Kυνικά, ωμά, απλά..
Όχι δεν είμαι πάντα έτοιμη για κοινωνικές επαφές...Σπάνια...Ναι...
Και όχι δεν έχω πάντα υπομονή...
Είναι στιγμές σαν κι αυτή που θέλω απλά να ακούω...Να γράφω...Να μην μιλάω...Να καπνίζω...Και να πίνω καφέ...Αν και λίγο αλκοόλ δεν θα με χάλαγε τώρα..



Όχι ότι βοηθάει σε κάτι...Απλά...Δεν μπορώ καλύτερα...
Όχι ότι δεν εκτιμώ...Απλά χρειάζομαι μία ώρα να γυρίσω πίσω...Στο παιδικό μου δωμάτιο...Στην ζεστασιά αυτού του εφιάλτη...Στην σπίθα που αργόφεγγε για τόσες χιλιάδες ώρες...Στην απαλή ήρεμη ασφαλή μονοτονία και μιζέρια που μου πρόσφεραν οι τέσσερις ροζ τοίχοι που με τον καιρό γίναν κίτρινοι...
Που όταν μεγάλωσα αρκετά για να μην έχω ροζ δωμάτιο το έκανα κόκκινο...Αράβικο...Χμ..Κι όμως...Ξέρω...Αν ξαναγυρίσω εκεί μέσα θα θαφτώ για πάντα...Θα είμαι ζωντανή νεκρή.Πως το λένε;Undead.
Γουστάρω να ζω...It s more my style...



Aλλά να...
Τις στιγμές (γιατί ευτυχώς είναι μόνο στιγμές) που η ύπαρξή σου στάζει απογοήτευση, δεν θες να την κολλήσεις σε άλλους...
Και τι να πεις πια όταν τίποτα δεν σου κάνει;
Μακάρι να είχα το χάρισμα να μιλάω όμορφα...Ακόμη κι αυτό το μικρό που έχω να πω θα το στόλιζα με ομορφιά και χάρη και θα το χάριζα...
Αλλά δεν μπορώ..

Ωμά και κυνικά...Χωρίς πολλά πολλά...Χρησιμοποιώ τον λόγο πρακτικά...Μιλάω μόνο αν έχω κάτι να πω...Σαν έφηβη..Σαν ηλίθιο μικρό παιδάκι...Μπορεί να περάσουν ώρες χωρίς να βγει λέξη...Απλά γιατί δεν υπάρχει λόγος...Δεν υπάρχει ερέθισμα...Δεν υπάρχει υπόβαθρο και τρόπος να μιλήσω...Κι αν το κάνω, θα βγουν μόνο ασυναρτησίες...Πάντα βγαίνουν μόνο ασυναρτησίες...

Νομίζω ότι έχω Αλτσχάιμερ...Πάντως σίγουρα έχω πονοκέφαλο..Όλη μέρα...Αλλά δεν θέλω ησυχία...Γουστάρω φασαρία...Βαβούρα...

συγνώμη για την σιωπή μου...δεν το κάνω ηθελημένα...

Πόνος..
Κάποια μέρα ο πόνος θα περάσει...
Σκέψεις...
Οι ίδιες και οι ίδιες σκέψεις...
Το μισώ όταν το μυαλό μου γυρνάει ξανά και ξανά στις ίδιες βαρετές και μονότονες διαδρομές...Ειδικά τώρα που έχει ανάγκη ο νους να δραπετεύσει...
Αν κλείσω τα μάτια ο πόνος θα γίνει ακόμη πιο έντονος...
Ως πότε θα υπάρχει αυτή η διαδρομή;Και γιατί, ποιος, που την έβαλε στο χάρτη μου;Με ρώτησαν μήπως αν την θέλω;Όχι...Φταίω κι εγώ που πάει τόσος καιρός κι ακόμα δεν την ξερίζωσα...Και όχι μόνο δεν την ξερίζωσα αλλά την αφήνω να με ξεριζώνει...Λες και υπάρχουν στιγμές που όλο μου το είναι περιστρέφεται από αυτό...Λες και με καθορίζει μία μόνο ατυχής συγκυρία...
Τι είπα;
Ατυχής συγκυρία;Χα!
Έτσι το λέμε τώρα....Γελάσαμε πάλι...Δηλαδή αν έβγαζα ένα σπυρί κάπου..άβολα θα το ονόμαζα κι αυτό ατυχή συγκυρία;
Δεν ονοματίζω το δρόμο...Τα ονόματα δίνουν δύναμη ακόμη και σε κάτι ασήμαντο...Και έτσι θέλω να το βλέπω: κάτι ασήμαντο...
Το σύννεφο μία γίνεται πυκνότερο μία αραιότερο...



