σλόγκαν τύπου "Άσε με δεν είμαι καλά", "Και εσύ που να ξέρεις τι περνάω εγώ;", "Κανείς δεν με καταλαβαίνει εμένα.." έχουν την τιμητική τους....Χύνω και λιγοστά δάκρυα στο βωμό της άπειρης θλίψης μου για το τίποτα...Το τίποτα που με απασχολεί...Γιατί σπανίως έχω στεναχωρηθεί για κάτι σημαντικό...
Στα σοβαρά θέματα παραείμαι στωική..
Όχι δεν είμαι emo...Απλά το να είμαι χάλια το φχαριστιέμαι εξίσου με το να είμαι καλά.
Eίμαι σοβαρά γιατρέ μου;;;