Θα θελα να μουν γραμμή…

Μία γραμμή χωρίς συγκεκριμένο σχήμα…

Μόνο δωσ μου κίνηση…

Θα γίνω καμπύλη και θα δώσω χρώμα στον εαυτό μου…Θα γίνω κόκκινη σαν τα μάτια μου…Θα συνεχίσω να τρέχω…Θα γίνω ευθεία και θα δεχτώ επίθεση από άσπρες κουκκίδες…Θα αντικρούσω με ροζ δάκρυα…

Θα γίνω ξανά καμπύλη, μόνο που τώρα θα είμαι πράσινη…Τρέχοντας θα σχηματίσω ένα όμορφο λουλούδι…Ένα μαγικό ραβδί θα με αγγίξει και θα γίνω μωβ…Και θα ανατιναχτώ!!!

Και μετά θα μαζευτούν τα κομμάτια μου…Θα γίνω τριαντάφυλλο…Με διάθεση ρομαντική…Το χρώμα μου θα είναι γαλάζιο…Και τις άκρες των πετάλων μου θα τις χαιδέψει νεραιδένια ασημόσκονη…Θα χαμογελάσω…

Οι κουκκίδες μου θα αρχίσουν να πέφτουν…Και στο σημείο του κενού που θα ενωθούν και πάλι θα σηματίσω μία γυναίκα με μακριά μαλλιά να τυλίγουν το κεφάλι της και να χαιδεύουν τη γύμνια της. Το κορμί της θα είναι τεντωμένο, η μέση της θα σπάει προς τα πίσω, σε μία χορευτική κίνηση, έρωτα κι απόγωσης μαζί…Τα χέρια της θα είναι υψωμένα προς τα πάνω, τα δάχτυλά της θα είναι λυγισμένα, στις άκρες των νυχιών της θα υπάρχουν διαμάντια…

Γύρω της θα υπάρχει νερό…Αυτό θα κάνει τα μαλλιά της να αναδεύονται σε έναν ανάλαφρο χορό καλύπτοντας κάθε φορά και άλλο σημείο του σώματός της…Τα μάτια της θα είναι γαλάζια…Ίσως γκρί. Τα χείλη της θα ‘ναι μισάνοιχτα, οι λέξεις μετέωρες στη γλώσσα της…Και μόλις τα μάτια της κλείσουν, το κεφάλι της θα γείρει προς τα κάτω και τα χέρια της θα τυλίξουν τον κορμό της…Το όνειρο που ήταν θα αρχίσει να χάνει ύψος…

Η πτώση του ανθρώπου από τον Παράδεισο…

Γιατί όμως έπεσε η Εύα;Δεν έφαγε αυτή το μήλο…Ο Αδάμ δάγκωσε το μήλο κάποιας άλλης…Αλλά η Εύα γιατί να μην μείνει στον ονειρεμένο αυτό τόπο;

Γιατί αυτός ο τόπος υπάρχει μόνο για την Εύα και τον Αδάμ…Και όταν ένας από τους δύο εγκαταλείψει…Τότε ο τόπος αλλάζει…Η Εύα τιμωρείται…Ο Αδάμ αρχίζει να δαγκώνει μήλα από διάφορες μηλιές ακατάσχετα…Κι αν την Εύα δεν την τρομάζει τόσο αυτό, γιατί έπεσε πια από τα σύννεφα, τι παραπάνω μπορεί να χάσει;, την πικραίνει…Το δικό της μήλο σαπίζει…Και η κοιλιά του Αδάμ έχει φουσκώσει από ξένα μήλα…

Η Εύα…εξαυλώνεται μπροστά στα μάτια σου…Δεν χρειάζεται να μάθεις το τέλος της ιστορίας, άλλωστε δεν είναι και πολλές οι εναλλακτικές…

Ξαναγίνομαι μία καμπύλη…Βιάσου να με ξεχάσεις σαν να μήν υπήρχα…

Πέρασα μέσα από μικρούς δρόμους, μεγάλους δρόμους, με παρέα, μόνη…Ζήτησα πολλά από τους άλλους…

Ζήτησα όσα νόμιζα πως μου άξιζαν…Αχάριστη και άπληστη πάντα… Ίσως τελικά ότι περνάω να μου αξίζει…Γιατί όπως λέει και μία παλιά κινέζικη παροιμία όπως έστρωσες κοιμάσαι…

Πότε όμως έστρωσα εγώ έτσι ώστε να χωρέσουν στο κρεβάτι μου τόσα και τόσοι;Πότε κάλεσα εγώ “φιλεναδίτσες με τις οποίες έκοψα επαφή”, έναν νταβατζή πάνω απ το κεφάλι μου, να μου ρουφάει το μεδούλι, να έχει παιχνιδάκι την λύπη μου και τη χαρά μου και να μου πετάει λιγοστά ψίχουλα ζητώντας μου ευγενικά και παρακαλετά να “σκάσω γιατί είμαι πολύ λίγη για να μιλήσω”;

Όταν ευχόμουν να είμαι ευτυχισμένη δεν εννοούσα εικονικά…Εννοούσα πραγματικά…

Θέλω τόσο να φύγω….Τόσο μα τόσο… (εγώ σ αυτό το σκηνικό δεν θέλω πια να συμμετέχω)

Περπατώντας απόψε βρέθηκα μπροστά σε ένα μεγάλο γκρίζο δέντρο, στην άκρη μιας πλατείας…Ήταν μόνο του…Τα φώτα τόνιζαν τις ρίζες και μέρος του κορμού του…Ο κορμός του ήταν λίγο μεγαλύτερος από το σώμα μου…Ξαφνικά το χρώμα του μου φάνηκε ελκυστικό…Ήθελα να είχε μία πόρτα, να μπω μέσα, και να βρεθώ σε ένα λιβάδι με ξωτικά…

Ναι ρε παίχτη…Τρελάθηκα. Δικαίωμα την τρέλα έχω κι εγώ έχεις κι εσύ έχουμε όλοι…Άντε παράτα με τώρα…

Νυχτώνει…

Νύχτωσε…Δεν απολαμβάνω πολύ φως αυτό το καιρό φυλακισμένη εδώ μέσα…Μου λείπει η ευκολία να απλώνω το χέρι και οι ακτίνες του ήλιου να ζεσταίνουν τα δάχτυλά μου…Μου λείπει να ξέρω ότι είμαι ασφαλής…Μου λείπει να μελαγχολώ χωρίς λόγο…Καλά να περνάς παίχτη…

Εγώ είμαι εδώ…Και περιμένω να ψοφήσω…

Είμαι εδώ…Και η υπομονή μου εξαντλείται…

Είμαι εδώ…Και κουράστηκα…

Είμαι εδώ…Αλλά είμαι και αλλού…Κάπου σ έναν όμορφο τόπο με τους φίλους μου τα ξωτικά…

Εκεί μάλλον καταλήγω…

Και τώρα που όλα ρημάχτηκαν...Σου δίνω τις καλύτερες ευχές μου...Φοράω το σκισμένο μου τζιν και τα λιωμένα μου σταράκια και μπαίνω σε μία μάχη που ξέρω ότι θα χάσω...Κάποιοι θα με πουν αυτόχειρα...Εγώ όμως δεν θέλω φεύγοντας (σύντομα ή όχι) να πω πως έζησα μία ζωή μέσα στην ασφάλεια και δεν ακολούθησα ποτέ κανέναν επικίνδυνο δρόμο ή δεν πήρα ποτέ κανένα ρίσκο…

Έκανα γαμώτη μου ανοίγματα…Και όμως νιώθω πως όλα έχουν κλείσει…Νιώθω ότι δεν έχω από που να στηριχτώ… Και ξέρεις κάτι ρε παίχτη;Κουράστηκα να λέω ψέματα στον εαυτό μου κάθε μέρα πως όλα είναι καλά… Κουράστηκα και να μου λένε συνέχεια ψέματα πως είναι όλα καλά… Τίποτα δεν είναι καλά… Υποφέρω… Και αν συνεχίσω θα υποφέρω κι άλλο, απλά θα παριστάνω ότι και τώρα… Ότι δεν είμαι αρκετά έξυπνη για να καταλάβω ότι υποφέρω…

 

Κέρατάς, δαρμένος, αλήτης, ρέμπελος και ρεμπεσκές…

Είναι μέρες τώρα που νομίζω ότι είμαι έγκυος…Είναι μέρες τώρα που ξέρω ότι δεν είμαι, απλά το νομίζω… Εφηβική φοβία… Κι όμως…Είμαι τόσο χρονών… Άλλοι στην ηλικία μου έχουν παιδιά, σπίτι, μία καλή δουλειά και είναι υπέυθυνοι για όλα αυτά…Εγώ είμαι ότι έγραψα πιο πάνω…

Ένα δαρμένο σκυλί που δεν βρίσκει πια τον λόγο να γαβγίσει…Δεν θέλει να γλύφει άλλο τις πληγές του…Όλο το σώμα του είναι μία πληγή…Παραπονεμένα λόγια…Κλάψες…

Κάνε μου τη χάρη ρε παίχτη και βούλωστο πια…Άσε με μία φορά να τα πω χωρίς να ντρέπομαι…Χωρίς να φοβάμαι ότι κάτι έχω να χάσω…Η υπόληψή μου χάθηκε από την στιγμή που αντίκρυσα τον πρώτο μου συνάνθρωπο…

Φοβάμαι το κρύο, σαν χελιδόνι

Θέλω να πετάξω…Σαν χελιδόνι…

Έχω φτερά, σαν χελιδόνι

Και αλυσίδες, σαν άνθρωπος…

Kυνικά, ωμά, απλά..
Όχι δεν είμαι πάντα έτοιμη για κοινωνικές επαφές...Σπάνια...Ναι...
Και όχι δεν έχω πάντα υπομονή...
Είναι στιγμές σαν κι αυτή που θέλω απλά να ακούω...Να γράφω...Να μην μιλάω...Να καπνίζω...Και να πίνω καφέ...Αν και λίγο αλκοόλ δεν θα με χάλαγε τώρα..



Όχι ότι βοηθάει σε κάτι...Απλά...Δεν μπορώ καλύτερα...
Όχι ότι δεν εκτιμώ...Απλά χρειάζομαι μία ώρα να γυρίσω πίσω...Στο παιδικό μου δωμάτιο...Στην ζεστασιά αυτού του εφιάλτη...Στην σπίθα που αργόφεγγε για τόσες χιλιάδες ώρες...Στην απαλή ήρεμη ασφαλή μονοτονία και μιζέρια που μου πρόσφεραν οι τέσσερις ροζ τοίχοι που με τον καιρό γίναν κίτρινοι...
Που όταν μεγάλωσα αρκετά για να μην έχω ροζ δωμάτιο το έκανα κόκκινο...Αράβικο...Χμ..Κι όμως...Ξέρω...Αν ξαναγυρίσω εκεί μέσα θα θαφτώ για πάντα...Θα είμαι ζωντανή νεκρή.Πως το λένε;Undead.
Γουστάρω να ζω...It s more my style...



Aλλά να...
Τις στιγμές (γιατί ευτυχώς είναι μόνο στιγμές) που η ύπαρξή σου στάζει απογοήτευση, δεν θες να την κολλήσεις σε άλλους...
Και τι να πεις πια όταν τίποτα δεν σου κάνει;
Μακάρι να είχα το χάρισμα να μιλάω όμορφα...Ακόμη κι αυτό το μικρό που έχω να πω θα το στόλιζα με ομορφιά και χάρη και θα το χάριζα...
Αλλά δεν μπορώ..

Ωμά και κυνικά...Χωρίς πολλά πολλά...Χρησιμοποιώ τον λόγο πρακτικά...Μιλάω μόνο αν έχω κάτι να πω...Σαν έφηβη..Σαν ηλίθιο μικρό παιδάκι...Μπορεί να περάσουν ώρες χωρίς να βγει λέξη...Απλά γιατί δεν υπάρχει λόγος...Δεν υπάρχει ερέθισμα...Δεν υπάρχει υπόβαθρο και τρόπος να μιλήσω...Κι αν το κάνω, θα βγουν μόνο ασυναρτησίες...Πάντα βγαίνουν μόνο ασυναρτησίες...

Νομίζω ότι έχω Αλτσχάιμερ...Πάντως σίγουρα έχω πονοκέφαλο..Όλη μέρα...Αλλά δεν θέλω ησυχία...Γουστάρω φασαρία...Βαβούρα...

συγνώμη για την σιωπή μου...δεν το κάνω ηθελημένα...

Πόνος..
Κάποια μέρα ο πόνος θα περάσει...
Σκέψεις...
Οι ίδιες και οι ίδιες σκέψεις...
Το μισώ όταν το μυαλό μου γυρνάει ξανά και ξανά στις ίδιες βαρετές και μονότονες διαδρομές...Ειδικά τώρα που έχει ανάγκη ο νους να δραπετεύσει...
Αν κλείσω τα μάτια ο πόνος θα γίνει ακόμη πιο έντονος...
Ως πότε θα υπάρχει αυτή η διαδρομή;Και γιατί, ποιος, που την έβαλε στο χάρτη μου;Με ρώτησαν μήπως αν την θέλω;Όχι...Φταίω κι εγώ που πάει τόσος καιρός κι ακόμα δεν την ξερίζωσα...Και όχι μόνο δεν την ξερίζωσα αλλά την αφήνω να με ξεριζώνει...Λες και υπάρχουν στιγμές που όλο μου το είναι περιστρέφεται από αυτό...Λες και με καθορίζει μία μόνο ατυχής συγκυρία...
Τι είπα;
Ατυχής συγκυρία;Χα!
Έτσι το λέμε τώρα....Γελάσαμε πάλι...Δηλαδή αν έβγαζα ένα σπυρί κάπου..άβολα θα το ονόμαζα κι αυτό ατυχή συγκυρία;
Δεν ονοματίζω το δρόμο...Τα ονόματα δίνουν δύναμη ακόμη και σε κάτι ασήμαντο...Και έτσι θέλω να το βλέπω: κάτι ασήμαντο...
Το σύννεφο μία γίνεται πυκνότερο μία αραιότερο...