Ψάχνω τη λύση...
Όλη μου τη ζωή ψάχνω κάποια λύση...
Τι ηλίθια που είμαι...
Λες και μπορώ με μία λέξη ή με μία πράξη να σώσω τον εαυτό μου απ την ντροπή...
Μάλλον είναι καλύτερα να με συνηθίσω...Είμαι κάποια που ψάχνει να βρει λύση για κάτι που την κάνει να ντρέπεται...



Και πάλι ευτυχώς που γύρω μου υπάρχουν όμορφα πράγματα...ΜΕ κάνουν να ξεχνιέμαι...Απ τη ζωή μου...Που όσο πάει...
Δεν ξέρω...
Ίσως απλά να ναι μύρλα του πόνου...
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια...Ίσως πάλι φταίω κι εγώ..

Κι αν είναι όλα ψέμματα...Τότε είμαι πολύ ευτυχισμένη...Απλά δεν το ξέρω ακόμη...

Επικό τραγούδι...

Η μελωδία του είναι τόσο αρμονική που κάπου βαθιά σε πονάει...

Ξέρεις πως είναι όλα όμορφα...Όλα ήρεμα...Όπως ακριβώς μετά ή πριν από μία μεγάλη καταστροφή...Και αυτό σε τρομάζει...Για λίγο...Και μετά συνεχίζεις να ακούς την ήρεμη μελωδία..
Και όλα τα ξεχνάς...

Γεννιόμαστε...
Αγαπάμε...
Αγαπιόμαστε...
Λατρεύουμε...
Ζούμε...
Κάνουμε επιλογές...
Κάνουμε λάθη...
Ζητάμε συγχώρεση...
Μαθαίνουμε...
Αγαπάμε...
Αγαπιόμαστε...
Δουλεύουμε...
Μας δουλεύουν...
Ζούμε...
Τα καταφέρνουμε...
Αγαπάμε..
Αγαπιόμαστε...
Βλέπουμε...
Ακούμε...
Προσέχουμε...
Τώρα έχουμε τον χρόνο, την υπομονή, τα μάτια και τα αυτιά...
Πριν ήταν όλα απασχολημένα...
Γινόμαστε κάθε μέρα όλο και πιο σοφοί...
Γιατί μάθαμε...
Γιατί μας μάθανε...
Γιατί ξέρουμε...
Γιατί μας ξέρουν...
Γιατί δεν μας ξέρουν..
Γιατί δεν ξέρουμε...
Ναι, δεν ξέρουμε...
Αγαπάμε...
Αγαπιόμαστε...



Υπάρχουν κι άλλα...
Μα ο χρόνος είναι πολύτιμος...
Τι κι αν πέθανε για πάντα ο Παράδεισος; Εγώ τον βρήκα τον δικό μου τον Παράδεισο... Τον βρήκα, τον λευτέρωσα και λευτερώθηκα μαζί του...
Κυνηγημένος απ του νου την ξιπασιά ήταν κρυμμένος μες στα βάθη της ψυχής μου...
Εδώ οι μέρες κυλάνε όμορφα...Ήσυχα....
Καφές.

Η απάντηση στην ερώτηση σου...
Και μία επεξήγηση...Δια χειρός Λίτσας Καραμπίνη...

Εδώ οι μέρες κυλάνε όμορφα...Ήσυχα....


Yes son...We re soldiers...
But as long as we have one reason to be happy soldiers we remain humans...

Και το ταξίδι ξεκίνησε...Και συνεχίζεται...Και συνεχίζεται...

I took a walk around the world to
Ease my troubled mind
I left my body laying somewhere
In the sands of time
I watched the world float to the dark
Side of the moon
I feel there is nothing I can do, yeah



I watched the world float to the
Dark side of the moon
After all I knew it had to be something
To do with you
I really don't mind what happens now and then
As long as you'll be my friend at the end

If I go crazy then will you still
Call me Superman
If I'm alive and well, will you be
There holding my hand
I'll keep you by my side with
My superhuman might
Kryptonite

You called me strong, you called me weak
But your secrets I will keep
You took for granted all the times I
Never let you down
You stumbled in and bumped your head, if
Not for me then you would be dead
I picked you up and put you back
On solid ground

If I go crazy then will you still
Call me Superman
If I'm alive and well will you be
There holding my hand
I'll keep you by my side with my
Superhuman might
Kryptonite

ΦΟΒΟΣ...

Ένα τόσο γιγάντιο συναίσθημα ειπωμένο σύντομα...Σε πέντε μόνο γράμματα αποτυπωμένη η πλέον ψυχοφθόρα κατάσταση...

Ο φόβος φέρνει πανικό...

Ο πανικός τρέμουλο....

Γυμνώθηκε η ψυχή...

Κρύωσε...

Πάγωσε.....

Αυτές οι ώρες δεν θα μου λείψουν...

Κι ας τις ξεχάσω σαν να μην υπήρξαν μόλις έρθει το αύριο...

Τι δύσκολα που είναι όταν φοβάσαι...

Όσο λογικός κι αν είσαι δεν μπορείς να σκεφτείς λογικά....

Και έτσι πέφτεις....

Πέφτεις...

Πέφτεις όσο θέλει το αρρωστημένο μυαλό σου.... (Είπα λογικός...δεν είπα τέλειος..)

Διαβάζεις, παίζεις, βγαίνεις, ακούς μουσική, μιλάς με κόσμο, γράφεις...

Κάνεις ότι μπορείς για να μην σε κυριαρχήσει αυτό το συναίσθημα...

Δεν θέλεις να πνιγείς...

Αρκετές βραδιές στη ζωή σου πέρασαν άσχημα...

Μία ακόμα δεν τη χρειάζεσαι και ναι σε πειράζει....

Γράφεις μα τα χέρια σου τρέμουν....

Ακούς όποια βλακεία θυμηθείς....

Προσπαθείς να σκεφτείς θετικά....

Καπνίζεις το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο....

Κοιτάς το ρολόι....

Η ώρα είναι περασμένη και δεν γίνεται να αρχίσεις τα τηλέφωνα...

Κρίμα....

Η σιωπή σε τρομάζει...

Ρε γαμώτο...

Δεν ήσουν τόσο χέστης εσύ...

Κι έγινες...

Βαριέσαι να σηκωθείς να πας μεχρι τον καθρέφτη και να φτύσεις τα μούτρα σου...

Αλλά ντρέπεσαι...

Νιώθεις σαν αγρίμι...Δαρμένο....

Συνεχίζεις να ψάχνεις για κάτι που θα σε κάνει να συνέλθεις....

Το να τα παρατάς στη μέση δεν βοηθάει...

Συνέχισε να ψάχνεις...

Όλο και κάτι θα βρεις...

Όχι Λαζόπουλο...

Τον έμαθες απ έξω...

Άλλο- άλλο.....

Κάτι που θα σε αποσπάσει είναι οτιδήποτε άσχετο με αυτό που σε τρομάζει τώρα...

Ακόμα και οι ειδήσεις...

Ακόμη και τα κουτσομπολιά...

Με την αίσθηση όμως ότι αυτά θα σε κάνουν να αισθανθείς χειρότερα, συνεχίζεις να ψάχνεις...

Σκέφτεσαι να ανοίξεις τη ν τηλεόραση...

Το τηλεχειριστήριο είναι μακριά, αλλά αν είναι για καλό θα την κάνεις τη θυσία...

Αλλά δεν είναι...

Τέτοια ώρα έχει μόνο θρίλερ...

Και έτσι που τρέμεις τώρα είναι το τελευταίο που θέλεις...

Ας πάψει αυτή η σιωπή...

Ας ακουστεί ένα γλύκό γέλιο κάπου στο βάθος...

Ας ακουστεί ένα ανέκδοτο...

Ή μία ατάκα....

Όχι άλλη σιωπή...

Όχι άλλες φωνές...

Πιάστηκες με το να έχεις τα αυτιά σου τεντωμένα και να είσαι σε επιφυλακή...

Ο παραμικρός θόρυβος σε τρομάζει..

Θες να ουρλιάξεις....

Να κάνεις θόρυβο...

Δεν υπάρχει λόγος όμως..

Πρέπει να ηρεμήσεις...

Αν ήσουν κουτάβι θα σε χάιδευες...

Γιατί όμως κλωτσάς την ψυχή σου να πάει ακόμα πιο βαθιά μέσα στο βούρκο;

Σε καταπίνουν οι φοβίες σου...

Κλείνεις τα μάτια...

Δεν θέλεις να σκεφτείς τίποτα...

Αφού είναι αργά θα μπορούσες να κοιμηθείς....

Αλλά ακόμα δεν νυστάζεις....

Μετά από 4 λίτρα καφέ θα ήταν απίθανο....

Ουφ!!!

Το ότι είναι τόσο εύκολο να το πάρεις απόφαση ότι είσαι ένας άνθρωπος που δεν είναι ανάγκη να πανικοβάλλεται χωρίς λόγο, κάνει την κατάστασή σου ακόμη πιο άβολη...