Ψάχνω τη λύση...
Όλη μου τη ζωή ψάχνω κάποια λύση...
Τι ηλίθια που είμαι...
Λες και μπορώ με μία λέξη ή με μία πράξη να σώσω τον εαυτό μου απ την ντροπή...
Μάλλον είναι καλύτερα να με συνηθίσω...Είμαι κάποια που ψάχνει να βρει λύση για κάτι που την κάνει να ντρέπεται...



Και πάλι ευτυχώς που γύρω μου υπάρχουν όμορφα πράγματα...ΜΕ κάνουν να ξεχνιέμαι...Απ τη ζωή μου...Που όσο πάει...
Δεν ξέρω...
Ίσως απλά να ναι μύρλα του πόνου...
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια...Ίσως πάλι φταίω κι εγώ..

Κι αν είναι όλα ψέμματα...Τότε είμαι πολύ ευτυχισμένη...Απλά δεν το ξέρω ακόμη...

Επικό τραγούδι...

Η μελωδία του είναι τόσο αρμονική που κάπου βαθιά σε πονάει...

Ξέρεις πως είναι όλα όμορφα...Όλα ήρεμα...Όπως ακριβώς μετά ή πριν από μία μεγάλη καταστροφή...Και αυτό σε τρομάζει...Για λίγο...Και μετά συνεχίζεις να ακούς την ήρεμη μελωδία..
Και όλα τα ξεχνάς...

Γεννιόμαστε...
Αγαπάμε...
Αγαπιόμαστε...
Λατρεύουμε...
Ζούμε...
Κάνουμε επιλογές...
Κάνουμε λάθη...
Ζητάμε συγχώρεση...
Μαθαίνουμε...
Αγαπάμε...
Αγαπιόμαστε...
Δουλεύουμε...
Μας δουλεύουν...
Ζούμε...
Τα καταφέρνουμε...
Αγαπάμε..
Αγαπιόμαστε...
Βλέπουμε...
Ακούμε...
Προσέχουμε...
Τώρα έχουμε τον χρόνο, την υπομονή, τα μάτια και τα αυτιά...
Πριν ήταν όλα απασχολημένα...
Γινόμαστε κάθε μέρα όλο και πιο σοφοί...
Γιατί μάθαμε...
Γιατί μας μάθανε...
Γιατί ξέρουμε...
Γιατί μας ξέρουν...
Γιατί δεν μας ξέρουν..
Γιατί δεν ξέρουμε...
Ναι, δεν ξέρουμε...
Αγαπάμε...
Αγαπιόμαστε...



Υπάρχουν κι άλλα...
Μα ο χρόνος είναι πολύτιμος...
Τι κι αν πέθανε για πάντα ο Παράδεισος; Εγώ τον βρήκα τον δικό μου τον Παράδεισο... Τον βρήκα, τον λευτέρωσα και λευτερώθηκα μαζί του...
Κυνηγημένος απ του νου την ξιπασιά ήταν κρυμμένος μες στα βάθη της ψυχής μου...
Εδώ οι μέρες κυλάνε όμορφα...Ήσυχα....
Καφές.

Η απάντηση στην ερώτηση σου...
Και μία επεξήγηση...Δια χειρός Λίτσας Καραμπίνη...

Εδώ οι μέρες κυλάνε όμορφα...Ήσυχα....


Yes son...We re soldiers...
But as long as we have one reason to be happy soldiers we remain humans...

Και το ταξίδι ξεκίνησε...Και συνεχίζεται...Και συνεχίζεται...

I took a walk around the world to
Ease my troubled mind
I left my body laying somewhere
In the sands of time
I watched the world float to the dark
Side of the moon
I feel there is nothing I can do, yeah



I watched the world float to the
Dark side of the moon
After all I knew it had to be something
To do with you
I really don't mind what happens now and then
As long as you'll be my friend at the end

If I go crazy then will you still
Call me Superman
If I'm alive and well, will you be
There holding my hand
I'll keep you by my side with
My superhuman might
Kryptonite

You called me strong, you called me weak
But your secrets I will keep
You took for granted all the times I
Never let you down
You stumbled in and bumped your head, if
Not for me then you would be dead
I picked you up and put you back
On solid ground

If I go crazy then will you still
Call me Superman
If I'm alive and well will you be
There holding my hand
I'll keep you by my side with my
Superhuman might
Kryptonite

ΦΟΒΟΣ...

Ένα τόσο γιγάντιο συναίσθημα ειπωμένο σύντομα...Σε πέντε μόνο γράμματα αποτυπωμένη η πλέον ψυχοφθόρα κατάσταση...

Ο φόβος φέρνει πανικό...

Ο πανικός τρέμουλο....

Γυμνώθηκε η ψυχή...

Κρύωσε...

Πάγωσε.....

Αυτές οι ώρες δεν θα μου λείψουν...

Κι ας τις ξεχάσω σαν να μην υπήρξαν μόλις έρθει το αύριο...

Τι δύσκολα που είναι όταν φοβάσαι...

Όσο λογικός κι αν είσαι δεν μπορείς να σκεφτείς λογικά....

Και έτσι πέφτεις....

Πέφτεις...

Πέφτεις όσο θέλει το αρρωστημένο μυαλό σου.... (Είπα λογικός...δεν είπα τέλειος..)

Διαβάζεις, παίζεις, βγαίνεις, ακούς μουσική, μιλάς με κόσμο, γράφεις...

Κάνεις ότι μπορείς για να μην σε κυριαρχήσει αυτό το συναίσθημα...

Δεν θέλεις να πνιγείς...

Αρκετές βραδιές στη ζωή σου πέρασαν άσχημα...

Μία ακόμα δεν τη χρειάζεσαι και ναι σε πειράζει....

Γράφεις μα τα χέρια σου τρέμουν....

Ακούς όποια βλακεία θυμηθείς....

Προσπαθείς να σκεφτείς θετικά....

Καπνίζεις το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο....

Κοιτάς το ρολόι....

Η ώρα είναι περασμένη και δεν γίνεται να αρχίσεις τα τηλέφωνα...

Κρίμα....

Η σιωπή σε τρομάζει...

Ρε γαμώτο...

Δεν ήσουν τόσο χέστης εσύ...

Κι έγινες...

Βαριέσαι να σηκωθείς να πας μεχρι τον καθρέφτη και να φτύσεις τα μούτρα σου...

Αλλά ντρέπεσαι...

Νιώθεις σαν αγρίμι...Δαρμένο....

Συνεχίζεις να ψάχνεις για κάτι που θα σε κάνει να συνέλθεις....

Το να τα παρατάς στη μέση δεν βοηθάει...

Συνέχισε να ψάχνεις...

Όλο και κάτι θα βρεις...

Όχι Λαζόπουλο...

Τον έμαθες απ έξω...

Άλλο- άλλο.....

Κάτι που θα σε αποσπάσει είναι οτιδήποτε άσχετο με αυτό που σε τρομάζει τώρα...

Ακόμα και οι ειδήσεις...

Ακόμη και τα κουτσομπολιά...

Με την αίσθηση όμως ότι αυτά θα σε κάνουν να αισθανθείς χειρότερα, συνεχίζεις να ψάχνεις...

Σκέφτεσαι να ανοίξεις τη ν τηλεόραση...

Το τηλεχειριστήριο είναι μακριά, αλλά αν είναι για καλό θα την κάνεις τη θυσία...

Αλλά δεν είναι...

Τέτοια ώρα έχει μόνο θρίλερ...

Και έτσι που τρέμεις τώρα είναι το τελευταίο που θέλεις...

Ας πάψει αυτή η σιωπή...

Ας ακουστεί ένα γλύκό γέλιο κάπου στο βάθος...

Ας ακουστεί ένα ανέκδοτο...

Ή μία ατάκα....

Όχι άλλη σιωπή...

Όχι άλλες φωνές...

Πιάστηκες με το να έχεις τα αυτιά σου τεντωμένα και να είσαι σε επιφυλακή...

Ο παραμικρός θόρυβος σε τρομάζει..

Θες να ουρλιάξεις....

Να κάνεις θόρυβο...

Δεν υπάρχει λόγος όμως..

Πρέπει να ηρεμήσεις...

Αν ήσουν κουτάβι θα σε χάιδευες...

Γιατί όμως κλωτσάς την ψυχή σου να πάει ακόμα πιο βαθιά μέσα στο βούρκο;

Σε καταπίνουν οι φοβίες σου...

Κλείνεις τα μάτια...

Δεν θέλεις να σκεφτείς τίποτα...

Αφού είναι αργά θα μπορούσες να κοιμηθείς....

Αλλά ακόμα δεν νυστάζεις....

Μετά από 4 λίτρα καφέ θα ήταν απίθανο....

Ουφ!!!

Το ότι είναι τόσο εύκολο να το πάρεις απόφαση ότι είσαι ένας άνθρωπος που δεν είναι ανάγκη να πανικοβάλλεται χωρίς λόγο, κάνει την κατάστασή σου ακόμη πιο άβολη...

Εκτός από φοβισμένος τώρα νιώθεις και ηλίθιος...

Ότι σου αρέσει συνήθως τώρα σου φαίνεται απόκοσμο...

Κατά έναν περίεργο τρόπο προσπαθώντας να φτάσεις στην έξοδο του λαβύρινθου, εκεί που συναντάς το φως εκεί κάνεις πίσω...

Σου αρέσει αυτή η κατάσταση;

Όχι...

Θυμώνεις....

Όχι δεν είσαι τόσο αδύναμο πλάσμα....

Απλώνεις το χέρι...

Νιώθεις τα δάκτυλά σου να ζεσταίνονται στις αχτίδες του φωτός...

Κάνεις ένα μικρό βήμα....

Το χέρι σου δεν συναντάει καμία αντίσταση....

Προσπαθείς να χαλαρώσεις τους ώμους σου...

Είναι δύσκολο...

Κάντο....

Κάνεις άλλο ένα βήμα...

Τώρα το φως σε τυλίγει....

Και να που βγήκες...

Να που γύρισες....

Ευτυχώς που γύρισες...

Γίναμε τροφή για τα θηρία...

Τα νιάτα μας ξοδεύτηκαν με το να κυνηγάμε ένα όνειρο, που ακόμα δεν έγινε δικό μας...

Δεν πλησιάζεται αυτό το όνειρο...

Και αν προσπαθείς για πάντα να το πιάσεις, ξέρεις πόσος καιρός είναι το πάντα;

Ξέρεις;

Υπολογισμοί, προσθέσεις, αφαιρέσεις, μέρος της ζωής μας μεταφράζεται σε στεγνά μαθηματικά...Οι ανάγκες μας μπαίνουν σε παρενθέσεις...

Επιβιώνουν μόνο οι δυνατοί..

Γιατί οι άνθρωποι υπάκουσαν στο νόμο της φύσης και στη φύση επιβιώνουν μόνο όσοι έχουν ισχύ...

Υπέρ των αδυνάτων μόνο οι περίοικοι...Μα στο τέλος οι περίοικοι κουράζονται, βαριούνται...

Δεν με νοιάζει να είμαι ισχυρή..Θέλω απλά να ζω, χωρίς να ενοχλώ κανέναν..

Και είμαι τόσο χαρούμενη...Και όμως συμβαίνουν όλα αυτά...

Και στη μέση εγώ...

Μια στάση εδώ..

Αν το υλικό των ονείρων είναι η χρυσόσκονη, εγώ λάμπω............

Άρα γιατί παραπονιέμαι;

Σήμερα ένα άλλο όνειρο με πασπάλισε με τη δική του χρυσόσκονη...Με δρόσισε σαν όαση στην έρημο...Σαν κατεύθυνση στο χάος....

Και ήμουν ακόμη πιο χαρούμενη...

Και πάλι σήμερα "έπεσα"...

Ίσως να τό χει η μέρα...

Ίσως απλά να φταίει και ο τρόπος που σκέφτομαι και ενεργώ...

Για ποιο πράγμα έχω προσπαθήσει με όλη μου την ψυχή;Μόνο για ένα...Μόνο γι αυτό που άξιζε και ήταν η ουσία της ζωής μου...

Μα κάπου κάπου παύω να κάνω προσπάθεια...Αφήνω τον εαυτό μου να εκφραστεί με άνεση, ελεύθερα...Και ναι είναι καλύτερα έτσι...

Μα δεν υπάρχει μόνο μία σκέψη να με τριβελίζει...Υπάρχουν κι άλλες...

Υπάρχει το όνειρο...Ή μήπως εφιάλτης...

Μήπως εγώ δεν είμαι αρκετή γι αυτό το όνειρο;

Κι αν ναι, τότε γιατί είναι δικό μου;;;

Δε θέλω να χάσω το όνειρό ούτε και να χαθώ κυνηγώντας το...

Δεν θέλω να χαθώ...

Δεν θέλω να χαθώ...

Εδώ να μείνω...

Είναι τόσο παράξενα...

Τόσο περίεργα...

Καθόλου μονότονα...

Τα χρώματα δεν έχουν σημασία...

Θα μπορούσαν να ναι εκατομμύρια χρώματα...Ή θα μπορούσαν να ναι 150...Και να τα βλέπω όλα...