Εκτός από φοβισμένος τώρα νιώθεις και ηλίθιος...

Ότι σου αρέσει συνήθως τώρα σου φαίνεται απόκοσμο...

Κατά έναν περίεργο τρόπο προσπαθώντας να φτάσεις στην έξοδο του λαβύρινθου, εκεί που συναντάς το φως εκεί κάνεις πίσω...

Σου αρέσει αυτή η κατάσταση;

Όχι...

Θυμώνεις....

Όχι δεν είσαι τόσο αδύναμο πλάσμα....

Απλώνεις το χέρι...

Νιώθεις τα δάκτυλά σου να ζεσταίνονται στις αχτίδες του φωτός...

Κάνεις ένα μικρό βήμα....

Το χέρι σου δεν συναντάει καμία αντίσταση....

Προσπαθείς να χαλαρώσεις τους ώμους σου...

Είναι δύσκολο...

Κάντο....

Κάνεις άλλο ένα βήμα...

Τώρα το φως σε τυλίγει....

Και να που βγήκες...

Να που γύρισες....

Ευτυχώς που γύρισες...

Γίναμε τροφή για τα θηρία...

Τα νιάτα μας ξοδεύτηκαν με το να κυνηγάμε ένα όνειρο, που ακόμα δεν έγινε δικό μας...

Δεν πλησιάζεται αυτό το όνειρο...

Και αν προσπαθείς για πάντα να το πιάσεις, ξέρεις πόσος καιρός είναι το πάντα;

Ξέρεις;

Υπολογισμοί, προσθέσεις, αφαιρέσεις, μέρος της ζωής μας μεταφράζεται σε στεγνά μαθηματικά...Οι ανάγκες μας μπαίνουν σε παρενθέσεις...

Επιβιώνουν μόνο οι δυνατοί..

Γιατί οι άνθρωποι υπάκουσαν στο νόμο της φύσης και στη φύση επιβιώνουν μόνο όσοι έχουν ισχύ...

Υπέρ των αδυνάτων μόνο οι περίοικοι...Μα στο τέλος οι περίοικοι κουράζονται, βαριούνται...

Δεν με νοιάζει να είμαι ισχυρή..Θέλω απλά να ζω, χωρίς να ενοχλώ κανέναν..

Και είμαι τόσο χαρούμενη...Και όμως συμβαίνουν όλα αυτά...

Και στη μέση εγώ...

Μια στάση εδώ..

Αν το υλικό των ονείρων είναι η χρυσόσκονη, εγώ λάμπω............

Άρα γιατί παραπονιέμαι;

Σήμερα ένα άλλο όνειρο με πασπάλισε με τη δική του χρυσόσκονη...Με δρόσισε σαν όαση στην έρημο...Σαν κατεύθυνση στο χάος....

Και ήμουν ακόμη πιο χαρούμενη...

Και πάλι σήμερα "έπεσα"...

Ίσως να τό χει η μέρα...

Ίσως απλά να φταίει και ο τρόπος που σκέφτομαι και ενεργώ...

Για ποιο πράγμα έχω προσπαθήσει με όλη μου την ψυχή;Μόνο για ένα...Μόνο γι αυτό που άξιζε και ήταν η ουσία της ζωής μου...

Μα κάπου κάπου παύω να κάνω προσπάθεια...Αφήνω τον εαυτό μου να εκφραστεί με άνεση, ελεύθερα...Και ναι είναι καλύτερα έτσι...

Μα δεν υπάρχει μόνο μία σκέψη να με τριβελίζει...Υπάρχουν κι άλλες...

Υπάρχει το όνειρο...Ή μήπως εφιάλτης...

Μήπως εγώ δεν είμαι αρκετή γι αυτό το όνειρο;

Κι αν ναι, τότε γιατί είναι δικό μου;;;

Δε θέλω να χάσω το όνειρό ούτε και να χαθώ κυνηγώντας το...

Δεν θέλω να χαθώ...

Δεν θέλω να χαθώ...

Εδώ να μείνω...

Είναι τόσο παράξενα...

Τόσο περίεργα...

Καθόλου μονότονα...

Τα χρώματα δεν έχουν σημασία...

Θα μπορούσαν να ναι εκατομμύρια χρώματα...Ή θα μπορούσαν να ναι 150...Και να τα βλέπω όλα...