Γιατί με νοιάζουν τα χρώματα;

Γιατί με νοιάζει το οτιδήποτε;

Γιατί νιώθω πως με πιέζει ο χρόνος;

Γιατί σήμερα ένιωσα τόσο ανίκανη να αναλάβω ακόμη και την παραμικρή ευθύνη;

Γιατί αυτό το κόμπλεξ με γέμισε ηττοπάθεια;

Και γιατί ήταν η ηττοπάθεια που νίκησε τελικά;

΄

Μήπως είμαι πράγματι μέτρια;

Μήπως πρέπει να συνηθίσω στην ιδέα;

Μήπως είμαι θύμα του εαυτού μου και όχι των περιστάσεων;

Τι να έκανα όμως;;;

Όχι τότε...

Πιο ύστερα...

Τι να έκανα;

Ήμουν και τότε ηττοπαθής...

Βοήθησαν πολλά...

Τι περιμένει από μένα ο κόσμος;

Να φέρω ξαφνικά τα πάνω κάτω;

Όταν αποφασίσεις μία αλλαγή δεν είναι μόνο ο τίτλος που μετράει...

Το "είσαι ότι δηλώνεις" μας τελείωσε...

Δεν είναι κι ωραίο..Αξιοκρατικό....

Θέλω ότι δηλώνω αυτό να είμαι...

Θέλω να δηλώνω...

Και να είμαι....

Ή μαλλον...

Χέστηκα....

Δε θέλω να δηλώνω...

Μόνο να είμαι...

Πως όμως;;;

Τόσα φρένα....

Όπου πας κι όπου πατάς φρένα...

Όχι άλλα φρένα...

Κάποτε πρέπει να πατηθεί και το ρημάδι το γκάζι...

Να δοκιμαστεί η μηχανή στο φουλ...

Γιατί αλλιώς ο καιρός θα την σκουριάσει και η καινούρια μηχανή που φτιάχτηκε για να τρέχει με χίλια, θα σκουριάσει...Και θα πάει χαράμι...Έχοντας τρέξει μόνο με δέκα...

Δεν είναι κρίμα;

Ρωτάω δεν είναι κρίμα;

Ναι είναι κρίμα...

Ευχαριστώ....

Βαρέθηκα....

Δε θέλω να δώσω άλλες εξηγήσεις στον εαυτό μου....

Φτάνει πια....

Το στρουμφοχωριό by night είναι ήσυχο συνήθως...Αλλά απόψε αυτή η ησυχία μοιάζει περίεργη...
Ο παπα-Στρουμφ ανάβει τσιγάρο καθώς η Στρουμφίτα σηκώνεται νωχελικά απ το κρεβάτι και φοράει το νυχτικάκι της...Βαδίζει προς το παράθυρο...Κοιτάει έξω...Σκοτάδι...
Παρατηρεί τα φώτα από τα σπίτια των υπόλοιπων Στρουμφ.
Ο μάγειρας είναι στην κουζίνα ακόμη...Η τεράστια φιγούρα του λιπόσαρκου σώματος του αχνοφαίνεται πίσω από την κουρτίνα....Το θηρίο ετοιμάζεται να επιτεθεί σε μία ανυπεράσπιστη τούρτα...Με την αηδιαστική εικόνα του μάγειρα να καταβροχθίζει με τον πλέον εμετικό τρόπο μία τούρτα στρέφει το κεφάλι της προς άλλη κατεύθυνση...Σε αναζήτηση νέων εμπειριών...
Η ρομαντική ψυχή του χωριού ξενυχτάει άλλη μία νύχτα γράφοντας ποιήματα για τον αγαπημένο του...Ξενέρωτα λογάκια δίχως κανένα νόημα που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν ούτε σε αυτόν που τα γράφει ούτε σε αυτόν που τα διαβάζει...Για ποιο λόγο λοιπόν να χάνει κανείς άδικα τον ύπνο του γράφοντας;Και ειδικότερα γράφοντας ποίηση; Πφφ...
Ο Δρακουμέλ αυτοεξορίστηκε...Πήρε την Ψιψινέλ, μάζεψε ότι σάπιο τσιμπράγκαλο είχε και έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση...Προφανώς κάποιος του είπε ότι υπάρχει κάπου ένα μέρος με γιγάντια στρουμφάκια με γεύση κοτόπουλου, διαφορετικού όμως χρώματος και φυσικά πιο νωθρά...
Τι σημασία έχει όμως απόψε;

Η νύχτα θέλει λίγο σασπένς...Και αφού δεν είναι ο Δρακουμέλ εδώ για να ψυχαγωγήσει το επί τόσα χρόνια πιστό κοινό του, ποιος θα την αναλάβει βραδιάτικα αυτή την αγγαρεία;
Η Στρουμφίτα τινάχτηκε.Σαν να της φάνηκε πως είδε μία σκιά να περνάει γρήγορα στο σκοτάδι...Γύρισε προς τον Παπα-Στρουμφ έτοιμη να μοιραστεί τη χαρά της..Έτοιμη να του πει ότι επιτέλους υπήρχε κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον από αυτό που προσπαθούσε να της κάνει τόσες ώρες χωρίς να τα καταφέρνει...
Τι κρίμα όμως...Τον είχε πάρει ο ύπνος...
"Κωλόγερε..." μουρμούρισε η Στρουμφίτα...
Ξαναγύρισε προς το παράθυρο ελπίζοντας σε δύο πράγματα...Πρώτον, η σκιά να μην ήταν της φαντασίας της...Μιας και όταν ένα στρουμφ βαριέται το μυαλό του μπορεί να του παίξει παράξενα παιχνίδια...Δεύτερον, να ξαναέβλεπε τη σκιά.Και αν μπορούσε να ήταν και ανθρώπινη σκιά, ένος άντρα λόγου χάρη καθόλου δεν θα την πείραζε...Είχε σιχαθεί με τους ίδιους και τους ίδιους μπλε βρωμύλους...Ήθελε ή μάλλον χρειαζόταν μία αλλαγή..
Περίμενε στο παράθυρο για ένα ακόμη σημάδι..Και να το που φάνηκε...
Σαν νοικοκύρης που προσέχει το σπιτικό του, σε πιο...playboyish μορφή, με το ροζ baby doll που μετά βίας κάλυπτε αυτά που έπρεπε να καλύψει, κατέβηκε τις σκάλες του σπιτιού και σχεδόν έτρεξε προς την εξώπορτα.Την άνοιξε και βγήκε έξω...
Ήταν ζεστά..Αλλά και να μην ήταν δεν χρειάζεται να το μάθει κανείς..Ένα σέξι πλάσμα σαν την Στρουμφίτα απαγορεύεται να κρυώνει..Αλλιώς τι θα κάνανε όλοι οι ηδονοβλεψίες;Και ποιος θα καθόταν να της σχεδιάζει χειμερινά και καλοκαιρινά ρούχα;Σε αυτό η ιστορία της την αδίκησε...Εφ όσον παρουσίαζε μία ιδέα...Το απόλυτο θυληκό ανάμεσα σε τόσους άντρες και έναν πούστη, άξιζε νομίζω να έχει την προσωπική του collection από σέξι ρουχαλάκια και γοβάκια...
Η ώρα όμως περνάει...Και με τη συζήτηση αφαιρέθηκα και ξέχασα να σας πω ότι η Στρουμφίτα, με την τόσο αφόρητη ανία, βρέθηκε να περιπλανιέται στο σκοτεινό δάσος -με το baby doll και τα χνουδωτά της παντοφλάκια...Τα οποία φυσικά και μένουν πεντακάθαρα ακόμη και σε βούρκο να πέσει...

H συνέχεια ακολουθεί σε επόμενο ποστ...

Σήμερα για κάποιον ανεξήγητο λόγο άφησα να κυλήσουν δύο δάκρυα που θα με έπνιγαν αν τα συγκρατούσα...Και μου χάλασε το υπέροχο μακιγιάζ μου που έκανα τόσες ώρες να τελειοποιήσω...Ευτυχώς ήμουν σπίτι. Προσπάθησα να μην με καταλάβει το μωρό μου... Θα με ρωτούσε το γιατί και ειλικρινά δεν ήξερα αν μπορούσα να του το εξηγήσω...Ούτε και σ εμένα μπορώ να το εξηγήσω, είναι αλήθεια...
Τι με πειράζει περισσότερο; Που δεν κάνω μόντελιγκ επαγγελματικά; Όχι.. Θέλω να μπορώ να τρώω σαν γουρούνα, μία πίτσα στην καθισιά και να μην με αναγκάζει κανείς να τρώω άνοστους λαπάδες και να βόσκω σε καταπράσινα λιβάδια (=σαλάτες με μισή σταγόνα λάδι) μην τυχόν βάλω κανένα παραπάνω γραμμάριο..Θέλω να έχω τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην εμφάνισή μου. Όσο για τα ενδιάμεσα δεν έχω πρόβλημα....Ο καθένας μπορεί να μου κάνει οποιαδήποτε πρόταση αρκεί να δέχεται την άρνηση και να μην πεισμώνει ή θυμώνει γιατί πιστεύει ότι είναι ειδικός ή γιατί είναι ειδικός..Οκ, αγαπούλα..Είσαι ειδικός.Αλλά ειδικότερη όσον αφορά τα δικά μου γούστα είμαι εγώ και μόνο εγώ..

Το θέμα μόδα είναι μεγάλος πόνος...Όχι πάντα από την πλευρά των μοντέλων..Αλλά και από πλευρά του τι πλασάρεται κάθε σεζόν και πως ακριβώς το εκμεταλλεύονται και το μεταχειρίζονται οι εκάστοτε "ειδικοί".

Γιατί, αγάπη μου, όπως και να το κάνουμε από ειδικό σε "ειδικό" διαφέρει.Για μένα ο άρτια καταρτισμένος βλάχος από την Κωλοπετεινίτσα που σέβεται τον εαυτό του, τους πελάτες του και φυσικά την τέχνη του καθώς και την εξέλιξή της είναι ειδικός...Ο τραχανάς όμως που δεν σέβεται ούτε την πελατεία του, ούτε το επάγγελμά του και το εξασκεί απλά και μόνο για να ζει ενώ παρ όλα αυτά το παίζει ο σούπερ-ντούπερ ουάου επιχειρηματίας, ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα όχι από μόδα (ας μην το φτάνουμε μέχρι εκεί) αλλά από τις ίδιες τις νέες τεχνικές που φέρνει η εξέλιξη στο επάγγελμά του είναι και βλάχος και ανόητος και ψωνισμένος και να τον χαίρονται οι πελάτες του. Ο επαγγελματίας που ενδιαφέρεται για την ειδικότητά του, εξελίσσεται μαζί με αυτή.

Πολλοί άνθρωποι, αναφέρομαι μόνο στους καταρτισμένους, γιατί οι βλάχοι είναι καμμένο χαρτί, κάνουν το λάθος ορισμένες φορές, ενώ έχουν τη δική τους γνώμη για ορισμένα πράγματα να μην δέχονται μία άλλη δεύτερη καινούρια γνώμη απλά και μόνο επειδή την άκουσαν από κάποιον νεότερο στο επάγγελμα και στην ηλικία..Αυτό δεν δείχνει ότι ο επαγγελματίας φοράει παρωπίδες. Όχι..Απλά καλό είναι να πειραματίζεσαι...Γιατί όσο ζεις μαθαίνεις...Και ποτέ δεν ξέρεις που μπορεί να είναι κρυμμένη η γνώση...

Ίσως μία συζήτηση κάποιο βαρετό απόγευμα με τον πλέον άσχετο άνθρωπο που μπορείς να σκεφτείς..Ίσως πάλι να κρύβεται μέσα σε ένα γεμάτο υποχρεώσεις Σαββατοκύριακο..Ίσως κρύβεται σε ένα λάθος που δεν περίμενες ότι θα έκανες..Έπαθες, έμαθες όμως...

Η άρνηση στη γνώση είναι έγκλημα...
Και αν ποτέ κάνω το λάθος να το ξεχάσω, να θυμηθώ να το θυμηθώ...

Σημερά έζησα μία αλλαγή...Σήμερα η μέρα μου ήταν γεμάτη..Έκανα πέρα την ξεκούραση μου και την προσωπική μου ζωή, για να μάθω κάτι νέο...Περιττό να πω ότι είμαι ακόμη μαγεμένη από αυτά που είδα και έμαθα...Από τους ανθρώπους που γνώρισα.
Και όμως αυτός ο κυκεώνας γνώσεων φάνηκε λίγος σε κάποιους...Και όπως ήταν φυσικό τον αγνόησαν..Θεώρησαν πως...they can do better...But just remember what I tell you..Δεν μπορούν.Εν πάση περιπτώση, αυτό δεν είναι επιβλαβές για μένα, μιας και εγώ "άρπαξα" ότι μπόρεσα...Απλά όταν θα μπει το 2010 και αυτοί θα προτείνουν ακόμα τάσεις του 2008 και κάποια στιγμή κάποιος θα βρεθεί να τους την πει...Γιατί θέλω να πιστεύω ότι θα βρεθεί κάποιος..Θα κριθεί αν αυτό το σνομπάρισμα ήταν για καλό τους ή όχι...

Αυτά...Μέλι στάζω το ξέρω...
Πάω να παίξω με τη Μπάρμπι μου τώρα.

1.

2.

3.

Αφιερώνει όπως πάντα...Αυτά είναι τα 3 αγαπημένα μου...Μέχρι κι απ' έξω κοντεύω να τα μάθω... :)
Τα λέει απλά κι αυτό το προτιμώ...
Κράζει συχνά για πράγματα που με απασχολούν καθημερινά...
Τελευταία κράζει τα προγράμματα Stage τα οποία θεωρώ πως ήταν μία από τις χειρότερες λύσεις που θα μπορούσαν να βρεθούν για το πρόβλημα της ανεργίας...

Ήδη "πουλάει" τρελά η μαύρη εργασία...Είναι ανάγκη να πουλάει και με τις ευλογίες της κυβέρνησης;Δε νομίζω...

Νιώθω πως αυτή η επικεφαλίδα πέφτει βαριά πάνω στο κείμενο μου...
Παρ όλα αυτά τη συνδυάζω με την δημοσκόπηση που έβαλα...(έτσι για να δω και πως δουλεύει το "εργαλείο").
Ο λόγος που κάθομαι και γράφω αυτό το κείμενο είναι ένας και μοναδικός...
Είχα σήμερα μία από κείνες τις πολύ ωραίες συζητήσεις που σε βάζουν και σκέφτεσαι ώρες πολλές πολλά και δύσκολα πράγματα..Το θέμα αυτής;Ο γάμος...Όχι...Μη βγάζετε βιαστικά συμπεράσματα...Είχε και υπο-θέματα.Όπως λόγου χάριν η απιστία μέσα στο γάμο.Ή η απομάκρυνση του ζευγαριού μέσα στο γάμο..Και άλλα τέτοια όμορφα...
Αφορμή λοιπόν για τις σκέψεις μου ήταν η εξής -μισή- φράση:
"Η άλλη έχει δύο χρόνια να κοιμηθεί στο ίδιο κρεββάτι με τον άντρα της..." (!!!)
Και ρωτάω εγώ τώρα...Ποιο το νόημα του γάμου όταν οι δύο άνθρωποι που τον απαρτίζουν (ξέρω, αδόκιμη η φράση...καταλάβατε τι θέλω να πω) φτάνουν να απομακρύνονται τόσο πολύ...
Βέβαια είναι δύσκολο όταν έχεις μαλώσει με τον άλλον "χοντρά" να αντέξεις ακόμη και την παρουσία του στο χώρο...Εδώ καλά-καλά την δική σου παρουσία δεν αντέχεις...Αλλά, ποιο το νόημα του "σου κρατάω κακία-σε τιμωρώ γιατί ήσουν καααααακό παιδί- και δεν σου μιλάω αλλά και δεν κοιμάμαι μαζί σου"
Και αυτό που με παραξενεύει περισσότερο είναι πως αυτή δεν είναι η αντίδραση της κλασσικής γυναίκας που έχει γεννήσει παιδία, που η μούρη της τρίφτηκε και μετά την όλη κούραση της ημέρας (΄μην με κράξετε, δεν το λέω εγώ, αυτές το λένε) δεν έχουν καμία διάθεση να γίνονται σκέυη ηδονής (γιατί τον οργασμό τον έχουν μόνο ακουστά) στα χέρια ενός άντρα που δεν αναλαμβάνει την όποια ευθύνη από την πιο απλή (το να μην αμολάει τις κάλτσες του οπουδήποτε μέσα στο σπίτι) έως και την πιο πολύπλοκη (το να κρατήσει τα μικρά για δύο μόνο ώρες και να επιτρέψει στην δόλια μάνα την πολυτέλεια να πάει μέχρι το κομμωτήριο για ένα χτένισμα..) και συνεπώς είναι ένας γάιδαρος κλπ, κλπ. Όχι...Κακία κρατάνε και οι άντρες!
Το ανησυχητικό εδώ είναι, πως όταν αυτή η κακία υπερβαίνει την εβδομάδα αμφιβολίες γεννιούνται στο μυαλό της γυναίκας...Μοιραίο είναι, ανάμεσα στο φορτωμένο καθημερινό της πρόγραμμα να κατρακυλήσει το μυαλό της και να πει "Βρε...Μπας και μου τα φοράει;".Πράγμα απίθανο λες στη μια βδομάδα, αλλά φυσικά ποτέ δεν ξέρεις...Αν κάποιος αποφασίζει να κερατώσει δεν υπάρχει τίποτα που ν ατον εμποδίζει να το κάνει ακόμη και αν η σεξουαλική του ζωή με την "επίσημη" του σχέση (και λέω επίσημη σχέση γιατί το κέρατο δεν υπάρχει μόνο στο γάμο αλλά και σε σχέσεις που δεν προλαβαίνουν να φτάσουν ώς εκεί) είναι πάρα πολύ καλή...Περισσότερα για το κέρατο σε άλλο ποστ.
Επιτρέψτε μου τώρα να συνεχίσω να εκφράζω τις απορίες μου...
Άντε και την κρατάς την κακία...Ως ποτε;
Πόσος καιρός είναι αρκετός ώστε να νιώσεις ότι ο άλλος τιμωρήθηκε ικανοποιητικά -για σένα- πολύ ώστε να μην επαναλάβει το λάθος του;

Κανονικά και μέχρι τώρα τα βίντεο και τα ποιήματα τα έβλεπα σαν μέσο διασκέδασης...Ψυχαγωγίας...Χαλάρωσης..Και διασκέδασης ξανά...

Έλα όμως που δεν είναι όλα έτσι...Έλα που υπάρχουν στιγμές που ξεχνάμε τι γίνεται γύρω μας..Και είναι πράγματα που έχουμε ακούσει, συζητήσει και κατηγορήσει πολλές φορές...Πάρα πολλές..
Μα εγώ, εμείς, όπως και όλος ο κόσμος στα δύσκολα δύσκολα φαινόμαστε δυνατοί...Δύσκολα αντιμετωπίζουμε κάτι σωστά.

Για ποιο πράγμα γκρινιάζω πάλι σήμερα;Λέγεται ενδοοικογενειακή βία...
Αλλά πιστεύω ότι αυτές οι λέξεις δεν μπορούν να χωρέσουν ή να απεικονίσουν στο ελάχιστο την βαρβαρότητα και τη φρίκη την οποία περιγράφουν...
Μάθαμε να δινουμε σε όλα έναν τίτλο...Μία ταμπέλα...Και έτσι κρατιόμαστε σε ασφαλή απόσταση από αυτά.
Εκατοντάδες πέθαναν στο Ιράκ..Λέμε "Έγινε πόλεμος στο Ιράκ" και συνεχίζουμε τη ζωή μας..
Ο άντρας επιστρέφει μεθυσμένος σπίτι του και χτυπάει τη γυναίκα του...Λέμε "ενδοοικογενειακή βια". Τα παιδιά του ακούν τη μαμά τους να ουρλιάζει και να φωνάζει βοήθεια, θέλουν να βγουν από τις κρυψώνες τους και να σταματήσουν αυτό το κακό. Λέμε "ενδοοικογενιακή βία".Τα παιδιά δεν χρειάζεται να βγουν από τις κρυψώνες τους γιατί ο μπαμπάκας τα βρήκε και τα χτυπάει ενώ τα βρίζει..Λέμε "ενδοοικογενειακή βία". Η μαμά αναίσθητη στην κουζίνα δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα, ο μπαμπάς συνεχίζει να κάνει αυτό που έκανε και πριν με αποτέλεσμα να τραυματίσει σοβαρά ένα από τα παιδιά του.Λέμε "Ε ρε και να ήμουν μπροστά να έβλεπε αυτός τι θα πάθαινε." Δεν ήμασταν όμως...
Έστω ότι κάποιος γείτονας καλεί την αστυνομία για να δει τι συμβαίνει, φοβούμενος να αντιμετωπίσει την φρίκη που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι συνάνθρωποί του (σσ μία γυναίκα και δύο παιδιά). Η μαμά έπεσε και χτύπησε γι αυτό έχει μώλωπες..Το παιδί είναι κόκκινο γιατί έκλαιγε..Το άλλο παιδί είναι μπλε γιατί έπεσε την ώρα που έπαιζε μπάλα....Και ο πατέρας βρωμοκοπάει αλκοόλ γιατί...;;;Τον έλουσε κανένα φορτηγό με ουσίσκι στο δρόμο;
Ο πατέρας που επιστρέφει σπίτι και γίνεται τόσο βίαιος μπορεί να είναι ο ίδιος άνθρωπος με τον οποίο έχουν οι γείτονες μία καλημέρα...Ο ευγενικός, χαμηλών τόνων, ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ΚΑΙ ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΣ που επειδή την μαγκιά του ξέρει ότι δεν μπορεί να την δείξει αλλού, την δείχνει εκεί που τον παίρνει. Και επειδή είναι ένας αποτυχημένος, ένα χαμένο κορμί και το γνωρίζει επίσης, δεν αντέχει τον εαυτό του..Και πίνει...Νιώθωντας ο ανόητος ότι αυτό θα τον κάνει να νιώσει καλύτερα...ή να δείξει καλύτερα...Την πέφτει στην μπαργούμαν και τη σερβιτόρα, αλλά τρώει χυλόπιτα.Οι κονσομασιονίστ τον ξέρουν και τον χαιρετάνε μόλις τον δουν.Τους έχει δωσει αρκετό χαρτζιλικάκι...
Βιάζει τη γυναίκα του;Ναι.Γιατί;Ιδέα δεν έχω.Δεν είμαι ψυχολόγος.

Η δασκάλα στο σχολείο βλέπει το μικρό με τους μώλωπες και με φρίκη προσπαθεί να κάνει κάτι...Αλλά δεν γίνεται.
Οι γείτονες βλέπουν αλλά δεν κάνουν τίποτα...
Τα παιδιά μεγαλώνουν (αν είναι τυχερά (ή άτυχα;)) μέσα σε ένα άθλιο και απάνθρωπο περιβάλλον...

Και εμείς αναρωτιόμαστε αν θα ήταν σωστό να καλέσουμε την αστυνομία...Ή το χαμόγελο του παιδιού.Και αν μέχρι να το αποφασίσουμε είναι ήδη αργά;

Αν υπάρχει κάτι που να μου αρέσει στους ανθρώπους αυτό είναι η εξυπνάδα και ο δυναμισμός τους..Η ιδιαιτερότητα τους..Το θάρρος να είναι αυτοί που είναι και να μην τους νοιάζει τίποτα.
Προσωπικά δεν εχω ινδάλματα, αγαπημένους τραγουδιστές είδωλα και τέτοιες αηδίες...Αν μου αρέσει κάτι το θαυμάζω.Αν δεν μου αρέσει..χμ...έχω χιλιάδες διαφορετικές αντιδράσεις για όλα όσα δεν μου αρέσουν. :) Τι να κάνουμε;Αφού είμαι μεγάλο κωλόπαιδο. :) that s just me.
Στο θέμα μου.Για την Pink ήθελα να γράψω..Την παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια.Τους τελευταίους μήνες όμως έπαθα την πλάκα μου...Είναι σταρ..Είναι το όνειρο κάθε φασιονίστα...Είναι ένας καμβάς πάνω στον οποίο μπορείς να ζωγραφίσεις ότι μα ότι θέλεις...Και είναι ΚΑΙ φεμινίστρια!Δηλαδή μία έξυπνη γυναίκα που δεν της "κάνουν" τα υπολλείματα φαλλοκρατισμού της κοινωνίας του χθες...Περάσαμε πλέον σε νέα εποχή..Και ναι, υπάρχουν έξυπνες γυναίκες.Ντε φάκτο.Και ξέρουν και να οδηγούν!Οκ;
Σε κάποια βίντεο κλιπ της έχει 4 και 5 διαφορετικές εμφανίσεις και η μία είναι καλύτερη από την άλλη.Δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης της μίας με την άλλη..Είναι όλες μία και μία.Είναι όλες έργα τέχνης από καταπληκτικούς επαγγελματίες.Και η Pink ξέρει και μπορεί να υποστηρίζει το κάθε στυλ.Σαν να έχει μεσα της πολλούς ανθρώπους και να βγάζει τον κατάλληλο σε κάθε περίσταση...Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει...Ή εγώ έχω ερωτευτεί. Μου χα χα...Αποκλείεται.Απλά είναι υπέροχες οι αλλαγές. Θέλω να τις αντιγράψω όλες πάνω σε μοντέλα..Και μάλλον βρήκα τον τρόπο να το κάνω.Και γουστάρω...
Γουστάρω τόσο που μάλλον δεν θα γκρινιάξω ξανά μέχρι αύριο!Γιούπι!!!



Πρώτο έργο τέχνης...Μιλάμε για επιτελείο βετεράνων..Από τον μακιγιέρ μέχρι τον σκηνοθέτη όλοι έχουν κάνει καταπληκτική αξιοζήλευτη δουλειά!!!!



Δεύτερο...Φρέσκο νέο και ωραίο...Τι απίστευτες εναλλαγές είναι αυτές...Έχω πάθει πλάκα..Και όχι δεν μιλάω για την ερωτική σκηνή..Μιλάω για όλες τις υπόλοιπες ΚΑΙ αυτή.

Και τελικά κατάλαβα, πως όταν τα κύματα ηρεμήσουν, απλά θα ελπίζω να έχω πνιγεί στην καταιγίδα..Γιατί μετά δεν θα υπάρχει...
Κοιτάω γύρω μου και ενώ συνήθως βλέπω παλάτια, σαν να ρθε το ξημέρωμα και βλέπω ερείπια παντού...Ανοιγοκλέινω τα μάτια για να ξαναρθουν τα παλάτια, αλλά μετά από λίγο τα ερείπια πάλι επιστρέφουν...
Που κολλάω εγώ σε αυτά;

Ενώ οι περισσότερες αλήθειες πονάνε, αυτή είναι μία πραγματικότητα με την οποία συμβιβάζεσαι...Άνθρωπος είσαι...Ονειρεύεσαι...Αλλά ενώ κάποια όνειρα είναι καταδικασμένα να πραγματοποιηθούν, κάποια άλλα...χρειάζονται μεγάλο κόπο...Το παν είναι..να μη χάνεις τον μπούσουλα μέχρι να βρεις το δρόμο που σε φτάνει μέχρι τα όνειρά σου...