Γιατί με νοιάζουν τα χρώματα;

Γιατί με νοιάζει το οτιδήποτε;

Γιατί νιώθω πως με πιέζει ο χρόνος;

Γιατί σήμερα ένιωσα τόσο ανίκανη να αναλάβω ακόμη και την παραμικρή ευθύνη;

Γιατί αυτό το κόμπλεξ με γέμισε ηττοπάθεια;

Και γιατί ήταν η ηττοπάθεια που νίκησε τελικά;

΄

Μήπως είμαι πράγματι μέτρια;

Μήπως πρέπει να συνηθίσω στην ιδέα;

Μήπως είμαι θύμα του εαυτού μου και όχι των περιστάσεων;

Τι να έκανα όμως;;;

Όχι τότε...

Πιο ύστερα...

Τι να έκανα;

Ήμουν και τότε ηττοπαθής...

Βοήθησαν πολλά...

Τι περιμένει από μένα ο κόσμος;

Να φέρω ξαφνικά τα πάνω κάτω;

Όταν αποφασίσεις μία αλλαγή δεν είναι μόνο ο τίτλος που μετράει...

Το "είσαι ότι δηλώνεις" μας τελείωσε...

Δεν είναι κι ωραίο..Αξιοκρατικό....

Θέλω ότι δηλώνω αυτό να είμαι...

Θέλω να δηλώνω...

Και να είμαι....

Ή μαλλον...

Χέστηκα....

Δε θέλω να δηλώνω...

Μόνο να είμαι...

Πως όμως;;;

Τόσα φρένα....

Όπου πας κι όπου πατάς φρένα...

Όχι άλλα φρένα...

Κάποτε πρέπει να πατηθεί και το ρημάδι το γκάζι...

Να δοκιμαστεί η μηχανή στο φουλ...

Γιατί αλλιώς ο καιρός θα την σκουριάσει και η καινούρια μηχανή που φτιάχτηκε για να τρέχει με χίλια, θα σκουριάσει...Και θα πάει χαράμι...Έχοντας τρέξει μόνο με δέκα...

Δεν είναι κρίμα;

Ρωτάω δεν είναι κρίμα;

Ναι είναι κρίμα...

Ευχαριστώ....

Βαρέθηκα....

Δε θέλω να δώσω άλλες εξηγήσεις στον εαυτό μου....

Φτάνει πια....

Το στρουμφοχωριό by night είναι ήσυχο συνήθως...Αλλά απόψε αυτή η ησυχία μοιάζει περίεργη...
Ο παπα-Στρουμφ ανάβει τσιγάρο καθώς η Στρουμφίτα σηκώνεται νωχελικά απ το κρεβάτι και φοράει το νυχτικάκι της...Βαδίζει προς το παράθυρο...Κοιτάει έξω...Σκοτάδι...
Παρατηρεί τα φώτα από τα σπίτια των υπόλοιπων Στρουμφ.
Ο μάγειρας είναι στην κουζίνα ακόμη...Η τεράστια φιγούρα του λιπόσαρκου σώματος του αχνοφαίνεται πίσω από την κουρτίνα....Το θηρίο ετοιμάζεται να επιτεθεί σε μία ανυπεράσπιστη τούρτα...Με την αηδιαστική εικόνα του μάγειρα να καταβροχθίζει με τον πλέον εμετικό τρόπο μία τούρτα στρέφει το κεφάλι της προς άλλη κατεύθυνση...Σε αναζήτηση νέων εμπειριών...
Η ρομαντική ψυχή του χωριού ξενυχτάει άλλη μία νύχτα γράφοντας ποιήματα για τον αγαπημένο του...Ξενέρωτα λογάκια δίχως κανένα νόημα που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν ούτε σε αυτόν που τα γράφει ούτε σε αυτόν που τα διαβάζει...Για ποιο λόγο λοιπόν να χάνει κανείς άδικα τον ύπνο του γράφοντας;Και ειδικότερα γράφοντας ποίηση; Πφφ...
Ο Δρακουμέλ αυτοεξορίστηκε...Πήρε την Ψιψινέλ, μάζεψε ότι σάπιο τσιμπράγκαλο είχε και έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση...Προφανώς κάποιος του είπε ότι υπάρχει κάπου ένα μέρος με γιγάντια στρουμφάκια με γεύση κοτόπουλου, διαφορετικού όμως χρώματος και φυσικά πιο νωθρά...
Τι σημασία έχει όμως απόψε;