Οι φίλοι μου είναι κραυγές στη σιωπή
οι φίλοι μου φώτα κινδύνου στο σκοτάδι
μόνοι σαν δέντρα των κορφών, σαν προσευχή
παιδιά που δε γυρίζουνε στο σπίτι τους το βράδυ

Οι πιο πολλοί λατρεύουν τις αργίες
μα οι φίλοι μου μισούν τις Κυριακές
κρύβονται πίσω από τα φώτα στο λιμάνι
βάζουν φωτιές, βάζουν φωτιές

Σ' αρπάζει από τα μαλλιά η ασημένια σφήκα
βραδιές βραδιές και σε τινάζει πάνω
έκανα δρόμο να σε δω μα δε σε βρήκα
στέκω στις μύτες των ποδιών, μα δε σε φτάνω

Κακή εποχή κακές στιγμές μου φέρνει
χώμα μυρίζω μοβ σκιές βλέπω θαμπά
σαν ένα σαπιοκάραβο που στα ρηχά ξεσέρνει
σαν του Ιούδα φίλημα θα φύγω μακριά

Ξέρεις πώς είναι να διαβάζεις στο σκοτάδι
ξέρεις πώς είναι να δακρύζεις στα κρυφά
φώτα της πόλης και μεγάλοι άδειοι δρόμοι
τα όνειρα της Κυριακής κοστίζουν ακριβά

Και σταματημό δεν θα έχω...Να κι άλλα δύο..Που δεν θα μπορούσαν να λείπουν...Τις κόβω τώρα εγώ...Τις κόβω λέω...

Έχω πει πόσο ξενέρωτη ήταν για μένα η "διασκευή" του Unforgiven από την it-singer με τα ωραία γυαλια και την λεπτή φωνή;Το μετέτρεψε σε σκυλοτράγουδο και τα ραδιόφωνα το έπαιζαν κιόλας!Δηλαδή μπορεί να άρεσε σε κάποιον;;;Κάποια τραγούδια, απλά δεν διασκευάζονται.Πρέπει να μένουν ατόφια...Όπως πρωτακούστηκαν...Γιατί οτιδήποτε άλλο είναι παραφωνία...Βρήκα όμως τη λύση...Άλλαξα σταθμό στο ραδιόφωνο...

Λίγο άσχετη η εισαγωγή...
Here is my favourite song...
Here are my favourite lyrics...
Πως να μην κολλήσεις με ένα τραγούδι που μόλις το ακούς το νιώθεις δικό σου;Νιώθεις ότι γράφτηκε για σένα;Και γαμώτο...ΤΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΦΩΝΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ???




How could he know this new dawn’s light
Would change his life forever?
Set sail to sea but pulled off course
By the light of golden treasure
Was he the one causing pain
With his careless dreaming?
Been afraid, always afraid
Of the things he’s feeling
He could just be gone
He would just sail on
He would just sail on

How can I be lost?
If I’ve got nowhere to go?

Searched for seas of gold
How come it’s got so cold?
How can I be lost?
In remembrance I relive
And how can I blame you
When it’s me I can’t forgive?

These days drift on inside a fog
It’s thick and suffocating
This seeking life outside its hell
Inside intoxicating
He’s run aground like his life
Water’s much too shallow
Slipping fast down with the ship
Fading in the shadows now
A castaway
Blame all gone away
Blame gone away
How can I be lost
If I’ve got nowhere to go?
Searched for seas of gold
How come it’s got so cold?
How can I be lost?
In remembrance I relive
And how can I blame you
When it’s me I can’t forgive?
Forgive me, forgive me not
Forgive me, forgive me not
Forgive me, forgive me not
Forgive me, forgive me
Why can’t I forgive me?
Set sail to sea but pulled off course
By the light of golden treasure
How could he know this new dawn’s light
Would change his life forever
How can I be lost
If I’ve got nowhere to go?
Searched for seas of gold
How come it’s got so cold?
How can I be lost?
In remembrance I relive
So how can I blame you
When it’s me I can’t forgive?

Αυτό το ποίημα με ακολουθεί από παιδί...Είναι του Βάρναλη...Και είναι πάντα στο μυαλό μου...

Χτίσαμε σ' ελπίδες το κάστρο της νίκης μας...
Σαν χάθηκαν οι ελπίδες
το ξαναχτίσαμε με ιδανικά..
Σαν ξέφτισαν τα ιδανικά
το ξαναχτίσαμε με τα δάκρυά μας...
Σαν στέγνωσαν τα δάκρυά μας
το ξαναχτίσαμε με το αίμα μας...
Σαν στέγνωσε το αίμα μας
αναρωτηθήκαμε...
Άξιζε;

Νιώθω μια γλυκιά κούραση να βαραίνει τα πόδια μου....
Είναι ωραία να κουράζεσαι από τη δουλειά...Κατά κάποιον τρόπο...Και είναι ακόμη πιο ωραία να είσαι κουρασμένος στην αρχή του Σαββατοκύριακου...Εκτιμάς περισσότερο την αξία του έτσι...
Μου είναι αδύνατον να προγραμματίσω όλα όσα πρέπει να γίνουν μέσα σε 2 μέρες...Πρώτα θα ξεκουραστώ...Όταν τελειώσω με αυτή την σημαντική ασχολία, ίσως διαβάσω ή ίσως δω καμιά ταινία....Κάποια στιγμή θα επισκεφτώ την οικογένειά μου...Και μετά θα κωλοβαρέσω...Και θα είναι τέλεια...

Σήμερα ρώτησα κάποια κυρία ετών 55 αν θα φύγει το Σαββατοκύριακο...Και τότε αυτή μου άρχισε έναν θλιβερό μονόλογο για το πόσο δύσκολο είναι για μία γυναίκα να δραπευτεύει στα 55 της που έχει να φροντίσει σπίτι, οικογένεια και γέρους γονείς...
Βλέπω και από αλλού παραδείγματα...Πολλές γυναίκες βαριούνται ή κουράζονται πολύ περισσότερο φεύγοντας για διήμερο παρά μένοντας σπίτι...Τόσο βαρετή είναι πλέον η ζωή;
Και ποιος λέει/είπε ότι η ευθύνη του σπιτιού και της οικογένειας είναι μόνο της γυναίκας;
Με πιάσανε βέβαια τα φεμινιστικά μου εκείνη την ώρα, έτοιμη ήμουν να κάνω επανάσταση, γιατί όλα αυτά τα καθιερωμένα και άδικα όσον αφορά τις ευθύνες μιας γυναίκας εμένα με τρελαίνουν, αλλά δεν μίλησα...
Ήταν αργά πια να πω σε μία 55χρονή ότι είχε κι αυτή δικαίωμα να ζήσει...Είχε ήδη γίνει σκλάβα της οικογένειάς της...Και δύσκολα αλλάζεις αυτές τις συνήθειες...Το παράδειγμα με τα πλακάκια αν και άδικο τα λέει όλα..Αν τα στρώσεις καλά από την αρχή πατάς πάνω τους μια ζωή...Και το ίδιο και η παροιμία όπως έστρωσες κοιμήσου...

Κι αν κυκλοφορούν βιβλία για επίλυση τέτοιων θεμάτων...Όλα προτείνουν αλλαγές...Αλλά πραγματικά δεν ξέρω αν όσοι τα γράφουν εζησαν ποτέ αυτή την καταπίεση...Δεν μπορεί ένας άνθρωπος να σταματήσει κάποια μέρα ξαφνικά να φροντίζει για κάτι για το οποίο φρόντιζε χρόνια και να ρίξει την ευθύνη του κάπου αλλού...Ακόμη κι αν είναι κάτι απλό, όπως πχ το πλύσιμο των πιάτων ή το συμμάζεμα του σαλονιού...Φαντάσου τώρα και ότι άλλο έχει να κάνει μία μάνα-σύζυγος-εργαζόμενη....Πως να ξεκουραστεί και πως να βρει χρόνο για τον εαυτό της;

Η σημερινή γενιά πάλι διαφέρει...Ευτυχώς...

Ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί ότι μαλακία ακούω και βλέπω πρέπει να τη σέβομαι και να διαφωνώ μόνο εμμέσως πλην σαφώς μαζί της;Δηλαδή εντάξει ρε φίλε...Τα λες τα κουλά σου, κάπως την έχεις δει, φταίει η σκατοκατάσταση δε λέω...Αλλά άραξε ρε σύ και λίγο στα κυβικά σου...Βούτα τη γλώσσα σου μέσα στο κεφάλι σου, καταλάβαινε πότε αυτά που λες είναι παπαριές!
Επιπλέον επειδή συγχίστηκα και με κάτι άλλο τώρα...
Είναι δυνατόν ρε;;Να έχεις αφήσει τη ζωή σου και να ασχολείσαι με αηδίες;Δηλαδή κάπου...Δες την θέση σου..Δες που βρίσκεσαι και πως...Χαράμι να πάει το κοφτερό μυαλό σε μαλακίες δηλαδή ο κόσμος να χαλάσει;Ε όχι είπαμε...
Κάπου, κάπως, κάποτε ένας μπάρμπας είπε κάτι που όλοι σήμερα έξυπνοι και ηλίθιοι θεωρούν σοφό. "Μέτρον άριστον" είπε ο μπάρμπας...Ξαναδές το λέω εγώ.Διάβασέ το πολλές φορές..Όσες χρειαστεί για να καταλάβεις τι θέλει να πει ο ποιητής...Να σου το βάλω και στο μπλέντερ....Πάει ο εγκέφαλος μου..Κάηκε...Όχι άλλο κάρβουνο!

Αυτό το διάβασα σε αφίσα προχθές...
Ακόμα δεν καταλαβαίνω αν συμφωνώ ή όχι..Θα φανεί...

Οι "ψυχικά άρρωστοι" απειλούν την κανονική ροή, απειλούν τους ίδιους τους τούς εαυτούς. (Εδώ δεν συμφωνώ...Δεν χρειάζεται να είσαι ψυχικά άρρωστος για να αποτελείς απειλή για τον εαυτό σου και τους άλλους.Και ούτε όλοι οι ψυχικά άρρωστοι είναι επικίνδυνοι..Οι περισσότεροι είναι αρνάκια και δεν πειράζουν ούτε μύγα...) Ο έλεγχος και η καταστολή τους προκύπτει ως αναγκαιότητα. (Δηλαδή όταν δεν μπορεί να βρεθεί λύση σε ένα πρόβλημα τότε απλά θάβουμε το πρόβλημα;Αυτό κάνει η επιστήμη; ) Οι θεαματικοί μηχανισμοί άλλωστε αυτό προβάλλουν και σύσσωμη η κοινωνία εσωτερικεύοντας και αναπαράγοντας το απαιτεί. (Τι εσωτερικεύει η κοινωνία;Και τι απαιτεί;Αφού τυγχάνω μέλος αυτής θα δώσω εγώ την απάντηση...Η κοινωνία ζητά ανθρώπινες λύσεις.Η κοινωνία ζητά ειδική φροντίδα γι αυτούς τους ανθρώπους.Η κοινωνία ζητά να μην ξεχνάει όλο το επιτελείο ψυχιάτρων ότι έχει να κάνει με ανθρώπους και όχι με ζώα, φυτά και πράγματα...Η κοινωνία ζητά αυτό που ζητούσε πάντα.Εξέλιξη.Σε αυτόν όμως τον τομέα δεν έρχεται.Και δεν είναι εξέλιξη η δημιουργία του καλύτερου χημικού σκευάσματος για να μεταμορφώσει έναν άνθρωπο σε φυτό μέσα σε λίγη ώρα.Αλλά ένας τρόπος η ασθένεια να θεραπευτεί.) Δεν πρέπει να υπάρχουν παρά μονάχα ως διαγνώσεις και διαταραχές. (Λάθος.Πρέπει να υπάρχουν σαν γεγονότα.Γιατί γεγονότα είναι.Όχι μερικές δύσκολες λέξεις γραμμένες πρόχειρα με ηλίθια γράμματα σ ένα χαρτί.)

Η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΠΛΑΚΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΗ. (Κάπου εδώ αναζήτησα τον τίτλο του κειμένου για να καταλάβω σε ποιους αναφέρεται...Ή εγώ είμαι χαζή ή αυτός που επιμελήθηκε αυτό το κείμενο δεν ήξερε να γράφει.Ας πούμε ότι μιλάει για τους ψυχικά ασθενείς.Άρα λέμε ότι η διαφορετικότητα των ασθενών καταπλακώνεται από την ταφόπλακα της ταυτότητάς τους.Χμ...Τώρα το κατάλαβα...Οι άνρθρωποι αυτοί στιγματίζονται.Και έτσι δεν προχωράνε.Γιατί ο κόσμος αρνείται να τους δεχτεί.Γιατί η μηχανή του κόσμου λειτουργεί μόνο με σωστά εργαλεία.Όχι με χαλασμένα.Και τα υπόλοιπα παραμένουν τροφή της μηχανής.Αναλώσιμα υλικά.Και κάπου εδώ καταλαβαίνω ότι μιλάει για το ανύπαρκτο ενδιαφέρον που δείχνει το κράτος.Μεγάλη κουβέντα ανοίξαμε τώρα.Αλλά δεν είναι το κράτος το θέμα μας.Το κράτος το ξέρουμε και δεν ελπίζουμε σε απατηλά όνειρα.Αυτό που ελπίζουμε είναι οι γιατροί που καλούνται να ΘΕΡΑΠΕΥΣΟΥΝ και ΔΕΝ ΘΕΡΑΠΕΥΟΥΝ.)