Η νύχτα θέλει λίγο σασπένς...Και αφού δεν είναι ο Δρακουμέλ εδώ για να ψυχαγωγήσει το επί τόσα χρόνια πιστό κοινό του, ποιος θα την αναλάβει βραδιάτικα αυτή την αγγαρεία;
Η Στρουμφίτα τινάχτηκε.Σαν να της φάνηκε πως είδε μία σκιά να περνάει γρήγορα στο σκοτάδι...Γύρισε προς τον Παπα-Στρουμφ έτοιμη να μοιραστεί τη χαρά της..Έτοιμη να του πει ότι επιτέλους υπήρχε κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον από αυτό που προσπαθούσε να της κάνει τόσες ώρες χωρίς να τα καταφέρνει...
Τι κρίμα όμως...Τον είχε πάρει ο ύπνος...
"Κωλόγερε..." μουρμούρισε η Στρουμφίτα...
Ξαναγύρισε προς το παράθυρο ελπίζοντας σε δύο πράγματα...Πρώτον, η σκιά να μην ήταν της φαντασίας της...Μιας και όταν ένα στρουμφ βαριέται το μυαλό του μπορεί να του παίξει παράξενα παιχνίδια...Δεύτερον, να ξαναέβλεπε τη σκιά.Και αν μπορούσε να ήταν και ανθρώπινη σκιά, ένος άντρα λόγου χάρη καθόλου δεν θα την πείραζε...Είχε σιχαθεί με τους ίδιους και τους ίδιους μπλε βρωμύλους...Ήθελε ή μάλλον χρειαζόταν μία αλλαγή..
Περίμενε στο παράθυρο για ένα ακόμη σημάδι..Και να το που φάνηκε...
Σαν νοικοκύρης που προσέχει το σπιτικό του, σε πιο...playboyish μορφή, με το ροζ baby doll που μετά βίας κάλυπτε αυτά που έπρεπε να καλύψει, κατέβηκε τις σκάλες του σπιτιού και σχεδόν έτρεξε προς την εξώπορτα.Την άνοιξε και βγήκε έξω...
Ήταν ζεστά..Αλλά και να μην ήταν δεν χρειάζεται να το μάθει κανείς..Ένα σέξι πλάσμα σαν την Στρουμφίτα απαγορεύεται να κρυώνει..Αλλιώς τι θα κάνανε όλοι οι ηδονοβλεψίες;Και ποιος θα καθόταν να της σχεδιάζει χειμερινά και καλοκαιρινά ρούχα;Σε αυτό η ιστορία της την αδίκησε...Εφ όσον παρουσίαζε μία ιδέα...Το απόλυτο θυληκό ανάμεσα σε τόσους άντρες και έναν πούστη, άξιζε νομίζω να έχει την προσωπική του collection από σέξι ρουχαλάκια και γοβάκια...
Η ώρα όμως περνάει...Και με τη συζήτηση αφαιρέθηκα και ξέχασα να σας πω ότι η Στρουμφίτα, με την τόσο αφόρητη ανία, βρέθηκε να περιπλανιέται στο σκοτεινό δάσος -με το baby doll και τα χνουδωτά της παντοφλάκια...Τα οποία φυσικά και μένουν πεντακάθαρα ακόμη και σε βούρκο να πέσει...

H συνέχεια ακολουθεί σε επόμενο ποστ...

Σήμερα για κάποιον ανεξήγητο λόγο άφησα να κυλήσουν δύο δάκρυα που θα με έπνιγαν αν τα συγκρατούσα...Και μου χάλασε το υπέροχο μακιγιάζ μου που έκανα τόσες ώρες να τελειοποιήσω...Ευτυχώς ήμουν σπίτι. Προσπάθησα να μην με καταλάβει το μωρό μου... Θα με ρωτούσε το γιατί και ειλικρινά δεν ήξερα αν μπορούσα να του το εξηγήσω...Ούτε και σ εμένα μπορώ να το εξηγήσω, είναι αλήθεια...
Τι με πειράζει περισσότερο; Που δεν κάνω μόντελιγκ επαγγελματικά; Όχι.. Θέλω να μπορώ να τρώω σαν γουρούνα, μία πίτσα στην καθισιά και να μην με αναγκάζει κανείς να τρώω άνοστους λαπάδες και να βόσκω σε καταπράσινα λιβάδια (=σαλάτες με μισή σταγόνα λάδι) μην τυχόν βάλω κανένα παραπάνω γραμμάριο..Θέλω να έχω τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην εμφάνισή μου. Όσο για τα ενδιάμεσα δεν έχω πρόβλημα....Ο καθένας μπορεί να μου κάνει οποιαδήποτε πρόταση αρκεί να δέχεται την άρνηση και να μην πεισμώνει ή θυμώνει γιατί πιστεύει ότι είναι ειδικός ή γιατί είναι ειδικός..Οκ, αγαπούλα..Είσαι ειδικός.Αλλά ειδικότερη όσον αφορά τα δικά μου γούστα είμαι εγώ και μόνο εγώ..