Ο Άλλος λόγος φιμώνεται και εξηγείται από τους έλλογους λόγους γύρω από την τρέλα που δομούν την υπάρχουσα πραγματικότητα.. (Kαι ξανά.Εγώ είμαι καθυστερημένη ή αυτός σκέφτεται αλλά δεν γράφει ότι πρέπει παρά μόνο αποσπάσματα;Ο Άλλος είναι ο άλλογος;Ας πούμε ναι...οκ δεκτό.Πολύ σωστά τα λέει.Μιας και αυτό που λείπει στους ασθενείς είναι η ελευθερία της έκφρασης με τη μορφή όμως του σεβασμού στις απόψεις τους.Ότι κι αν πουν το θεωρούμε a priori λάθος. Σόρι τι να κάνω είμαι και χαζή..) Οι τρελοί είναι βρώμικοι, οι φυσιολογικοί καθαροί. Η σιωπή απέναντι στην τρέλα είναι ένα κοινό μυστικό. 'Οσοι την υποστηρίζουν δεν δέχονται τίποτα να παρέμβει στην ομαλότητά τους. "Όχι ξενώνες αποκατάστασης στη γειτονιά μας" φωνάζουν. Στη γωνία ελλοχεύει ο Άλλος κίνδυνος -η σιωπηρή και άμεση απειλή της τρέλας στη συνείδηση του κόσμου. Ο φόβος ενός θανάτου εν ζωή. (Πολύ σωστά τα λέει και πολύ ωραία εδώ...Όντως...Φόβος είναι..Γιατί όλοι ξέρουμε ότι από τη λογική στην τρέλα η απόσταση δεν είναι μεγάλη...Φτάνει ένα τσακ και όλα αλλάζουν.Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνουμε και αυτό φοβόμαστε.Εκφράζει τη γνώμη όλου του κόσμου και τη στάση του απέναντι στους ψυχικά άρρωστους.Όπως και να τους αποκαλέσεις ποτέ δεν θα αισθανθείς άνετα με ένα τέτοιο άτομο απέναντί σου.Όχι γιατί φοβάσαι μην κολλήσεις..Αλλά γιατί φοβάσαι ότι δεν θα έχεις την απαραίτητη υπομονή να συγκρατηθείς σε όλα όσα θα σου πει και θα σου κάνει ή που δεν θα σου πει και δεν θα σου κάνει.Ξέρεις ότι έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο όπως κι εσύ, μόνο που ελπίζεις να φερθεί λίγο πιο φυσιολογικά..Και δεν καταλαβαίνεις για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό.Τα θεωρείς όλα κάτι παιδαριώσες.Ένα πείσμα άρνησης της αντίληψης της πραγματικότητας...Ξέρεις όμως ότι καταλαβαίνει τα πάντα.Με το δικό του τρόπο μεν αλλά καταλαβαίνει τα πάντα..Και κάπου βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι αυτός που δεν καταλαβαίνει και δεν δέχεται την πραγματικότητα είσαι εσύ ο ίδιος..Εσύ ο λογικός, ο καθαρός, ο κανονικός. Κι ας ξέρεις ότι καμία από αυτές τις λέξεις δεν είναι απόλυτη.Το καταλαβαίνεις, γιατί ζεις.Το ζεις.Κι ας είναι το μικρό σου μυστικό.Το μοιράζεσαι με πολλούς.
Καταλαβαίνω τους γείτονες...Κι ας μην ήμουν ποτέ ανάμεσά τους.Φοβούνται να μη στιγματιστούν, φοβούνται πως θα χάσουν την υπομονή τους, φοβούνται τη φρίκη που ίσως αντικρύσουν.Γιατί ακόμη και οι ξενώνες για τρελούς είναι κάτι άγνωστο και τρομακτικό για τον έξω κόσμο..Ακούγονται φήμες..Ακούγονται άσχημα πράγματα.Κι όμως κάπου πρέπει να στεγαστούν κι αυτοί.Τι άνθρωποι είμαστε αν δεν σεβόμαστε τις μειονότητές της κοινωνίας μας;)

Κάτι τέτοιο πρέπει να αποφευχθεί. Η υγιής κοινωνία τοποθετείται σ έναν αγώνα δρόμου για την "ψυχική ασθένεια" για να διασφαλίσει την ύπαρξή της.Αυτό που πρέπει τώρα να κάνουμε είναι να προλάβουμε το "κακό" από τη ρίζα του και όπου αυτό δεν είναι εφικτό να το κατευνάσουμε με τη σταδιακή του ενσωμάτωση στις κοινωνικές νόρμες. Μαζί με τις πρακτικές εγκλεισμού αναδύεται τώρα το επιχείρημα της πρόληψης και της πρώιμης παρέμβασης. Το άτομο γίνεται αντιληπτό ως βιολογική μονάδα, αποκομμένη από τις κοινωνικές-εξουσιαστικές σχέσεις και αντιμετωπίζεται με εξευτελιστικές πεντάλεπτες συνεδρίες, με ψυχοφάρμακα, προγράμματα προαγωγής ψυχικής υγείας, ηλεκτροσόκ, καθηλώσεις... (και δουλειά έτσι δεν γίνεται...Νεαρά μου επιστήμη, grow up πριν πάνε κι άλλοι χαμένοι στο βωμό της μάθησής σου...Είναι άνθρωποι όχι αναλώσιμα υλικά...Και αν εσύ δεν το βλέπεις τότε κανείς άλλος δεν θα το δει)


ΑΝΤΙΨΥΧ

Υπάρχουν πράγματα που δεν τα ξεπερνάς εύκολα...Και με την πρώτη μαυρίλα σου ξανάρχονται...
Καταστάσεις από τα παλιά που σου κόστισαν την αξιοπρέπεια και την ηρεμία σου.Και σκέφτεσαι..."Τι βλάκας ήμουν που αντέδρασα έτσι...Μα κι έτσι να μην αντιδρούσα...Υπάρχει σωστή αντίδραση ποτέ σε τέτοιες περιπτώσεις;"
Υπάρχουν φορές που μαζί με το δίπλα σου άτομο συναντάς προκλήσεις...Δοκιμάζεται η αντοχή σου και το ενδιαφέρον του ατόμου που είναι δίπλα σου...Και η μοναδική κίνηση που πρέπει να γίνει δεν περνάει από το χέρι σου αλλά από το χέρι του διπλανού σου.
Εγώ τα έχασα...Όπως κάθε φορά που ήθελα να κάνω στη ζωή μου κουμάντο εγώ και όμως βρέθηκε κάποιος και μου αφαίρεσε αυτό το δικαίωμα χωρίς καν να με ρωτήσει...
Πραγματικά τα έχασα.Ήταν τέτοιο το σοκ και τέτοιο το πλήγμα που το μυαλό μου ακόμη και σήμερα αδυνατεί να σκεφτεί κάτι καλό ή πιο ορθό.
Αντίδραση είναι και η έλλειψη αντίδρασης...Αλλά τι σημασία έχουν οι δικές σου αντιδράσεις όταν δεν ενδιαφέρεται κανείς;Και πως τελικά μπορεί κάποιος να πετύχει στη ζωή του όταν δεν ξέρει να ελιχθεί στα δύσκολα και να μπαλώσει τέτοιες καταστάσεις;Πως να τον πάρει ο κόσμος και η ίδια η ζωή στα σοβαρά όταν αναλώνεται σε χαζομάρες;Όταν ταξιδεύει σε αποχαυνωτικούς συνειρμούς, δραπετεύει μα επιστρέφει άπραγος και με άδεια χέρια;
Κάτι τέτοιες ώρες μισείς τον εαυτό σου και όλους τους γύρω σου...Νιώθεις ξένος, απομονωμένος, έρημος και άχρηστος...Γεμάτος θυμό κ πίκρα...Και θες να βγάλεις άκρη...Μα δε μπορείς.Νιώθεις ότι ο κόσμος γελάει μαζί σου πίσω από την πλάτη σου.Νιώθεις πως ότι κάνεις τζάμπα το κάνεις.Για την ψυχή που λέει ό λόγος, αφού δεν υπάρχει αντίκρυσμα.Μηδενίζεις την αυτοεκτίμηση σου..Και τη μειώνεις μέχρι το μείον άπειρο...
Και τελικά τι;
Πάλι με τους δικούς σου δαίμονες παλεύεις...Και πάλι το πρόβλημα δε λύνεται...
Μόνο σ εμένα φαίνεται μάταιο αυτό;Τι φταίει;Το γυναικείο μυαλό που υπεραναλύει;Που ψάχνει βελόνα στ άχυρα;Φταίω εγώ;Φταις εσύ;Φταίει ο καιρός;Φταίει το ότι έκανα δουλειές και γι αυτό εκνευρίστηκα;Φταίει η αυπνία εδώ κ 3 μέρες;Και το χάλια πρόγραμμά μου;Ή το ότι έχω άλλα χειρότερα να σκεφτώ και το αποφεύγω γι αυτό έρχονται ώρες που κάνω σκέψεις που μου βγάζουν το ίδιο συναίσθημα με αυτά που απωθώ;Θυμός και μια μοιρολατρεία του κακομοίρη...
Δεν είμαι εγώ.Δεν ήμουν εγώ.Και να που ήμουν.Κι ας μην υπήρχα.Κι ας το έζησα.Κι ας το ζω.

Akon - Lonely

Απόψε....
Είναι μια παράξενη νύχτα...Διαφορετική από τις άλλες...
Πίνω καφέ και είναι 12 το βράδυ...Κανείς όμως δεν θα γκρινιάξει...
Θα έρθει το πρωί και κανείς δεν θα μου πει "Πάμε για ύπνο;Είναι αργά..."
Από επιλογή μου ήθελα απόψε να μείνω μόνη μου...Δεν ήθελα κανείς να δει πως θα περάσω το μεταβατικό στάδιο.
Φοβάμαι τη μοναξιά.Και ταυτόχρονα τη μισώ.
Και μοναξιά δε σημαίνει απλά το να είσαι μόνος...Μοναξιά σημαίνει να είσαι με κόσμο που δεν σε συγκινεί...
Τα καλά νέα ήρθαν και τα περιμένω.
Δεν είναι πως όλη μέρα κάθομαι και κλαίω τη μοίρα μου.
Καμία σχέση...Αλλωστε σκέφτομαι και τα καλά νέα.
Αλλά τώρα βράδιασε.
Και κοιτάζοντας γύρω μου πράγματα...Λείπει κάτι...
Μια φωνή, ένα γέλιο, η ενέργεια...
Όλα είναι ίδια...Μα λείπει το συμπλήρωμά τους...
Λείπει ο λόγος που αγαπάω το κάθε τι εδώ μέσα...

Σκότωσα την κατσαριδούλα στην κουζίνα.Και πραγματικά ελπίζω να ήταν η μοναδική.

Όχι δεν είναι αυτή αυτό που λείπει.Αλλά ήταν ένα καλό νέο.

Σκέφτομαι συνέχεια τρόπους να διασκεδάσω τον πόνο μου...
Ένας από αυτούς είναι να φτιάξω τούρτα σοκολάτα.Με συνταγή Παρλιάρου..Δική μου δυστυχώς δεν υπάρχει.Και κάποια τρουφάκια σοκολάτας.Που θέλω εδώ και καιρό να κάνω και όλο ξεχνάω.
Έπειτα λέω ν αρχίσω να γράφω εκείνο το βιβλίο που πάντα ήθελα να γράψω αλλά ποτέ δεν έβρισκα το χρόνο.
Ίσως παίξω λόττο, πάρω κάποιο λαχείο και χαμογελάσω ειρωνικά γιατί αποκλείεται να κερδίσω.
Ίσως επικοινωνήσω μ εκείνη την παλιά φίλη με την οποία τα τελευταία χρόνια έχουμε χαθεί.
Ίσως διαβάσω το έργο του Νίτσε...
Του Γιουγκ...
Του Αρκά...
Του Μανάρα...

Αυτό το τραγούδι λέει πολλά...Και μερικά από αυτά είναι σωστά..Δε με λένε Χρήστο...Αλλά είμαι χύμα..
Έχω υποκριθεί και υπήρξα κάποια που δεν είμαι...
Έχασα και κέρδισα...
Δεν λογοδοτώ για τίποτα...Πουθενά...Δε γουστάρω να λογοδοτήσω...
Απλά λογαριασμό κάνω κι αυτός για μένα και μόνο...