Το θέμα μόδα είναι μεγάλος πόνος...Όχι πάντα από την πλευρά των μοντέλων..Αλλά και από πλευρά του τι πλασάρεται κάθε σεζόν και πως ακριβώς το εκμεταλλεύονται και το μεταχειρίζονται οι εκάστοτε "ειδικοί".

Γιατί, αγάπη μου, όπως και να το κάνουμε από ειδικό σε "ειδικό" διαφέρει.Για μένα ο άρτια καταρτισμένος βλάχος από την Κωλοπετεινίτσα που σέβεται τον εαυτό του, τους πελάτες του και φυσικά την τέχνη του καθώς και την εξέλιξή της είναι ειδικός...Ο τραχανάς όμως που δεν σέβεται ούτε την πελατεία του, ούτε το επάγγελμά του και το εξασκεί απλά και μόνο για να ζει ενώ παρ όλα αυτά το παίζει ο σούπερ-ντούπερ ουάου επιχειρηματίας, ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα όχι από μόδα (ας μην το φτάνουμε μέχρι εκεί) αλλά από τις ίδιες τις νέες τεχνικές που φέρνει η εξέλιξη στο επάγγελμά του είναι και βλάχος και ανόητος και ψωνισμένος και να τον χαίρονται οι πελάτες του. Ο επαγγελματίας που ενδιαφέρεται για την ειδικότητά του, εξελίσσεται μαζί με αυτή.

Πολλοί άνθρωποι, αναφέρομαι μόνο στους καταρτισμένους, γιατί οι βλάχοι είναι καμμένο χαρτί, κάνουν το λάθος ορισμένες φορές, ενώ έχουν τη δική τους γνώμη για ορισμένα πράγματα να μην δέχονται μία άλλη δεύτερη καινούρια γνώμη απλά και μόνο επειδή την άκουσαν από κάποιον νεότερο στο επάγγελμα και στην ηλικία..Αυτό δεν δείχνει ότι ο επαγγελματίας φοράει παρωπίδες. Όχι..Απλά καλό είναι να πειραματίζεσαι...Γιατί όσο ζεις μαθαίνεις...Και ποτέ δεν ξέρεις που μπορεί να είναι κρυμμένη η γνώση...

Ίσως μία συζήτηση κάποιο βαρετό απόγευμα με τον πλέον άσχετο άνθρωπο που μπορείς να σκεφτείς..Ίσως πάλι να κρύβεται μέσα σε ένα γεμάτο υποχρεώσεις Σαββατοκύριακο..Ίσως κρύβεται σε ένα λάθος που δεν περίμενες ότι θα έκανες..Έπαθες, έμαθες όμως...

Η άρνηση στη γνώση είναι έγκλημα...
Και αν ποτέ κάνω το λάθος να το ξεχάσω, να θυμηθώ να το θυμηθώ...

Σημερά έζησα μία αλλαγή...Σήμερα η μέρα μου ήταν γεμάτη..Έκανα πέρα την ξεκούραση μου και την προσωπική μου ζωή, για να μάθω κάτι νέο...Περιττό να πω ότι είμαι ακόμη μαγεμένη από αυτά που είδα και έμαθα...Από τους ανθρώπους που γνώρισα.
Και όμως αυτός ο κυκεώνας γνώσεων φάνηκε λίγος σε κάποιους...Και όπως ήταν φυσικό τον αγνόησαν..Θεώρησαν πως...they can do better...But just remember what I tell you..Δεν μπορούν.Εν πάση περιπτώση, αυτό δεν είναι επιβλαβές για μένα, μιας και εγώ "άρπαξα" ότι μπόρεσα...Απλά όταν θα μπει το 2010 και αυτοί θα προτείνουν ακόμα τάσεις του 2008 και κάποια στιγμή κάποιος θα βρεθεί να τους την πει...Γιατί θέλω να πιστεύω ότι θα βρεθεί κάποιος..Θα κριθεί αν αυτό το σνομπάρισμα ήταν για καλό τους ή όχι...

Αυτά...Μέλι στάζω το ξέρω...
Πάω να παίξω με τη Μπάρμπι μου τώρα.

1.

2.

3.

Αφιερώνει όπως πάντα...Αυτά είναι τα 3 αγαπημένα μου...Μέχρι κι απ' έξω κοντεύω να τα μάθω... :)
Τα λέει απλά κι αυτό το προτιμώ...
Κράζει συχνά για πράγματα που με απασχολούν καθημερινά...
Τελευταία κράζει τα προγράμματα Stage τα οποία θεωρώ πως ήταν μία από τις χειρότερες λύσεις που θα μπορούσαν να βρεθούν για το πρόβλημα της ανεργίας...