Ο χρόνος λένε είναι ο καλύτερος γιατρός...
Ψέμματα είναι...
Έρχονται στιγμές που νιώθεις ότι ο χρόνος κυλάει εναντίον σου...
Μεγαλώνεις....Καταστάσεις έρχονται στο τέλος τους...Και ουσιαστικά εσύ μένεις απλός παρατηρητής..
Πόσα δεν θα άλλαζα τώρα...Στερνή μου γνώση.....
Τίποτα δεν θα ταν το ίδιο..
Πάνε χρόνια που έχανα τον καιρό μου με το να αναρωτιέμαι "Και αν τελικά διάλεγα εκείνο;" ή "Και αν είχα προσπαθήσει λίγο περισσότερο;" ή "Και αν του είχα πει αυτά που είχα ανάγκη να του πω;"
Και μετά λένε πως είναι καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες...
Αυτό που μου αρέσει είναι και αυτό που με σκοτώνει...
Οι πολλές επιλογές...
Πάντα έχω πολλές επιλογές...Και ποτέ μα ποτέ δεν επιλέγω..Και αν πρέπει να επιλέξω τότε πάντα διαλέγω το πιο λάθος...
Είναι μαγικό αυτό που συμβαίνει...
Μπορεί για όλους τους άλλους να είμαι οκ και να έχω ένα σωστό λόγο, όμως για μένα και για ότι με αφορά ποτέ δεν πήρα θέση...Και αν πήρα δεν ήταν ποτέ η σωστή...
Υπάρχει μόνο ένα πράγμα που δεν μετάνιωσα...Και αυτό ήταν ότι άλλαξα...Άλλαξα βλέψεις, άλλαξα εικόνες....
Και από τα όνειρά μου δεν επιστρέφω.....Γιατί δεν μπορεί να με αναγκάσει κανείς...
Απ τη ζωή μου όμως;
Και αν έφυγα ήταν γιατί το ζήτησα και το ήθελα...
Γιατί από όλα όσα μου δινόταν πιο πολύ με κέρδιζε η φυγή..Κι ας μην ήταν ποτέ ενδεδειγμένη λύση για μένα...Και ας την κορόιδευα...
Είναι γλυκιά η γεύση της φυγής... Πολύ γλυκιά...
Μα όταν γυρνάς σ εκείνα που ήθελες ν αφήσεις και όταν πρέπει να νιώσεις ότι άφησες πίσω σου...
Τελικά τη ζωή μου τη ζω δύο φορές...
Τη μία για να κάνω ότι γουστάρω και τη δεύτερη για να δω με τα μάτια μου τι μαλακίες έκανα...
Και να μάθαινα και κάτι από όλα αυτά;
Το μόνο που έμαθα είναι ότι για όλα χρειάζομαι ευκαιρίες...
Λες κι η ζωή είναι μια σελίδα και τη γράφω με μολύβι....Κι αν δε μου αρέσει κάτι παίρνω τη σβήστρα και το σβήνω...
Έτσι λειτουργώ..
Ότι με πικραίνει το αφήνω πίσω μου...
Κάνω κάτι και αν δε μ αρέσει το ξεχνάω...

ΚΟΙΤΑ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ

Έκατσα και έγραψα τους στίχους και σας τους παρουσιάζω...
Αν έχουν λάθη συγνώμη, αλλά βαριακούω λιγάκι.. :)))
(αν ακούσετε κάποιο ποστάρετέ το για να το διορθώσω άμεσα..Θα ήμουν ευγνώμων)

Άσε με μόνο μου να βρω το δρόμο μου
Μέσα στον κόσμο μου αναπνέουν ζωντανές μικρές στιγμές
Χαρούμενες κι απλές, μοναδικές κι αλώβητες
Οι σκέψεις μου απρόσιτες
Μα είναι βράδια που τις βάζω σε τάξη κι αυτές.
Μα άλλα βράδια χάνομαι στη μοναξιά της μοναξιάς
Μ' ένα μολύβι γράφοντας ή ένα μικρόφωνο κρατώντας
Παλεύοντας με τους καημούς από τα χείλη στεναγμούς
Δίνω φτερά στους λιγοστούς μα ανίκητους παλμούς
Σκίζοντας ουρανούς
Καθώς αισθάνομαι τα λάθη μου μαχαίρι
Που κόβει το σωστό στα δυο και πάλι με μπερδεύει
Μα φτάνει η στιγμή έρχεται ο καιρός
τη βλέπω διαφορετικά κι ο κόσμος με μαγεύει
Κι έτσι αρχίζω απ την αρχή
Σώμα, ψυχή, σιωπή, κραυγή γίνονται ένα στο τραγούδι πάνω
Πάλι ψιθυρίζω αναλαμπές
Μεσάνυχτα, κοιτώντας σε κατάματα
Ζωή, πραγματικότητα τα μάτια σου αντικρύζω
Δε γυρνώ στα παλιά, κοιτάω μπροστά και ονειρεύομαι
Σιωπηλές αγάπες με ματιές, λέξεις πολλές, σκυφτές
Φύγαν οι ενοχές κι οι τύψεις, γίνανε πληγές πολλές
Σ' αυτούς που τον καθρέφτη φοβούνται να κοιτάνε

Κοίτα τον ήλιο
Κοίτα τον πως πετάει ψηλά
Απ το μπαλκόνι σου γυμνός
Και σήκω σου φωνάζει
Να ψάξεις και να βρεις αυτή την ομορφιά
Που ο κόσμος με τα λάθη του κατάφερε, σκεπάζει

Η ομορφιά του κόσμου που όλο σκοτώνεται, πληγώνεται
Στα τελάρα των εμπόρων της μιζέριας μας πεθαίνει κι ανασταίνεται
Χάνεται στα τοπία της γκριζούπολης
Μα η εικόνα μας απέχει
Αντέχει στο μαύρο φως μέσα έχει
Κι έτσι σημάδια αφήνει
Γλυκό το φως που δεν σβήνει αυτού του ήλιου που μου φωτίζει το δρόμο
Κύκνειο άσμα στον πόνο έκανα εδώ και καιρό
Και έτσι χρόνο το χρόνο από την τρέλλα αυτού του κόσμου επιβιώνω
Και κοίτα κι εσύ να μη χαθείς στις παρεκκλίσεις των σειρήνων της εύκολης ζωής
Ο εαυτός σου θα σε σώσει
Κι εκεί να στηριχτείς κι εκεί να στηριχτείς
Μη φοβηθείς σαν παν τα πράγματα στραβά
Έχεις τόσα ψυχικά αποθέματα
Τόσα χιλιάδες βλέματα που σου λένε προχώρα και μη δώσεις τη χαρά
Σ' όλους αυτούς που σε θέλουν τελειωμένο, ξεγραμμένο απ τη ζωή
Ήρθε τώρα η στιγμή από τη ρίζα να κοπεί κάθε σου τάση για φυγή
Κοίτα τον ήλιο μια στιγμή που χαράζει την αυγή
Ο στεναγμός από τα χείλη σου να σβήσει να χαθεί...

Κοίτα τον ήλιο
Κοίτα τον πως πετάει ψηλά
Απ το μπαλκόνι σου γυμνός
Και σήκω σου φωνάζει
Να ψάξεις και να βρεις αυτή την ομορφιά
Που ο κόσμος με τα λάθη του κατάφερε να σκεπάσει

Να μαστε πάλι
Φως μπήκε και πάλι στο δωμάτιο
Και χαράξε καθώς ο ήλιος άλλαξε
Σκέψη άραξε στη γαλήνη φεύγοντας απ το τέλμα
Πετάξαμε στον ουρανό αδιαφορώντας για ότι άλλους αφορά
Δεν κάνουμε τη διαφορά, εκφραζόμαστε απλά
Με όσα πράγματα κρατάμε ακόμα αληθινά
Μέσα μας υπάρχει ομορφιά
Κοίτα τον ήλιο πως πετάει ψηλά
Απ το μπαλκόνι σου ξανά και σου χαμογελά

Άνεμος φύσηξε και σάρωσε και σήκωσε κι ανύψωσε το είναι μου
Απ το γκρεμό το γλίτωσε
Και πάλι πίσω να μαι πίσω να μαι σ ότι ρίζωσε
Στην καρδιά μου μέσα υπάρχει ακόμα ότι με πείσμωσε
Στο νου μου ψυθιρίζουν ακόμα στ' αυτιά μου κρυφά οι φωνές του ουρανού
Γυρνάν στα μάτια μου μορφές νεκρών παντού
Γυρνάει παντού η ψυχή αυτού του ελεύθερου τρελού μικρού
Τα γέλια του πνίγουν φιγούρες
Και σβήνουν γκριμάτσες καθωσπρεπισμού που τη χαρά μολύνουν
Πνίγουνε
Βγήκαν στα συντρίμμια
Απ τις βιτρίνες όσα αξίζουνε
Είδα στα γυαλιά τις φάτσες σας να καθρεφτίζουνε
Ζούνε φοβισμένοι στους καθρέφτες που ακολουθούνε όλοι
Υπάρχουνε στους όρους που από παιδιά ακούνε
Πως πρέπει να γίνουν
Πως πρέπει ν ακούνε
Πως πρέπει να βλέπουν μέσα απ το ψέμα τους ότι δούνε
Κεραυνοί πριν βγούνε
Τη λύσσα μου ατόφια ηχογραφούνε
Ζουν
Πεθαίνουν
Σ ακούνε
Μ ΑΚΟΥΝΕ!

Κοίταξε τον ήλιο κοίτα πως πετάει ψηλά
Πηγαίνω σε τόπους που μου θυμίζουν μια παιδική μου ζωγραφιά
Πηγαίνω εκεί που μπορώ να φτάσω ένα βήμα πιο κοντά
Μ ανθρώπους που στο πρόσωπό μου συναντάνε τη χαρά

Κοίτα τον ήλιο κι αν δεν τον βλέπεις μη φοβάσαι
Αύριο πάλι θα χαράξει κι αύριο πάλι χαραυγή θα είναι εκεί
Δεν θα ξεχάσει
Να σαι κει να θυμηθείς
Να σαι πιστός και γενναιόδωρος σε όσα σου χεις τάξει
Μη λυπάσαι
Όσο πονάς να πολεμάς
Να μην ξεχνάς
Ότι χαθεί δεν θα χαθεί αν δεν τ αφήσεις γι αυτό
Δάκρυ άδικα μη χύσεις για όσα σ έχουν αφήσει
Η νοσταλγία διαφυγή δεν δίνει
Δένει δεν λύνει
Λοιπόν δεμένος μη μείνεις
Πέτα ψηλά και μακριά
Κοίτα τον ήλιο κι αν λείπει βρες κάτι άλλο για σένα
Βρες κάτι άλλο να δίνει
Έχει ο κόσμος ομορφιές
Μαγευτικές διαδρομές που σε καλεί ν ανακαλύψεις...
Να περπατάς χρόνο χαμένο μην αφήνεις να φεύγει
Μοναχός με συντροφιά τον εαυτό σου
Κολλητός σου και εχθρός σου
Αδελφός σου μα συνάμα ξένος
Απομονωμένος
Κατα διαστήματα ο χρόνος σου κυλά αργά
Όσο γυρνάς κοιτάς, χάνεσαι, παραπατάς
Με τα παλιά κολλάς, δεν ξεκολλάς
Αφήνεις πίσω μονοπάτια
Όμορφα μέρη προσπερνάς
Γι αυτό γυρνάς κοιτάς μπροστά ξεχνάς, πετάς...

«Για να δούμε λοιπόν, πόσο καλοί είστε στην αμερικανική ιστορία;» λέει η
δασκάλα. «Ποιος είπε ?δώστε μου ελευθερία ή δώστε μου θάνατο?;»

Κάποιοι μουρμουρίζουν αλλά κανείς δεν σηκώνει το χέρι του, εκτός από τον καινούριο:

«Ο Πάτρικ Χένρυ το 1775 στη Φιλαδέφεια», απαντά.

«Μπράβο Σουζούκι, και ποιος είπε: ?Κυβέρνηση του λαού, από το λαό και για τολαό;», ξαναρωτά την τάξη η δασκάλα.

«Ο Αβραάμ Λίνκολν, το 1863 στο Γκέτυσμπουργκ», απαντά και πάλι ο Σουζούκι.

Η δασκάλα κοιτάζει αυστηρά την τάξη και λέει: «Ντροπή σας! Ο Σουζούκι είναι γιαπωνέζος και ξέρει την αμερικανική ιστορία καλύτερα από σας!»

Τη σιωπή στην τάξη σπάει μια μικρή φωνή από τα πίσω θρανία: «Ρε δεν πάτε να γαμηθείτε όλοι, μαλάκες γιαπωνέζοι!»

«Ποιος το είπε αυτό;;;» ρωτάει αυστηρά η δασκάλα.

Ο Σουζούκι σηκώνει το χέρι του και χωρίς να περιμένει λέει: «Ο στρατηγός
Μακάρθουρ, το 1942, στη διώρυγα του Παναμά και ο Λι Ιακόκα, το 1982 στη γενική συνέλευση της Τζένεραλ Μότορς.

Η τάξη βυθίζεται στη σιωπή. «Θέλω να ξεράσω», ακούγεται μια ξεψυχισμένη φωνή.

«Ποιος το είπε αυτό;;;» ξαναρωτάει με το ίδιο βλοσυρό ύφος η δασκάλα.

Και ο Σουζούκι πετάγεται πάλι: «Ο Τζορτζ Μπους ο πρώτος, στον πρωθυπουργό Τανάκα κατά τη διάρκεια επίσημου δείπνου στο Τόκιο το 1991».

Ένας μαθητής σηκώνεται όρθιος και ξεσπάει: «Ρε δε μας παίρνεις καμιά πίπα, λέω γω!!!»

Και ο Σουζούκι, ψύχραιμα: «Μπιλ Κλίντον στη Μόνικα Λουίνσκι, το 1997, στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου».

Δυο τρεις μαθητές πετάγονται και φωνάζουν: «Α γαμήσου ρε μαλακισμένο,
Σουζούκι».

Ατάραχος ο γιαπωνέζος: «Βαλεντίνο Ρόσι, παγκόσμιο πρωτάθλημα μοτοσικλέτας, ράλι Νότιας Αφρικής, το 2002».

Κόλαση στην τάξη, οι μαθητές ουρλιάζουν και πετάνε καρέκλες, η δασκάλα έχει σωριαστεί λιπόθυμη και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο διευθυντής: «Ε, μα την Παναγία δεν έχω ξαναδεί τέτοιο μπουρδέλο».

Και στο βάθος ακούγεται πάλι η φωνή του Σουζούκι: «Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κώστας Καραμανλής, το 2004, στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησής του».

http://b-track.blogspot.com/2009/06/brithish-airways.html


Ποιος έλειπε από το σχολιασμό της επικαιρότητας;
Όποιος το βρει κερδίζει μανταλάκι...
Διαβάστε και κλάψτε και εσείς από συγκίνηση και υποβόσκωντα ψυχολογικά τραύματα...

Ντάλα μεσημέρι...
Πίκρα...
Περπάτημα αρκετή ώρα προς την κοντινοτερη στάση....
Λεωφορείο......
Βρώμα δυσωδία ιδρωτίλα....
Και σαν να μη φτάνει αυτό 2 ΜΑΛΑΚΕΣ να χτυπάν τα κομπολόγια τους λες και ήταν στο καφενείο του κωλοχωριού τους!
Χεστήκαμε ρε φίλε αν βαριέσαι!
Χεστήκαμε και αν έκοψες το κάπνισμα!
Δεν μας ενδιαφέρει αν το παίζεις!
Πως το λένε; Στα τέτοια μας!
Βρισίδια....
Και φυσικά το δράμα ήρθε να συμπληρώσει αυτό το ΒΟΔΙ ο οδηγός του αστικού..
Βολτίτσα νομίζεις ότι πας;
Ή βγήκες με την Πόρσε και θες να την δείξεις και να ψωνιστείς;
Μήπως είχες ακουμπισμένα αυγά κάτω από το κάθισμά σου;
Ε τότε γιατί πας σαν κότα;;;;
Γιατί μέσα σε 1 ώρα έκανες μια διαδρομή που χρειαζόταν μόνο ένα μισάωρο;
Χάνουμε το λεωφορείο..
Και βρίζω...
Βρίζω τον οδηγό που αν δεν ήταν τόσο κοιμισμένος θα φτάναμε έγκαιρα και δεν θα χρειαζόταν να περιμένουμε το επόμενο..
Βρίζω τους μαλάκες με τα κομπολόγια που μακάρι να μπορούσα να τους πω εκείνη την ώρα που ακριβώς να τα βάλουν!Σιχτίρι!
Οι τσίχλες μας ενοχλούν..
Τα κινητά δεν πρέπει να τα χρησιμοποιούμε...
Το κάπνισμα απαγορεύεται..
Να μας σπάνε όμως τα ούμπαλα με το κομπολόι επιτρέπεται ε;
Κυριακάτικα με ντάλα ήλιο να κάνω τόση απόσταση και μάλιστα σε τόσο χρόνο (τον τριπλάσιο από τον κανονικό) και να έχω τον έναν μπροστά να χει να πλυθεί από..πάντα; και τον άλλον τσάκαρ τσούκαρ!
Κατεβαίνουμε από το λεωφορείο...
Για 5 λεπτα έχουμε χάσει το λεωφορείο που ήρθαμε να πάρουμε...
Στα δρομολόγια στο Ίντερνετ έγραφε ότι το επόμενο είναι σε τρεισίμιση ώρες....
Φέρτε μου έναν τοίχο να χτυπήσω το κεφάλι μου!!!!!!
Τρέχω προς την στάση να δω μήπως έχει και άλλα δρομολόγια......
Και ΝΑΙ! ευτυχώς είχε!Σε μία ώρα..
Το μωρό πεινάει..Κι εγώ πεινάω...Πεινάμε κι οι δύο...
Πηγαίνουμε να φάμε...
Βάλσαμο το φαγάδικο...Με το ερ κοντισιονάκι του,με την ησυχία του,με όλα του....
Σκασμένοι πια από φαγητό ξεκινάμε αισίως το ταξίδι για "του χουριού"...
Εκεί το μωρό ψάχνει για διάβαση........Γελάω...Δεν υπάρχει διάβαση...Χαχαχα!!!
Παίρνουμε το αμαξάκι (που μόνο μέσα στο χωριό οδηγώ) και πάμε να ψηφίσω..
Μετά βολτούλα να του δείξω τα ανύπαρκτα αξιοθέατα τυ χωριού...
Δυό σβουνιές εδώ, τρία προβατάκια εκεί, μία στάνη παραπέρα..Και τα νεόκτιστα..Οι μικροί και πανάκριβοι μαγνήτες νεόπλουτων...Δίπλα από τις στάνες...Χαχαχα!Παρ όλα αυτά εκφράζω τον ευσεβή μου πόθο να αποκτήσω μια μέρα ένα τέτοιο...
Μετά καφέ...Και τέλος επιστροφή στον πολιτισμό......

Ηθικό δίδαγμα:
Μου τη δίνουν τα κομπολόγια.
Μου τη δίνουν οι κοιμισμένοι και αργοί οδηγοί.
Μου τη δίνουν όσοι μπαίνουν σε λεωφορείο και βρωμάνε.
Μου τη δίνει να περιμένω εκατό ώρες για μία απόσταση που γίνεται μέσα σε τρία τέταρτα.
Μου τη δίνει να με βγάζουν βίντεο όταν παρκάρω και να γελάνε.
Μου τη δίνει να έχει τόση ζέστη όταν ταξιδεύω.Προτιμώ δροσιά.
Μου τη δίνει η θάλασσα που βρωμάει σα βόθρος μέσα στην καυτή ζέστη του καλοκαιριού.
Μου τη δίνουν όλοι εκείνοι οι ηλίθιοι που ενώ ξέρουν τι χαμός γίνεται στους δρόμους τέτοια μέρα, φεύγουν μέρα μεσημέρι αυθ'ημερόν για να πάνε σε κάποιο παραλιακό μέρος για μπάνιο και μάλιστα από μία συγκεκριμένη διαδρομή.ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΔΙΑΔΡΟΜΗ!Να φύγετε κύριοι!Να πάτε αλλού!Δεν έχει μόνο μία θάλασσα η Ελλάδα!
Άντε πήραμε ένα τιμόνι και πάμε;Ε όχι!
Μου τη δίνουν τα πάντα!Μου τη δίνουν όλα!
Παρακαλώ να μην επαναληφθούν!

Βοήθειά μου..

TO ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ ΜΟΥ....(ΟΤΑΝ ΤΟ ΑΑΑΑΧ ΚΟΥΛΑ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΑΑΑΧ ΚΑΜΕΛ!!)



Παρακολουθείτε σε απ ευθείας μετάδοση τον ανθρώπινό μου πόνο....
Γιατί είναι πράγματι πόνος...
Η ώρα 5.20 το πρωί..Υπνος ακόμη δεν μου έρχεται....Και ούτε θ ρθει ως τις 7...Δεν κάθομαι να περιμένω τζάμπα, αν και νιώθω μια νύστα από τις 10...
Αύριο ξυπνάω νωρίς (10) για να πάω να ασκήσω το αναφαίρετο δικαίωμά μου να πω κι εγώ ανώνυμα ποιος από όλους θέλω να μας εκπροσωπήσει στην Ευρώπη...Σώθηκαν...Τέλος πάντων..Θα ρίξω εκεί την ψήφο μου να πάει στην ευχή..Όχι για μένα...Για τη φουκαριάρα τη μάνα μου, που μόλις της είπα ότι δεν βρίσκω λόγο να κάνω τέτοιο ταξίδι Κυριακάτικα με το λεωφορείο για να κάνω κάτι που ούτως ή άλλως δεν με αφορά προσπάθησε με κάθε μέσο να με μεταπείσει...Πρώτα με το καλό..
"Έλα βρε κορίτσι μου..Ρίξε την ψήφο σου σαν σκεφτόμενος άνθρωπος που ασχολείται με τα κοινά..Γιατί τα κοινά είναι σημαντικό πράγμα και όλοι πρέπει να ασχολούνται μ αυτά.."
"Είμαι σκεφτόμενος άνθρωπος μαμά..Γι αυτό δεν έχω καμία όρεξη να ασχοληθώ με τα κοινά.."
"Τι μούτρα θα έχουμε όμως στην Ευρώπη αν πάνε τόσα λίγα άτομα να ψηφίσουν όμως;"
"Ε τα ίδια που είχαμε πάντα..."
"Το να μην ψηφίζεις σε κάνει αγνώμονα" (εδώ είχε αρχίσει να φορτώνει..το τηλέφωνο έβγαζε καπνούς)
"Όχι...Το να μην ψηφίζεις σημαίνει ότι δεν σου κάνει τίποτα από όλα αυτά.."
"Ε έστω ψήφισε ένα χ, ψ κόμμα!!!"
"Μα αν εγώ και άλλα πόσα άτομα ψηφίσουν ένα χ, ψ κόμμα για πλάκα αυτό το κόμμα ίσως βγει!!!"
Τέλος πάντων να μην πολυλογώ...Μετά κόπων και βασάνων είπα ότι θα πάω...Και υποσχέθηκα να μη ρίξω λευκό ή άκυρο...
Στο προβλημά μου τώρα...
Δε μου φτάνει ότι σε 5 ώρες πρέπει να κάνω 2 ώρες ταξίδι....
Μου τελειώσαν και τα τσιγάρα τώρα!!!!!!!!
Θα τρελαθώ...
Ο καφές και ο χυμός έχουν επίσης τελειώσει... (Πρέπει να κάνω καινούριο καφέ τώρα, αλλά σιγά να μην..σε λίγο θα πάω στο κρεβάτι)
Αυτά είχα να πω.Ζω ένα δράμα...Και είστε μάρτυρες του δράματός μου..
Φανατικοί καπνιστές που ξέμειναν νωρίς το πρωι από τσιγάρα θα με νιώσουν....
Ηδη αισθάνομαι τις ζωτικές μου λειτουργίες να πέφτουν...
Σβήνω....Δεν αισθάνομαι καλά...
Ναι ρε!Έτσι θα γκρινιάζω μέχρι να φιλοτιμηθεί κάποιος να μου φέρει τσιγάρα!

No matter what happens....Just be sure you are living your live...




Οκ...Ξανάρθε...
Η παλιά (οκ..ίσως όχι και τόσο παλιά..) τρελλή (οκ..ίσως λίγο περισσότερο τρελλή) καλή (hell yeah!!!) μου διάθεση....
Τώρα πια είμαι αλλεργική μόνο σε ότι μπορεί να μου χαλάσει τη διάθεση...
Από κρεμασμένα μούτρα, γλυκανάλατα και ξενέρωτα λόγια μέχρι και ειδήσεις....
Α ναι ξέχασα να το αναφέρω ως τώρα...
Δεν βλέπω ειδήσεις!
Δεν ενημερώνομαι!
Είναι σαν να ζω στο βουνό και να κοιτάω μόνο προς τα πάνω...Τόσο χάι η δικιά σου..!
Προς τα κάτω (στον κόσμο και ότι του συμβαίνει δεν δίνω καμία σημασία)..
Βέβαια έρχονται ώρες που η φασαρία που προκαλεί ένα γεγονός και ο ντόρος που γίνεται αποσπά για λίγο την προσοχή μου...Αλλά πάντα για λίγο μόνο...
Δεν κυνηγάω τις εξελίξεις....
Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική...
Το μόνο που με νοιάζει είναι εγώ, η οικογένειά μου, οι γνωστοί και οι φίλοι μου να περνάμε καλά.
Δεν είμαι εγώ το άτομο που θα γράψει παράπονα για πολιτικούς...Για κόμματα...Για την εκκλησία...Για ομάδες...Για..Για...Για..
Εγώ απλά την πλάκα μου θέλω να κάνω εδώ όπως και παντού...
Δεν θα δημιουργήσω έναν ψεύτικο κόσμο ιδανικών για να χαθώ μέσα και μετά να μην με συνεφέρει ούτε λουτρό με παγάκια (σαν εκείνο το μπάνιο που κάνανε σε κάτι ασθενείς στο "Ιατρικές Υποθέσεις" ή "House MD".
Θα δημιουργήσω ότι δημιουργώ πάντα...
Ένα κλίμα "χαχα-μπούχου" όπου κι εγώ που γράφω αλλά κι εσύ που διαβάζεις μπορείς να γράψεις το κοντό και το μακρύ σου...Ένα χώρο στον οποίο θα αισθάνομαι άνετα να πω τη γνώμη μου, να ακούσω μουσική, να κάνω χαβαλέ, να παίξω με λέξεις, να παίξω γενικά...
Δεν τα μπορώ τα σοβαρά φιλοσοφικά βαριά λόγια...Αν και σίγουρα θα με δεις να τα γράφω κι αυτά...
Στην τελική μπορεί να γράψω τόσες ασυναρτησίες κι εσύ να μην έχεις όρεξη ούτε να απαντήσεις...
Πάντως δεν θα θελα να περιμένεις σοβαρές τοποθετήσεις, ηθικά διλλήματα (σοβαρότερα από του τύπου "τι να μαγειρέψω σήμερα;")...Τίποτα...Ειλικρινά ούτε ξέρω γιατί γράφω..Αλήθεια...
Και πραγματικά δεν έχω ιδέα πόσο ακόμα θα γράφω...και αφού ουσιαστικά δεν έχω κάτι να πω δεν ξέρω τι θα γράφω!
Ίσως αναλύσω την έννοια του χαλαρά...
Ίσως με δεις κάποια μέρα να γκρινιάζω για την όποια κατάντια....
Ίσως πάλι γράψω καμιά συνταγή ελλείψη άλλου θέματος...
Τέλος πάντων...Δεν αγχώνομαι...
Το θέμα είναι σφαιρικο κι ο μπακλαβας γωνία...
Καλά να περάσεις όσο διαβάζεις..
Κι αν κάτι σε χαλάσει, μη διστάσεις να μου το πεις.
Τσίου!