Ήδη "πουλάει" τρελά η μαύρη εργασία...Είναι ανάγκη να πουλάει και με τις ευλογίες της κυβέρνησης;Δε νομίζω...

Νιώθω πως αυτή η επικεφαλίδα πέφτει βαριά πάνω στο κείμενο μου...
Παρ όλα αυτά τη συνδυάζω με την δημοσκόπηση που έβαλα...(έτσι για να δω και πως δουλεύει το "εργαλείο").
Ο λόγος που κάθομαι και γράφω αυτό το κείμενο είναι ένας και μοναδικός...
Είχα σήμερα μία από κείνες τις πολύ ωραίες συζητήσεις που σε βάζουν και σκέφτεσαι ώρες πολλές πολλά και δύσκολα πράγματα..Το θέμα αυτής;Ο γάμος...Όχι...Μη βγάζετε βιαστικά συμπεράσματα...Είχε και υπο-θέματα.Όπως λόγου χάριν η απιστία μέσα στο γάμο.Ή η απομάκρυνση του ζευγαριού μέσα στο γάμο..Και άλλα τέτοια όμορφα...
Αφορμή λοιπόν για τις σκέψεις μου ήταν η εξής -μισή- φράση:
"Η άλλη έχει δύο χρόνια να κοιμηθεί στο ίδιο κρεββάτι με τον άντρα της..." (!!!)
Και ρωτάω εγώ τώρα...Ποιο το νόημα του γάμου όταν οι δύο άνθρωποι που τον απαρτίζουν (ξέρω, αδόκιμη η φράση...καταλάβατε τι θέλω να πω) φτάνουν να απομακρύνονται τόσο πολύ...
Βέβαια είναι δύσκολο όταν έχεις μαλώσει με τον άλλον "χοντρά" να αντέξεις ακόμη και την παρουσία του στο χώρο...Εδώ καλά-καλά την δική σου παρουσία δεν αντέχεις...Αλλά, ποιο το νόημα του "σου κρατάω κακία-σε τιμωρώ γιατί ήσουν καααααακό παιδί- και δεν σου μιλάω αλλά και δεν κοιμάμαι μαζί σου"
Και αυτό που με παραξενεύει περισσότερο είναι πως αυτή δεν είναι η αντίδραση της κλασσικής γυναίκας που έχει γεννήσει παιδία, που η μούρη της τρίφτηκε και μετά την όλη κούραση της ημέρας (΄μην με κράξετε, δεν το λέω εγώ, αυτές το λένε) δεν έχουν καμία διάθεση να γίνονται σκέυη ηδονής (γιατί τον οργασμό τον έχουν μόνο ακουστά) στα χέρια ενός άντρα που δεν αναλαμβάνει την όποια ευθύνη από την πιο απλή (το να μην αμολάει τις κάλτσες του οπουδήποτε μέσα στο σπίτι) έως και την πιο πολύπλοκη (το να κρατήσει τα μικρά για δύο μόνο ώρες και να επιτρέψει στην δόλια μάνα την πολυτέλεια να πάει μέχρι το κομμωτήριο για ένα χτένισμα..) και συνεπώς είναι ένας γάιδαρος κλπ, κλπ. Όχι...Κακία κρατάνε και οι άντρες!
Το ανησυχητικό εδώ είναι, πως όταν αυτή η κακία υπερβαίνει την εβδομάδα αμφιβολίες γεννιούνται στο μυαλό της γυναίκας...Μοιραίο είναι, ανάμεσα στο φορτωμένο καθημερινό της πρόγραμμα να κατρακυλήσει το μυαλό της και να πει "Βρε...Μπας και μου τα φοράει;".Πράγμα απίθανο λες στη μια βδομάδα, αλλά φυσικά ποτέ δεν ξέρεις...Αν κάποιος αποφασίζει να κερατώσει δεν υπάρχει τίποτα που ν ατον εμποδίζει να το κάνει ακόμη και αν η σεξουαλική του ζωή με την "επίσημη" του σχέση (και λέω επίσημη σχέση γιατί το κέρατο δεν υπάρχει μόνο στο γάμο αλλά και σε σχέσεις που δεν προλαβαίνουν να φτάσουν ώς εκεί) είναι πάρα πολύ καλή...Περισσότερα για το κέρατο σε άλλο ποστ.
Επιτρέψτε μου τώρα να συνεχίσω να εκφράζω τις απορίες μου...
Άντε και την κρατάς την κακία...Ως ποτε;
Πόσος καιρός είναι αρκετός ώστε να νιώσεις ότι ο άλλος τιμωρήθηκε ικανοποιητικά -για σένα- πολύ ώστε να μην επαναλάβει το λάθος του;